chrystus_nasza_prawda_tom1_numer2.pdf

Searchlight

196 Hamlet Court Road

Westcliff-on-Sea

Essex

SSO 7DE

England

CHRYSTUS, NASZA PRAWDA

Tom 1, numer 2

W numerze:

Rozlega Się Głos Trąb

Strona 1: Rozlega Sią Głos Trąb

"I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowy: Spraw sobie dwie srebrne

trąby, kute. Będziesz nimi zwoływał zbór i dawał znak do zwijania

obozów. Gdy zatrąbią na obu, zejdzie się do ciebie cały zbór u

wejścia do Namiotu Zgromadzenia. Gdy zaś zatrąbią na jednej, to

zejdą się do ciebie książęta, naczelnicy tysięcy izraelskich. Gdy

zatrąbicie dźwiękiem urywanym, wyruszą obozy, które obozują po

stronie wschodniej. Gdy powtórnie zatrąbicie dźwiękiem urywanym,

wyruszą obozy, które obozują po stronie południowej. Gdy będą mieli

ruszyć w pochód, zatrąbią dźwiękiem urywanym. Gdy będzie się

zwoływać zgromadzenie, zatrąbicie zwyczajnie, ale nie dźwiękiem

urywanym.

"W trąby dąć będą synowie Aarona, kapłani. Używanie ich

będzie dla was ustawą wieczystą dla waszych pokoleń. Gdy w waszej

ziemi będziecie wyruszać na wojnę przeciwko wrogowi, który was

gnębi, zadmiecie w trąby dźwiękiem urywanym. Przez to

przypomnicie się Panu, Bogu waszemu, i będziecie wybawieni od

nieprzyjaciół waszych. W dni waszej radości i w wasze uroczyste

święta oraz w wasze dni nowiu będziecie dąć w trąby przy waszych

całopaleniach i przy ofiarach pojednania. Będą one przypominały

was Bogu waszemu; Jam jest Pan, Bóg wasz" (TV Mojż 10:1-10).

Trąby te pełniły znaczącą rolę w historii Izraela, szczególnie

zaś w ich wędrówce przez pustynię do Ziemi Obiecanej. My również

znajdujemy się w czymś podobnym do pustynnej wędrówki; jesteśmy

w drodze. Jeszcze nie dotarliśmy, ale jesteśmy w drodze. Ten

szczególny fragment przywodzi na myśl niektóre rzeczy, jakie dzieją

się obecnie. Musimy mieć nasze oczy otwarte na to, co dzieje się

wokół nas i na to co mówi Boże Słowo, i jak te dwie rzeczy łączą się.

Bóg często daje nam ostrzeżenia, ale wraz z nimi, zawsze nas

pociesza.

Dwie srebrne trąby były używane do zwoływania ludzi,

przekazywania poleceń i do wydawania rozkazów Izraelitom aby

wyruszyli na następny etap drogi do Ziemi Obiecanej. Wyobraźcie

sobie tą sytuację. Rozlega się głos trąby i nagle wszyscy ludzie

stłoczeni na wschodzie

Wezwanie do tego, aby

powrócić do wypełniania w

życiu Bożych celów.

Strona 5: Prawda, Której Narzędziem

Jest Kazalnica

Konieczność tego, aby prawda

Chrystusa powodowała zmiany

naszego myślenia i życia jako

uczniów.

Strona 8: Nauka Izebel

Niebezpieczeństwo zwiedzenia

przez fałszywą naukę.

Strona 13: Droga Chrystusa Jest

Ciągle Wąska

Wezwanie do wierności tylko

naukom i doktrynom Chrystusa.

Strona 14: Boskie

Oddziaływanie Prawdy

Błogosławiony rezultat

chodzenia zawsze z Chrystusem.

"Słowo Twoje jest pochodnia nogom moim I światłością ścieżkom moim." - Psalm 119:10

CHRYSTUS, NASZA PRAWDA

Rozlega Się Głos Trąb

zaczynają pakować swoje rzeczy;

dochodzi następne wezwanie i składane

są namioty. Jeszcze raz rozlega się głos

trąby i obozy na południu robią to samo,

tak, że na dźwięk ostatniej trąby

wszyscy są w pełni przygotowani i

wyruszają według ustalonego porządku.

Bóg jest zawsze Bogiem porządku. On

daje sygnał; my mamy być posłuszni.

Potem daje kolejny sygnał, i robimy

następny krok.

Żyjemy w dniach ostatecznych.

Ale w tych ostatecznych dniach musimy

rozumieć, że głos trąb rozlega się z

nieba już TERAZ. Rozbrzmiewają one

dla Bożego ludu, Jego Kościoła. Roz-

brzmiewają, aby postawić go w stan

gotowości i tęsknoty za powrotem Pana

Jezusa Chrystusa, który przyjdzie na

odgłos trąby ostatecznej (1 Kor.

15:52-55), aby być wzbudzonym jako

nieskazitelny, gdzie "śmierć jest

pochłonięta w zwycięstwie." Co za

wspaniała nadzieja!

Dzisiaj na całym świecie, a

szczególnie tutaj w Anglii, wydaje się,

że wielu przywódców kościoła nie

słucha odgłosów trąb z nieba, i nie

rozróżnia znaków czasu, w konsek-

wencji czego nie głosi się kościołom

Bożego wezwania do przygotowania i

uświęcenia. Mamy nadmiar powierz-

chownych demonstracji i działań; Bóg

mówi: "Dosyć! Chcę was tutaj, przede

Mną. Spójrzcie na Mnie i posłuchajcie,

ponieważ rozlega się głos trąb. Zrozum-

cie to i poznajcie, bo wzywam was do

akcji."

sensie Bożą zbiorową ordynacją Jego

Kościoła jako proroczego głosu w wyp-

ełnieniu proroctwa Joela. W tym czasie

kiedy pisane były Dzieje Apostolskie,

było wielu fałszywych proroków. Twie-

rdzili oni, że mają szczególną moc i

wizje, ale niekoniecznie pochodziło to

od Boga.

Dzisiaj znajdujemy się w takiej

samej sytuacji, szczególnie w kościele.

Ludzie w czasie Pięćdziesiątnicy byli

bardzo podejrzliwi w stosunku do

każdego, kto podawał się za proroka. W

tym czasie ten 'urząd', jaki w Starym

Testamencie reprezentowany jest przez

takich mężów Bożych jak Jeremiasz czy

Ezechiel, bardzo wyraźnie zaginął.

Główną przyczyną faktycznego zaniku

'proroka' jako takiego było to, że w

pierwszym kościele była moc, autorytet

i wpływ, wniesione przez głoszenie

Słowa Bożego, nauczanie życia i osoby

Jezusa i budowanie na fundamencie

proroków i apostołów. To było mocne!

Było to skuteczne, ponieważ ich służba

była potwierdzana przez niepodważalne

świadectwo Chrystusa i poprzez

świadectwo ich własnego życia jako

ciała Chrystusowego.

Bóg błogosławił ich posłuszne

życie poprzez wylanie Swojego Święt-

ego Ducha. Rezultat był taki, że poprzez

oddech Boży, ciało Chrystusa zaczęło

odzwierciedlać Boże myśli. Było nowe

zwiastowanie Bożego Słowa w mocy,

ku zbudowaniu w szczególnych

sytuacjach, ale bardzo rzadko była

przepowiednia tego co miało się stać

(Dz. Ap. 11:28). Bożym celem było

użycie Jego kościoła jako 'proroka'

wszystkich narodów, aby głosić Jego

myśli i Słowo.

Przez całą historię pojawiali się

ludzie, których Bóg postawił jako pror-

oków, ale celem było zawsze to, aby

przywrócić kościół do jego początków i

obowiązków. Bóg teraz powołuje ludzi,

którzy wykrzykują to samo wezwanie.

Poselstwo to brzmi: "Wróćcie do zad-

ania, które Ja wam przeznaczyłem, nie

do waszych celów czy planów, które

wykonujecie w Moim imieniu."

Musimy zrozumieć, że wraz z

tymi prorokami w ciele Chrystusa, w

duchowym sensie, Bóg wezwał Swój

kościół do przyjęcia roli proroka. Wszy-

scy jesteśmy powołani, aby być sługami

Nowego Przymierza; aby żyć i działać

'proroczo' w tym wieku. On powołał nas

wszystkich, abyśmy poprzez nasze życie

odważnie zwiastowali to, co jest dobre i

zgodne z Bożymi myślami. W tym, On

spowoduje wylanie Ducha Świętego,

które uzdolni nas do odważnego

zwiastowania Jego Słowa wszystkim

narodom.

Wiąże się z tym ogromna od-

powiedzialność. Ezechiel zapisał po-

ważne ostrzeżenie, jakie Bóg kieruje do

tych, których używa jako proroczego

głosu. Doszło mnie Słowo Pana: "Synu

człowieczy, przemów do swoich rod-

aków i powiedz im: Gdy sprowadzam ne

jakiś kraj miecz, a lud tego kraju

wybiera jednego męża spośród siebie i

ustanawia go swoim stróżem, a ten

widząc, że miecz spada na kraj, zatrąbi

na rogu i ostrzeże lud, i ktoś usłyszy

wyraźnie głos trąby, lecz nie przyjmie

przestrogi, i miecz spada i porywa go, to

krew spada na jego własną głowę. Głos

trąby usłyszał, ale nie przyjął przestrogi,

dlatego jego krew spadnie na niego

samego, lecz ten, który przestrzega,

uratuje swoją duszę. Jeżeli natomiast

stróż widzi, że miecz spada, a nie zatrąbi

na rogu i lud nie zostaje ostrzeżony, to

gdy miecz spada i porywa kogoś z nich,

ten ginie z powodu swojej winy, lecz

jego krwi zażądam od stróża" (Ez.

33:2-6).

Ta sama odpowiedzialność

ciąży na nas, ponieważ mamy do czy-

nienia z życiem ludzi, z Bożymi plan-

ami, z pokonaniem szatana. Rozlega się

głos trąb, a Bóg chce upewnić się, że je

słyszymy i rozumiemy, i nie tylko

rozumiemy, ale że wiemy jak na to

reagować i co robić.

Kościół Jako Głos Proroczy

Drugi rozdział Dziejów Apostolskich

opisuje dzień Pięćdziesiątnicy. Ludzie

oskarżyli uczniów o to, że są pijani, ale

Piotr odpowiedział: "Ale tutaj jest to, co

było zapowiedziane przez proroka Joela:

1 stanie się w ostateczne dni, mówi Pan,

że wyleję Ducha Mego na wszelkie

ciało..." (Dz. Ap. 2:16-21). To jest

proroctwo z Księgi Joela 2:28-32,

dotyczące wylania Ducha Świętego i

wydarzeń Pięćdziesiątnicy.

Wylanie Ducha Świętego w

dniu Pięćdziesiątnicy było w pewnym

Połykanie Słowa

Znowu, w księdze Ezechiela, prorok

otrzymał polecenie od Boga: "'Lecz

mów do nich Moje słowa — czy będą

słuchać, czy nie — gdyż są przekorni.

Ty zaś, synu człowieczy, słuchaj, co Ja

CHRYSTUS, NASZA PRAWDA

Rozlega Się Głos Trąb

mowie, do ciebie! Nie bądź przekorny

jak dom przekory! Otwórz swoje usta i

zjedz co ci podaje.!' A gdy spojrzałem,

oto ręka była wyciągnięta do mnie, a w

niej zwój księgi. I rozwinął go przede

mną. A był zapisany z jednej i z drugiej

strony. Były zaś na nim wypisane skar-

gi, jęki i biadania. I rzekł do mnie: 'Synu

człowieczy! Zjedz to, co masz przed

sobą; zjedz ten zwój i idż, a mów do

domu Izraelskiego.' A gdy otworzyłem

usta, dał mi ten zwój do zjedzenia" (Ez.

2:7-3:2).

ustach twoich będzie słodka jak miód.

Wziąłem więc książeczkę z ręki anioła i

zjadłem ją, a była w ustach moich jak

słodki miód; a gdy ją zjadłem, żołądek

mój pełen był gorzkości. I powiedziano

mi: Musisz znowu prorokować o wielu

ludach i narodach, i językach, i królach"

(Obj. 10:8-11).

Ważne jest, abyśmy zrozumieli,

co się tutaj dzieje. Zostaliśmy wezwani,

aby połknąć Boże Słowo i uczynić je

częścią nas samych; w naszej szczeg-

ólnej sytuacji jest to kwestia przyjęcia

'na pokład' pełnej implikacji Bożego

Słowa w świetle tego, co dzieje się

wokół nas.

jest unią pomiędzy religią a konser-

watyzmem, w celu ochrony 'Matki

Ziemi.' Interesującym jest fakt, że

zdjęcie pokazywało flagę, która wisiała

nad zgromadzeniem; był to wizerunek

węża na drzewie. Kto jest panem tego

zgromadzenia? Na jakim fundamencie

budujemy?

W czwartym wieku Konstantyn

ustanowił małżeństwo pomiędzy wład-

zami świeckimi a kościołem. Umieścił

krzyż na swojej fladze wojennej i wpro-

wadził świeckie wartości i priorytety do

kościoła, który miał być "ludem odd-

zielonym." Fundament Bożego Słowa i

autorytet Jezusa Chrystusa zostały zastą-

pione fałszywym fundamentem, i wiele

z tego, co zostało zbudowane w imieniu

Jezusa, korzystało z niewłaściwego

fundamentu.

Dzisiaj stwierdzamy, że Jezus stoi na

dworze i prosi o to by mógł wejść.

Mówi do Swojego kościoła: "Oto

Jestem! Stoję u drzwi i pukam. Jeśli ktoś

usłyszy mój głos i otworzy drzwi,

wstąpię do niego i będę z nim wiec-

zerzał, a on ze mną" (Obj. 3:20). Wielu z

nas zna ten wiersz, ale często słyszymy

go jako werset ewangelizacyjny. Nie o

to chodzi. Jest on adresowany do

kościoła! Chrystus pragnie społeczności

ze Swoim kościołem, ale nie jest On już

tym jedynym fundamentem.

Kościół dzisiaj poszukuje jed-

Zauważ, że Ezechiel został

poproszony o zjedzenie zwoju. To, o co

naprawdę prosi się proroka, to nie tylko

aby słyszał co Bóg chce powiedzieć, ale

aby również połknął to. Połknięcie

Słowa Bożego oznaczało, że żył nim w

taki sposób, że kiedy mówił, poselstwo

było wylaniem Jego serca, jego całej

istoty; stało się częścią niego samego.

Prawdziwy prorok nie może nic na to

poradzić; poselstwo wypływa bez wzg-

lędu na okoliczności. Kiedy Bóg wkłada

Swoje poselstwo w twoje serce, ono

zmienia ciebie! Nie możesz temu zar-

adzić; poselstwo to wywrze na ciebie

wpływ.

Jaki Fundament?

Kilka lat temu gazeta "The Independent"

opisała przebieg nabożeństwa, które

miało miejsce w katedrze Winchester.

Byli tam obecni przywódcy kościoła

anglikańskiego, razem z przywódcami

Bahai, Buddystów, Hindusów, Islamu,

Sikhów i Taoi. Wszystkie te fałszywe

religie razem z reprezentantami

Judaizmu, brały udział z tymi, którzy są

uważani za ugruntowany kościół.

Zebrali się razem, aby utworzyć

przymierze zwane 'Rainbow Covenant'

(Przymierze Tęczy), które

To jest problem dotyczący

wielu dzisiejszych proroków. Często

prorokują oni szczerze, ale jednak ze

swoich własnych serc; nie połknęli

Bożego Słowa dla danej chwili. Nie

oczekiwali przed Nim na kolanach.

Często wypowiadają swoje własne

uczucia powiązane ze znajomością

bieżących spraw, ale przed Bogiem jest

to tylko bańka mydlana. Otrzymali już

swoją nagrodę.

W 10 rozdziale Objawienia

czytamy o jeszcze jednym proroku,

któremu dano zwój do zjedzenia. Janowi

zostały przekazane Boże plany

dotyczące przyszłości. Jeszcze raz pro-

rokowi jest postawione wymaganie, aby

uczynił Słowo Boże częścią swojej

istoty. "A głos, który usłyszałem z nieba,

znowu się do mnie tak odezwał: Idź,

weź księgę otwartą, którą ma w ręku

anioł stojący na morzu i na lądzie.

Poszedłem tedy do anioła i powied-

ziałem mu, aby mi dał książeczkę. A on

rzecze do mnie: Weź i zjedz ją;

gorzkością napełni żołądek twój, lecz w

Przekazywanie Chrystusa

"Ten, kto usługuje w Duchu, prezentuje Chrystusa zawsze jako

jedyna rzecz, którą chce osiągnąć i utrzymać. Przedstawia Go jako

źródło wszelkiej radości dla serca w Jego własnym bezchmurnym

świetle, również w tym okresie doświadczeń i zła. Pokazuje i

podkreśla, że nie brakuje mocy do niczego, kiedy człowiek trwa w

świadomej społeczności z Nim. Przedstawia człowiekowi żywy

kontrast, polegający na tym, że z jednej strony osądza i potępia

własne drogi i uczucia człowieka, a z drugiej strony z radością

zachwyca go naturą Tego, który go umiłował i oddał Siebie Samego

za niego; i ta natura -- nowa natura - jest promowana i odżywiana

przez każde spojrzenie na Chrystusa."

J.B. Stoney (1814-1897)

CHRYSTUS, NASZA PRAWDA

Rozlega Się Głos Trąb

ności, ale szukaliśmy jej w niewłaściwych miejscach. Poz-

woliliśmy na to, aby różne nauki wślizgnęły się do kościoła,

mieszając nauki metafizyczne i skrajne idee kultowe z frag-

mentami prawdy. Problemem jest to, że wiele z tych rzeczy

wydaje się być przyjemnymi, są słodkie dla podniebienia,

zaspokajają nasze ludzkie potrzeby. Bardzo przyjemnym

może być chodzenie na nabożeństwa, gdzie wszyscy są tam

'mili i akceptujący.' Myślimy, że tak wygląda 'jedność,' ale

prawdziwa jedność może pochodzić tylko przez Jezusa

Chrystusa w mocy namaszczenia Ducha Świętego. To

Chrystus musi być Panem zgromadzenia, a nie jakaś struktura,

osoba czy ideał.

Jest wiele rzeczy, które dzieją się wokół nas i wydają się być

wydarzeniami pozytywnymi. Mur berliński został zburzony, i

jest to wspaniały widok. Jednakże nie wszystko co się świeci,

jest złotem! Działa pewien system władzy, który jest

całkowicie przeciwny Chrystusowi. Z chwilą zburzenia tego

muru, musimy uważać, czy stopniowo nie budujemy

kolejnych. Początkowo mogą wydawać się pozytywne i dobre,

ale ich ostatecznym celem jest złapanie w pułapkę ludu

Bożego. Dzieje się teraz tak wiele rzeczy, z których musimy

zdawać sobie sprawę. Musimy obserwować wydarzenia wokół

nas w świetle Bożego Słowa i Jego celów.

Bóg wzywa Swój kościół, aby był głosem do narodów. Nie

oznacza to tylko chwały i piękna zbawienia w Chrystusie, ale

również przynoszenie ostrzeżenia przed nadchodzącym

sądem. Siódma trąba w Objawieniu sygnalizuje nie tylko

ucztę weselną Baranka, ale również pełnię Bożego gniewu.

Ostrzeżenie rozlega się teraz. Bóg nie chce abyśmy zostali

złapani w pułapkę. On pragnie abyśmy spoczywali w

bezpieczeństwie Jego obecności, gdzie On Sam jest Panem.

rzeczy będą działy się wokół nas. Piękną prawdą jest to, że nie

potrzebujemy się martwić czy bać. Musimy ustawicznie

wzrastać w Chrystusa w mocy Ducha Świętego. Kiedy

koncentrujemy się na zapuszczaniu korzeni w Nim, drzewo

będzie rosło samo — Bóg daje wzrost ~ gałęzie, liście i owoc

wyrosną same. Zakwitniemy z obfitości, jeżeli po prostu

skoncentrujemy się na zapuszczeniu naszych korzeni w

prawdziwym źródle życia.

Jeżeli szukamy jakiejkolwiek innej drogi, fundament

będzie niewłaściwy, i kiedy przyjdzie wstrząs, będziemy

zgubieni. Tak jak powiedziałem, naszym fundamentem musi

być Chrystus taki jaki jest objawiony w Słowie Bożym, wraz z

modlitwą w mocy Ducha Świętego, tak, abyśmy byli

ugruntowani w Chrystusie, czerpiąc nasze życie z Ducha

Świętego, jak drzewo czerpie wodę. Wtedy będziemy niezach-

wiani, stojąc niezawstydzeni.

19 rozdział Objawienia pokazuje nam triumfalny

obraz kościoła. "Wielka wszetecznica która skaziła ziemię

wszeteczeństwem swoim" została osądzona przez Boga

(werset 2). Trzeba się rozprawić z systemem, który szukał

kochanków innych niż Samego Chrystusa. Podobizny, ludzkie

struktury, ruchy, wszystkie będą poddane sprawiedliwemu

sądowi Samego Boga. Dalej, widzimy kontrastowy obraz

tych, którzy naśladowali Chrystusa całym sercem: "I

usłyszałem jakby głos licznego tłumu i jakby szum wielu wód,

i jakby huk potężnych grzmotów, które mówiły: Alleluja! Oto

Pan, Bóg nasz. Wszechmogący, objął panowanie. Weselmy

się i radujmy się, i oddajmy Mu chwałę, gdyż nastało wesele

Baranka, i oblubienica Jego przygotowała się. I dano jej

przyoblec się w czysty, lśniący bisior, a bisior oznacza

sprawiedliwe uczynki świętych. I rzecze do mnie: Napisz:

Błogosławieni, którzy są zaproszeni na weselną ucztę

Baranka. I rzecze do mnie: To są prawdziwe Słowa Boże"

(wersety 6-9).

Jest to piękny fragment, który mówi coś bardzo

mocnego. Oblubienica się przygotowała; włożyła na siebie

weselną szatę sprawiedliwości i czystości. Wszyscy ci, którzy

chodzą w tej gotowości, są zaproszeni aby usiąść z Jezusem

Chrystusem, który nie jest już dłużej słabym barankiem, ale

Panem Chwały, Królem Królów. On już zajął swoje miejsce

jako Pan i już rządzi. TERAZ! Nie ma powodu ulegać pokusie

strachu, czy zwątpienia, w zgiełku wydarzeń. Wynik jest

znany; Jezus jest Panem! Nie musimy się niczego bać. Jego

doskonała miłość usuwa wszelki strach. Zamiast tego,

zostaliśmy wezwani, aby reagować na sytuację i rozgłaszać

narodom Jego prawdę i chwałę. Kiedy budujemy nasze życie

na Chrystusie, ucząc się trwać i odpoczywać w Nim, będ-

ziemy przeżywać Jego zwycięstwo wraz z Nim!

Chrystus, Nasz Fundament

Nasza sytuacja musi być podobna do kobiety, która dotknęła

się skraju szaty Jezusa (zobacz Łuk. 8). Wyciągnęła rękę, aby

dotknąć Jezusa i kiedy Go dotknęła, coś się stało. Została

uzdrowiona! Została zmieniona, ponieważ dotknęła

Chrystusa! Wszyscy inni byli wokół Niego; byli w tej samej

okolicy, w której i On był, ale nigdy nie wyciągnęli ręki aby

się Go dotknąć. Wielu w kościele zbliżyło się do Chrystusa;

nawiązało kontakty z ludźmi wokół siebie, ale nie mieli

społeczności z Samym Chrystusem.

Fundamentem całej naszej nauki, wszystkiego, co

czynimy, musi być Chrystus — to Kim On jest i czym chce

abyśmy my byli. Bożym pragnieniem jest to, abyśmy przyszli

do pełnego poznania Go, abyśmy Go dotknęli i zobaczyli w

całej Jego chwale. Potrzebujemy tego dotyku aby żyć! Bez

Niego nie ma znaczenia jak wiele dobrych rzeczy wykona-

liśmy, ile razy mówiliśmy "Robimy to w Twoim imieniu."

Jeżeli Jezus kiedykolwiek miałby nam powiedzieć "Nigdy cię

nie znałem" (Mat. 7:21-23), to wszystko co czyniliśmy było

by na próżno. Musimy trwać w społeczności z Nim!

Gdy ten wiek zbliża się ku końcowi, niesamowite

Mikę Barton (1989) W

CHRYSTUS, NASZA PRAWDA

Prawda, Której Narzędziem Jest Kazalnica

Myśli adresowane do Chrześcijańskich Kaznodziejów i do tych, którzy ich słuchają.

Nota edytorska: Jest to cytat z książki

która została opublikowana najpierw w

roku 1848. Czytelnik może stwierdzić, te

język jest trudny, ale z modlitewnym

nastawieniem prawda tego poselstwa

będzie zrozumiała.

płonącą miłością do Bożej prawdy.

Luter był pobudzony przez najbardziej

odważne, zrównoważone, szlachetne i

nie samolubne motywy i pasje, jakie

kiedykolwiek były znane upadłej lud-

zkości od czasów Pawła. Voltaire rów-

nież był pobudzony przez motywy,

które były odważne i wytrwałe, ale

najbardziej nierozważne i niegodziwe.

Pod równie silnymi impulsami, z tymi

samymi pełnymi nadziei oczekiwaniami

porywającego sukcesu,

wzmacniającymi siłę ciała i umysłu,

każdy poszedł swoją wybraną i różną

drogą. A różnica polegała tylko na tym.

Luter, przewidując doniosłe rezultaty

płynące z kontro-

fundament i kierując go do Europy,

wymierzał cios za ciosem przeciwko

Rzymowi, i rozdarł jego zepsute mury

obronne, pozostawiając mu Słowo Boże

jako podporę.

Voltaire widział

niedorzeczności i odczuwał zło

panujące w Kościele Rzymskim tak

samo jak Luter i był zdecydowany na

pewne radykalne przemiany, jeżeli

nawet nie na reformy. Ale zmiana, którą

zamierzał przeprowadzić była bez

prawdy, bez religii, bez Boga. 'Zły duch

nękał go'; nie miał zdolności

przewidywania, albo nawet gdyby je

posiadał, brakowało mu zasad moral-

nych, aby dostrzec to, że niszcząc

religię Rzymu i nie dając Francji nic w

zamian, rezultatem będzie naj-

bardziej nieludzka przemoc i barbar-

zyństwo. Zniesławił Biblię, rzucił pod

nogi i powalał nią. Twierdził, że oś-

wieci umysły ludzkie, ale narzucił na

nie szatę ciemności i śmierci; utrzy-

mywał, że jest przyjacielem ludzi, ale

był ich zajadłym wrogiem. Zamknął

swoje uszy na proste i decydujące

argumenty, a jednak postawił sobie za

cel rozum; ciemny, dumny rozum;

ubóstwił go i naród poprzez uroczyste

dekrety prawne, zadecydował, że rozum

jest bogiem! Paryż, tak jak starożytne

miasto Efez, było napełnione zamies-

zaniem, 'niektórzy krzyczeli jedno,

drudzy co innego,' dotąd, aż w dużym

stopniu motłoch, uosabiający boginię

rozumu, pospieszył do Notre Damę, z

ohydną prostytutką na ramionach, usad-

owił ją w pośrodku Bożej świątyni, a

wszyscy wołali przez dwie godziny:

"Nie ma innego Boga prócz rozumu, a

śmierć jest wiecznym zaśnięciem!"

Voltaire osiągnął swój cel. Umysł

Francji został wyzwolony od Rzymu,

zrzucił więzy, był wolny. Żaden

człowiek nie osiągnął swojego celu

bardziej efektywnie. Luter również

Prawda Usuwa Błąd

Było dwóch ludzi wielce wyróż-

niających się w historii nowoczesnej

Europy, których wpływ na współoby-

wateli odczuwany jest do chwili obec-

nej. Obaj rozpoczęli swoją karierę

młodo, obaj posiedli wyższą władzę

umysłu i wielką odwagę moralną; obaj

byli ludźmi wielce wykształconymi,

jeden, w poważnych uniwersytetach

Niemiec, drugi, w najbardziej wyt-

wornym Uniwersytecie w Paryżu; i obaj

byli dobrze przygotowani do

zadania, które potem wykonywali.

Obaj zostali rzuceni w świat w okresie

wielkiej ciemnoty moralnej; okres, w

którym Europa była długo uciskana

przez wstrętne żądania, zepsutą ary-

stokrację i poniżające instytucje Koś-

cioła Papieskiego, wplecione i

wyłożone w każdym dziale ludzkiego

społeczeństwa, od pałaców książęcych

do najskromniejszych domowych

relacji. Obaj mieli również ten sam

bezpośredni cel — wyzwolenie

ludzkiego umysłu z więzów Rzymu.

To były bardzo ekscytujące sceny, w

pośrodku których ci dwaj godni uwagi

ludzie zostali wprowadzeni; gdyż w

pamięci obecnego i ubiegłego

pokolenia nie miały miejsca wydarzenia

o większej wadze, niż wielka

Reformacja Protestancka i pamiętna

Rewolucja Francuska.

Ale Luter i Voltaire byli bardzo

różnymi ludźmi. Jeden był kierowany

tym ateistycznym i bezlitosnym

fanatyzmem, który był prekursorem

"rządu terroru," drugi niewzruszoną

wiarą i

"Błąd jest chmurą, która okrywa

prawdą; nie ma sensu rozpraszanie

tej chmury, jeżeli prawda nie

będzie świeciła jeszcze

większym blaskiem."

wersji, kontrolowanej przez dobroć, nie

tylko przez najbliższy, ale i ostateczny

cel, i głęboko czuły na to, że o wiele

łatwiej jest burzyć niż budować, i trud-

niej jest zaszczepić właściwe zasady niż

wykorzenić złe, włożył wiele wysiłku w

budowanie, zanim zaczął burzyć. Vol-

taire, nie troszczący się o przyszłość,

głuchy na każdą spokojną i życzliwą

rozwagę, martwy dla każdej potrzeby z

wyjątkiem jednej, nie robił niczego

poza burzeniem.

Luter wziął prawdę Bożą jako

swojego przewodnika i ustanowiwszy

mocno najpierw kilka radykalnych

zasad Chrześcijaństwa przeciw

wszystkim sprzymierzonym radom

książęcym, legatom i synodom, zebrał

je i przekazał Rzymowi w czasie

potrzeby, kiedy ich własne zgniłe wały

ochronne i dumne wieże powinny

upaść. Położywszy więc swój

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: