KRZYSZTOF OLEWNIK - Dramat Rodzinny z Korupcją i Mafią w Tle.pdf - [ E-booki Do 1MB ] - ChomikP2P

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

KRZYSZTOF OLEWNIK - Dramat Rodzinny z Korupcją i Mafią w Tle

Historia porwania, dręczenia i zabójstwa Krzysztofa Olewnika z Drobina. To zła karma czyli brzydki los, czy też kryminalny

spisek powiązanych z mafią struktur państwa i władzy?

Do stycznia 2009 już trzech zabójców Krzysztofa Olewnika popełniło samobójstwa w więziennych celach...

Historia porwania, dręczenia i zabójstwa Krzysztofa Olewnika z Drobina. Taka to zła karma czyli brzydki los, czy też kryminalny

spisek powiązanych z mafią struktur państwa i władzy. Także refleksja pod rozwagę jak się przeciwstawiać korupcji i jak

pomagać ofiarom policyjnych Szwejków.

DRAMAT

KRZYSZTOFA OLEWNIKA

Wiele jest ludzkich dramatów, ale niektóre zasługują na to, aby odnotowała je historia,

chociażby dlatego, że widać na nich nadużycia władzy, zaniedbania policji, współpracę

policjantów z mafią i wiele innych patologii oraz nadużyć przed którymi trzeba się bronić w

każdych warunkach ustrojowych. Krzysztof Olewnik w chwili porwania miał zaledwie 25 lat.

Drobin to mała miejscowość znana współcześnie chyba najbardziej z tego, że znajduje się

tam w pobliżu, w Kucharach główna siedziba polskiej wspólnoty skądinąd spokojnych

buddystów tybetańskich, w większości wegetarian. Buddyści wierzą, że generalnie nie należy

zabijać zwierząt w celach konsumpcyjnych, a zła karma (zły los) spada na tych, którzy tak

czynią, zabijając niewinne zwierzątka w celach konsumpcyjnych. Nie mniej ci buddyści z

Drobina są w tej materii chyba najbardziej liberalni i zjadanie zabitych zwierzątek tolerują.

Często są tam za to zloty medytujących, uzdrowicieli i jasnowidzów wszelkiej maści, którzy

zjeżdżają na wspólne buddyjskie medytacje i pudże do Kuchar k/Drobina. Karma (Los)

rodziny Olewników, związanych z branżą rzeźną jest jakby na to nie patrzeć tak przykra, że

nie do pozazdroszczenia. W krytycznym początku dramatu 25-letni młody biznesmen

Krzysztof Olewnik mieszkał sam, kilkaset metrów od domu rodziców. Ojciec Krzysztofa jest

właścicielem dużych zakładów mięsnych, zatrudnia prawie tysiąc osób, największy bodaj

pracodawca w okolicy, nie licząc petrochemii w Płocku. To on pierwszy wszedł do domu syna,

rano 27 października. - Przy drzwiach była duża kałuża krwi, dalej na podłodze widać było, że

została sztucznie rozmazana – mówi Włodzimierz Olewnik. – Drzwi od basenu były otwarte,

tak jakby ktoś z zewnątrz je otworzył.

26/27 października 2001 - 25-letni Krzysztof Olewnik (ur. 1976 - zm. 5 września 2003), syn Włodzimierza, znanego

przedsiębiorcy w branży mięsnej z Drobina pod Płockiem, zostaje uprowadzony tuż po imprezie towarzyskiej z udziałem

policjantów z Płocka w swoim domu. Kilka dni później do rodziny zgłaszają się porywacze z żądaniem okupu. Rodzice

25-letniego wówczas mężczyzny znaleźli w jego domu tylko ślady walki i krew na ścianach. Kilka dni później zgłosili się

porywacze, chcieli okupu.

Lata 2001-03 - porywacze wyznaczają coraz to nowe miejsca przekazania okupu, ale go nie podejmują. Bliżsi i dalsi znajomi

Olewników naprowadzają rodzinę na fałszywe tropy. Detektyw Krzysztof Rutkowski inkasuje kilkaset tysięcy, ale nie pomaga.

Śledztwo prowadzi płocka policja pod nadzorem Komendy Wojewódzkiej w Radomiu i prokuratury w Warszawie. Włodzimierz

Olewnik stuka do drzwi ministrów sprawiedliwości, szefów MSWiA, posłów, prosząc o pomoc, ale bez rezultatu. Krzysztof żyje

przetrzymywany najpierw w piwnicy na działce pod Kałuszynem, potem w dole na szambo pod Różanem, przykuty krowimi

łańcuchami do ściany.

Lipiec 2003 - bandyci podejmują okup - 300 tysięcy euro - zrzucony z wiaduktu Trasy AK w Warszawie. Nikt ich nie próbuje

namierzyć, nie śledzi, bo policjanci zalali pały z okazji swego święta policji i awansów. Bandyci jak twierdza duszą porwanego i

ciało zakopują w lesie.

DROBIN i Dramat Rodzinny

Drobin to miasto w woj. mazowieckim, w powiecie płockim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drobin. W latach 1975-1998 miasto

administracyjnie należało do woj. płockiego. Miasto jest ważnym węzłem drogowym. Rozchodzą się tu drogi do Warszawy,

Torunia, Płocka, Ciechanowa i Baboszewa. Według danych z 31 grudnia 2004, miasto miało 3016 mieszkańców. Z XII wieku

pochodzą pierwsze znane wzmianki, a w 1410 Drobin to miejsce postoju wojsk Władysława Jagiełły w drodze pod Grunwald.

W 1511 Drobin uzyskał prawa miejskie. W 1863 roku Drobin to ośrodek ruchu powstańczego. W latach 1939-1945 wcielony do

III Rzeszy, obóz pracy przymusowej i miejsce eksterminacji ludności żydowskiej. Pierwszą wzmiankę o Drobinie spotykamy w

„Historii Polski” samego Jana Długosza, pochodzi ona z 1172 roku. Wtedy to kasztelan wiski, Bolesta Jastrzębiec, po

przegraniu nieuczciwego procesu z oszukańczym biskupem płockim Wernerem Rochem o jedną ze wsi – Karsko, „najechał go

z grupą zbrojną w tej wsi i tu zamordował.” Mordercą biskupa a raczej mścicielem był niejaki Bieniarz, brat kasztelana. Od tego

czasu wieś Karsko nazwano Biskupicami. W lutym 1940 roku został założony obóz pracy dla Żydów, a w maju dla Polaków. Z

kolei w marcu 1941 roku rozpoczęły się pierwsze deportacje Żydów. W tym czasie około 600 ludzi zostało wywiezionych

samochodami do obozu w Działdowie. Stamtąd zabrano ich 14 marca pociągiem do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie

osadzeni zostali w synagodze przy ulicy Jerozolimskiej. Część zmarła na tyfus, i zarazę, resztę zabrano do obozu w

Oświęcimiu pod koniec 1942 roku. Z 600 Żydów drobińskich wywiezionych do Piotrkowa końca wojny doczekało tylko 6 osób.

Pozostali po deportacji z marca 1941 roku – około 700 osób – zostali skoncentrowani w getcie i w grudniu 1941 roku

przewiezieni do getta w Nowym Mieście k. Płońska. Takie to tradycje drzemią w Drobinie i okolicach.

Dramat rodziny Olewników zaczął się w nocy z 26 na 27 października 2001 roku, kiedy to Wojciech Franiewski z trzema

wspólnikami z Nowego Dworu Mazowieckiego uprowadził Krzysztofa Olewnika z jego domu pod Drobinem, a następnie więził

w piwnicy domu letniskowego w Kałuszynie przykutego łańcuchami do ściany. W lipcu 2003 roku porywacze wzięli za syna

potentata w branży mięsnej 300 tysięcy euro okupu, za który nieźle się urządzili. Niecałe dwa miesiące później porwanego

udusili, a owinięte w metalową siatkę zwłoki zakopali w lesie. Wpadli dopiero po czterech latach, bo wprawdzie policja

namierzyła ich nieco wcześniej, ale rzekomo nie miała dowodów, by ich zatrzymać, czy raczej nie chciała ich zatrzymać. W

2005 roku funkcjonariuszom udało się znaleźć świadka, Piotra S., który obciążył kilku porywaczy. Rok później jeden z nich -

Sławomir Kościuk - zaczął sypać wszystkich dziewięciu wspólników, lecz przed sądem stanęło tylko ośmiu, jako że Wojciech

Franiewski popełnił samobójstwo w celi aresztu kilka dni po zapoznaniu się z oskarżeniem i obciążającymi go dowodami.

Sławomir Kościuk i Robert Pazik, którzy Krzysztofa Olewnika udusili, zostali w kwietniu 2008 roku skazani na dożywocie. Kilka

dni po wyroku ten pierwszy także popełnił samobójstwo. Ireneusz Piotrowski, który wskazał Olewnika jako idealny cel porwania

i pilnował chłopaka, dostał 14 lat więzienia. Trzej gangsterzy z Nowego Dworu Mazowieckiego, który porwali Krzysztofa z jego

domu - Piotr Sokołowski, Cezary Witkowski i Artur Rekul - mają wyroki od 15 do 12 lat. Pomagającego przy odbiorze okupu

Stanisława Owsiankę sąd skazał na osiem lat.

Jak podano 30 października 2006 roku Policja odnalazła zwłoki Krzysztofa Olewnika, syna podpłockiego biznesmena,

porwanego dla okupu pięć lat wcześniej, czyli w 2001 roku. Informację o przełomie w beznadziejnym, wydawałoby się,

śledztwie potwierdził w październiku 2006 roku Janusz Kaczmarek, prokurator krajowy. - To jest przykład porwania, w którym

sprawcy od samego początku wiedzieli, że ofiara zostanie zabita - powiedział w rozmowie z "Gazetą" Kaczmarek. Chociaż w

polskim ustawodawstwie nie brak paragrafów, dotyczących ścigania kidnappingu, w sprawie uprowadzenia Krzysztofa

Olewnika naruszono wszelkie możliwe normy, z tajemnicą państwową i bankową włącznie bo gangsterzy znali aktualne wyciągi

bankowe z konta ojca ofiary, zaś zwyczajni obywatele, nie znajdując pomocy u państwowych instytucji, znaleźli się pod presją

wszelkiego rodzaju naciągaczy od samozwańczych detektywów po nie zweryfikowanych pseudo-jasnowidzów. Bardziej

szkodliwym jednak jest detektyw naciągacz od jasnowidza, który z góry może podać jedynie jakieś odczucia czy symbole,

które nie zawsze mogą być czytelne. Od detektywa wymaga się rzetelnej materialnej pracy śledczej, a od jasnowidza raczej

pocieszenia i może czasem jeszcze tylko cudu. Niedbalstwo, naruszanie tajemnic śledztwa i lekceważenie dowodów

rzeczowych przyczyniło się w oczywisty sposób do śmierci porwanego. Aparat państwowy RP wykazał się bezprzykładną

indolencją.

UPROWADZENIE KRZYSZTOFA

Krzysztof Olewnik, syn potentata branży mięsnej z Drobina pod Płockiem, został uprowadzony w nocy z 26 na 27 października

2001 r. Dwa lata później, w rozmowie jaką "Gazeta" przeprowadziła z jego rodzicami, Włodzimierz i Ewa Olewnik mówili: - 27

października 2001 roku próbowałem dodzwonić się do syna - nie odpowiadał. Krzysztof Olewnik mieszkał wtedy w

Świerczynku k. Drobina. Poprosiłem jego przyjaciela i współwłaściciela ich firmy, Jacka K., żeby sprawdził, co się dzieje. Jacek

za jakiś czas zatelefonował, że stało się coś złego, że dom Krzysztofa jest otwarty, wszędzie pełno krwi. Wtedy braliśmy pod

uwagę uprowadzenie, zabójstwo, wszystko. Zawiadomiliśmy policję i detektywa Krzysztofa Rutkowskiego. W nocy z 28 na 29

października zadzwonił telefon. Usłyszeliśmy głos Krzysztofa, odczytywał tekst, który ktoś mu napisał. Powiedział: "Tato, to

uprowadzenie. Chcą okupu". Krzysztof miał przytłumiony głos. To był głos przerażonego, pobitego człowieka.

To był dopiero początek gehenny rodziny Olewników. Porywacze zaczęli domagać się pieniędzy, za każdym razem na miejsce

spotkań wyznaczali inne miejsca: cmentarze, okolice świętych figurek. W sumie członkowie rodziny Krzysztofa aż kilkanaście

razy próbowali przekazać okup. Kontaktowali się z nami telefonicznie, w słuchawce za każdym razem słychać było głos

Krzysztofa nagrany na dyktafon. Wiedzieliśmy, że żyje, mówił o aktualnych wydarzeniach. Tylko raz zatelefonował "na żywo",

ale nie udało się z nim sensownie porozmawiać - mówili państwo Olewnikowie. - Za każdym razem mówił nam, gdzie

powinniśmy pojechać. Tam znajdowaliśmy listy z kolejnymi instrukcjami - gdzie i kiedy zostawić pieniądze. Dnia 24 lipca 2003

porywacze w końcu podjęli okup, gdyż rodzina Olewników zrzuciła z warszawskiego wiaduktu 300 tysięcy euro. Na

wyznaczonym miejscu nie było jak zwykle nikogo. - Nie mieliśmy żadnej pewności, że kiedy zapłacimy, syn wróci, pozostawała

tylko nadzieja, ale Krzysztof nie wrócił do domu. Telefony z instrukcjami się skończyły. Teraz nie było już żadnych śladów.

KOŚCIUK PRZERWAŁ MILCZENIE

Śledztwo prowadziło bezskutecznie kilka prokuratur. W czerwcu 2004 roku policyjny samochód z wszystkimi 16 tomami akt

sprawy, został skradziony na jednej z warszawskich ulic. Do dziś nie wyjaśniono tego zdarzenia, chociaż gangsterzy w

warszawskich aresztach chwalą się swoimi dokonaniami i cieszą znajomościmi z tymi, którzy porwania samochodu dokonali.

Dzięki uporowi ojca uprowadzonego Krzysztofa sprawa trafiła do Olsztyna, do prokuratora, który miał wielkie sukcesy w

prowadzeniu podobnych śledztw. Postępowanie osobistym nadzorem objął także prokurator krajowy, którego jedną ze

specjalizacji były właśnie porwania dla okupu. - Rodzina przychodziła nawet na moje wykłady o porwaniach. Byli pełni nadziei,

że chociaż ciało zostanie odnalezione. Ale tak naprawdę, szukali cienia szansy, że chłopak żyje. Tłumaczyłem, że po tylu

latach, praktycznie nie ma na to szans - opowiada Kaczmarek.

Wreszcie niemal w piątą rocznicą porwania, nastąpił przełom. Śledczy poznali miejsce ukrycia zwłok, które wskazał jeden z

zatrzymanych w tej sprawie. Przypomnijmy, że pierwsze takie zatrzymanie miało miejsce w grudniu 2005 roku. Mieszkaniec

Warszawy Sławomir Kościuk miał zdaniem prokuratury przekazywać rodzinie Olewnika wskazówki, gdzie zostawić okup. Potem

za kratki trafił jeszcze Eugeniusz D., ps. "Gienek", postać znana w Sierpcu i okolicach. Rodzina porwanego od początku

uważała, że D. maczał palce w porwaniu. - Dwa lata temu obiecał, że przywiezie mi syna - po jego zatrzymaniu mówił

"Gazecie" Włodzimierz Olewnik. - Dodał, że da mi dowód, iż miał kontakt z Krzysztofem: list napisany jego ręką, o uzgodnionej

treści. I faktycznie, "Gienek" przyniósł mi taki list. Dałem mu część pieniędzy, ponad 100 tys. zł, ale Krzysztofa nie zobaczyłem.

Potem za kratki trafiła już trzecia osoba podejrzana o udział w porwaniu, Wojciech S. z Warszawy. Wszyscy podejrzani o

związek ze sprawą Olewnika milczeli. Niewykluczone, że w końcu któryś z nich zdecydował się to milczenie przerwać.

TRZYMANY W BETONOWYM SZAMBIE

W końcu października 2006, w nocy z soboty na niedzielę w miejscowości Różan na Mazowszu odkopano ciało młodego

mężczyzny. Dnia 29 X 2006 roku nadeszły wyniki badań DNA potwierdzające, że to Krzysztof Olewnik. Jak się dowiedzieliśmy,

został zamordowany trzy tygodnie po odebraniu okupu. Przez cały poniedziałek policjanci zatrzymywali członków gangu

odpowiadającego za porwanie. Wśród ujętych są gangsterzy o pseudonimach "Żaba", "Bokser", "Rudy". Tworzyli oni grupę

działającą na terenie Mazowsza oraz Warmii i Mazur. Byli wyjątkowo brutalni, ale i dobrze zorganizowani. Specjalnie dla celów

porwania, kupili jak twierdzą działkę, na której przetrzymywali swoją ofiarę. Wybudowali na niej betonową studnię, gdzie

trzymali uprowadzonego, uwiązanego krowim łańcuchem. Faszerowali go środkami psychotropowymi i kazali pisać listy do

rodziny. Jeszcze przed podjęciem okupu wykopali dwumetrowy dół, w którym później ukryli zwłoki. - O odnalezieniu syna

dowiedziałem się z prokuratury. Jest mi ciężko - mówił Włodzimierz Olewnik. W garażu w Kałuszynie Krzysztof Olewnik

szprycowany był końskimi dawkami clonazepamu, leku stosowanego przy padaczce, napadach lęku, w psychozach.

Uspokaja, rozluźnia mięśnie, wywołuje senność i silne skutki uboczne. Po clonazepamie nikt nie czuje się zagrożony, bo jest

zaćpany. Skąd gangstery mają dostęp do silnego leku psychptropowego na receptę, tego nie wiadomo.

RELACJA ZABÓJCY OLEWNIKA

Dnia 5 listopada 2007 roku w Płocku rozpoczął się proces porywaczy i zabójców Krzysztofa. Relacja jednego z oskarżonych

była wstrząsająca. Wiele zła wyrządziłem rodzinie Olewników. Dziś chcę ją prosić o przebaczenie - mówił we wtorek w

listopadzie 2007 roku, na początku procesu porywaczy Krzysztofa Olewnika, Sławomir Kościuk. To on trzymał zawiniętego w

worki mężczyznę, gdy jego kompan dusił ofiarę. - Początkowo nie przyznawałem się do winy - potwierdzał przed sądem

Sławomir Kościuk. To 51-letni mieszkaniec Warszawy, bez wykształcenia, zarabiał na życie jako bagażowy w Locie. - Ale

wyrzuty sumienia nie dawały mi spać, jeść, dlatego rok po aresztowaniu postanowiłem powiedzieć, jak było naprawdę.

Faktycznie sypał kolegów w zamian za obietnicę złagodzenia kary. Kościuk opowiadał, że nie było go przy uprowadzeniu

Krzysztofa. - Dowiedziałem się o tym później - mówił. - Dzień po porwaniu pojechałem do Wojciecha F. Chciał, żebym wynajął

na swoje nazwisko jego domek letniskowy w Kałuszynie w powiecie mińskim. Pojechaliśmy tam, po drodze spotkaliśmy Artura

R. i Cezarego W., a oni kazali mi się przesiąść do ich poloneza.

Wtedy któryś powiedział, że "on leży z tyłu". Mężczyzna był związany, na głowie miał kominiarkę z zalepionymi oczami. W

Kałuszynie musiałem mu pomóc wysiąść. Wtedy nie wiedziałem, że to Krzysztof Olewnik. Z zeznań Kościuka wynika, że

Wojciech Franiewski kazał mu pilnować Krzysztofa, po godzinie wrócił z długim prętem. - Przewiercił ścianę garażu w dwóch

miejscach, przełożył pręt przez dziury i z jednej strony do końcówek przymocował łańcuchy, które miały ze dwa metry długości -

kontynuował Sławomir Kościuk. - Śruby zniszczył, aby nie można było ich odkręcić. Do tych łańcuchów był przywiązany

Krzysztof Olewnik. Jeden łańcuch miał na szyi, drugi na nodze. W środku były jeszcze materac, telewizor, lampka i wiadro na

nieczystości. Na koniec Franiewski uruchomił kamerę przemysłową i podłączył do telewizora na górze domu. Pozwalała

obserwować to, co dzieje się w garażu. - Następnego dnia przywiozłem jedzenie, ale ten mężczyzna powiedział, że nie jest

głodny - dodawał Kościuk. - Potem przez całe następne dwa lata woziłem jedzenie, może nie codziennie, ale byłem tam trzy,

cztery razy w tygodniu.

Domyślił się po "997"

Sławomir Kościuk nie potrafił sam, od początku do końca, opowiedzieć o tym, co działo się w czasie porwania Krzysztofa

Olewnika. Sąd zaczął wtedy czytać jego wyjaśnienia z października 2006 roku, z dnia, w którym się złamał i zaczął opowiadać

śledczym o porwaniu i zabójstwie syna biznesmena. Mówił wówczas m.in.: - Któregoś dnia Ireneusz Piotrowski kazał mi nagrać

program "997" i przywieźć do Kałuszyna. Obejrzał to nagranie i natychmiast kasetę zniszczył. Wtedy domyśliłem się, że

trzymany w garażu mężczyzna to Krzysztof Olewnik. Raz, jak nikogo nie było, zszedłem na dół, zapytałem, jak się czuje, ale

powiedział, że nic mu nie potrzeba. Zarośnięty był bardzo. I to mimo że Franiewski dwa razy go strzygł, a mi kazał wynosić

włosy. Wynosiłem je w reklamówkach, które otwierałem powoli, tak żeby wiatr rozwiał włosy.

Według Kościuka wszystko zaczęło się od Ireneusza Piotrowskiego: - To on potrzebował pieniędzy i chciał zwinąć Olewnika.

Musieli go obserwować wcześniej, bo Piotrowski wiedział, że mógł to zrobić, gdy Krzysztof wracał z dożynek. Kiedy ostatecznie

po niego pojechali, to Wojciech Franiewski wszedł do domu Olewników przez uchylone drzwi balkonowe w czasie jakieś

imprezy. Poczekał, aż wszyscy sobie pójdą i wtedy wpuścił innych. Miał automatycznego skorpiona, którym ogłuszył Olewnika.

W Kałuszynie chłopak był trzymany aż do pobrania okupu i jeszcze dłużej. W okup już byłem wtajemniczony. Zwlekali z jego

zabraniem, bo bali się policji i nie mieli pomysłu, jak go podjąć. Raz była próba, by sprawdzić, czy rodzina Olewnika

współpracuje z policją. Bliscy Krzysztofa mieli wyrzucić okup z pociągu, który ktoś obserwował z dachu swojego domu. W

końcu mieli podrzucić pieniądze przy trasie toruńskiej, przez otwór w barierze dźwiękochłonnej, tak by spadł na drogę niżej.

Miejsce było oznakowane palącymi się zniczami. Wzięliśmy okup i wsiedliśmy do samochodu, pojechałem na drugą stronę

rzeki, pod most. Otworzyłem okna, rozlałem benzynę i podpaliłem samochód, był skradziony specjalnie do odebrania

pieniędzy. Przesiedliśmy się do dużego fiata, a Ireneusz Piotrowski i Stanisław Owsianko sprawdzali pieniądze i czy nie ma

tam GPS-u. Nie spodziewałem się, że tyle euro w banknotach o nominale 500 to taka mała paczka.

Powiedział że Krzysztof nie żyje

Na koniec przesłuchania, w roku 2006, Sławomir Kościuk powiedział: - Długo szukaliśmy działki, na którą mogliśmy zabrać

Olewnika. Wojciech Franiewski nie chciał go dłużej trzymać w Kałuszynie. Kupiłem w końcu działkę na własne nazwisko, a

złożyłem się na nią z Ireneuszem Piotrowskim. Wojciech Franiewski wpadł na pomysł, by przygotować tam szambo, w którym

można by trzymać Krzysztofa Olewnika. Zrobił nam je ktoś miejscowy. Olewnika przewiozłem Polonezem, którego też kupiłem

za pieniądze z okupu, jechałem bocznymi trasami. Żeby się nie pogubić, dzień wcześniej oznakowałem drzewa. Powiem

prawdę: Krzysztof Olewnik nie żyje, jest obok śmietnika, z pięć kilometrów od tej działki. To Robert Pazik go udusił, chłopak był

skrępowany, miał skute ręce. Robert Pazik założył mu na głowę czarne torby, takie na śmieci, i przytrzymał, żeby powietrze nie

dochodziło. Nie pomagałem dusić, Olewnik leżał na wznak, ja trzymałem go za nogi. Potem długo kopaliśmy dół. Przed

wyjazdem z działki wyczyściliśmy szambo, zabraliśmy koc i materac, odzież. Pojechałem do Franiewskiego i powiedziałem:

"Koniec". On wymyślił, że zadzwoni do rodziny i powie, że za karę chłopak wróci, ale dopiero za dwa lata, żeby go nie szukali.

Zamordować Olewnika Wojciech Franiewski i Ireneusz Piotrowski planowali dawno, ale to Franiewski zdecydował, żeby to

zrobić. Nikt mu się nie sprzeciwiał. Raz powiedziałem, że można by Olewnika wypuścić, to się na mnie rzucił i mocno pobił. A

Ireneusz Piotrowski powiedział do mnie i Roberta Pazika, że "skoro nie było was przy porwaniu, to właśnie my go zabijemy".

Robert Pazik wymyślił, jak to zrobić.

Krzysztof czekał na ratunek

Skrępowany i udręczony Krzysztof Olewnik spędził w zamknięciu dwa lata. W tym czasie porywacze wodzili z pomocą swoich

koneksji za nos zrozpaczoną rodzinę Olewników, policję i kolejne prokuratury, które zajmowały się sprawą. Kiedy w lipcu 2003

roku w końcu podjęli okup w kwocie 300 tysięcy euro, najpierw przenieśli porwanego mężczyznę z piwnicy do szamba na

działce w lesie pod Różanem w pobliżu Makowa Mazowieckiego, a potem tam udusili. Nad sprawą pracowało wiele zespołów

policji i prokuratur. Dopiero Prokuratura Okręgowa w Olsztynie sprawę rozwikłała, dzięki policjantce z olsztyńskiego CBŚ. Przed

Sądem Okręgowym w Płocku prokuratura postawiła 11 osób oskarżonych o udział w zorganizowanej grupie, która

uprowadziła, dręczyła i zabiła młodego mężczyznę. Każda z nich ma inne zarzuty - jedni te najcięższe, inni tylko udzielania

pomocy w porwaniu. Osiem osób jest aresztowanych, trzy znajdują się tylko pod dozorem policji. Nie ma między nimi

Wojciecha Franiewskiego, któremu przypisuje się kierowanie całą akcją. Powiesił się wedle wersji oficjalnej w areszcie, osiem

miesięcy po tym, jak Sławomir Kościuk zaczął mówić.

Ten ostatni razem z Robertem Pazikiem, 38-letnim stróżem nocnym z Drobina, odpowiadają za uprowadzenie, dręczenie i

zabójstwo Krzysztofa Olewnika. Pozostali: Ireneusz Piotrowski, 44-letni elektromonter z Drobina, Piotr S. 34-letni robotnik

budowlany z Nowego Dworu Mazowieckiego, Artur R., 32-letni kierowca z Nowego Dworu Mazowieckiego, i Cezary W., 32-letni

ślusarz z Nowego Dworu Mazowieckiego oraz Stanisław O., 50-letni mechanik z Wyszkowa są zamieszani w uprowadzenie

mężczyzny. Ale to nie są jedyne zarzuty pod ich adresem. Czterech z tej grupy jednej z nocy napadło na rodzinę śpiącą w

domu. Wykorzystali to, że alarm był wyłączony, wyłamali drzwi i zaatakowali. Skrępowali troje dzieci: 13-letniego chłopca, 11- i

7-letnią dziewczynkę oraz ich matkę, którą potem polewali wrzątkiem, by się przyznała, gdzie w domu schowała pieniądze i

kosztowności. Kobieta wyszła z tego z poważnymi poparzeniami. Poza tym mężczyzn oskarża się o cały szereg włamań i

kradzieży. Proces, który wczoraj się zaczął, potrwa pewnie kilka miesięcy.

Gang chciał porwać siostrę i zabić ojca Krzysztofa Olewnika

Piątek dnia 15 listopada 2007 roku był kolejnym dniem procesu porywaczy, zabójców i dręczycieli Krzysztofa Olewnika.

Bandyci planowali oraz przygotowywali porwanie również siostry Krzysztofa Olewnika oraz zabójstwo jego ojca. Przez dwa lata

przykutego do ściany garażu łańcuchami więzili, dręczyli i - jak mówią niektórzy z jego oprawców - także bili metalową rurką.

Jakiś czas podawali mu clonazepam - silny lek psychotropowy, który uspokaja, rozluźnia mięśnie, działa przeciwlękowo i

nasennie - więc Krzysztof zachowywał się spokojnie. Ale buntował się także, modlił, wyzywał i płakał. A porywacze wywoływali

w nim depresję, mówiąc, że rodzinie bardziej zależy na ich złapaniu i na pieniądzach niż na jego życiu. Krzysztof Olewnik

doczekał się zapłacenia okupu przez bliskich, ale nie doczekał wolności. Dwóch z oskarżonych go udusiło. Dnia 15 listopada

2007 roku wyjaśnienia przed sądem składał Ireneusz Piotrowski - elektromonter z Drobina, "Bokser" czy też "Bokserek",

sąsiad rodziny Olewników. Ten, który "wystawił" Krzysztofa.

Więzienne Opowiadania

Z wyjaśnień oskarżonych w czasie rozprawy o uprowadzenie i zabicie Krzysztofa Olewnika wynika, że grupą kierował Wojciech

Franiewski - mieszkaniec Warszawy. Z Ireneuszem Piotrowskim poznali się w latach 90-tych, gdy razem siedzieli w więzieniu.

Był to półotwarty zakład karny, w dzień cele nie były zamknięte i więźniowie spotykali się. Rozmawiali o różnych rzeczach -

wyjaśniał przed sądem Ireneusz Piotrowski. - Najczęściej o tym, jak zrobić duże pieniądze. Franiewski powiedział kiedyś, że

najlepiej jest porwać kogoś bogatego i wziąć okup. Tylko że on nikogo takiego nie zna. Wtedy powiedziałem, że ja znam -

dodał. "Bokser" opowiedział Wojciechowi Franiewskiemu o dwóch rodzinach. Wskazał dzieci zamożnego masarza z Raciąża

oraz syna Włodzimierza Olewnika - potentata w branży mięsnej. Wkrótce potem obejrzeli w telewizji program o zakładach

mięsnych Olewnika. Pierwsza ofiara szybko odpadła, bo okazało się, że mieszka z rodziną. Porwanie byłoby trudne, ale

Krzysztof Olewnik mieszkał sam. Ireneusz Piotrowski wraz z innym mieszkańcem Drobina Robertem Pazikiem mieli pokazać

Franiewskiemu, jak wygląda syn biznesmena, ale bezpośrednio w porwaniu nie brali udziału. Mieli donosić, co będzie się

później działo w Drobinie, i musieli zachowywać się naturalnie. Krzysztofa Olewnika zaskoczyli w nocy, gdy oglądał telewizję,

wywieźli i trzymali większość czasu w Kałuszynie pod Mińskiem Mazowieckim. W tym czasie próbowali wziąć okup. Wyjaśnienia

kilku oskarżonych w tym punkcie się zgadzają: nie mieli trochę pomysłu jak to bezpiecznie zrobić.

Czy zapłaci za dwoje dzieci?

- Wojciech Franiewski planował też uprowadzenie córki Włodzimierza Olewnika - usłyszeli w sądzie od Ireneusza

Piotrowskiego. - Nie wiem, jak ma na imię, chyba Danka. Wiem, że jest młodsza, ma męża lekarza i studiowała w Anglii. Bo

Franiewski wymyślił sobie, że jak Olewnik nie chce zapłacić okupu za jedno dziecko, to na pewno zapłaci za dwoje swoich

dzieci. Wiedzieli, że siostra Krzysztofa ma szkołę. Wiele wiedzieli od Krzyśka, poza tym przy porwaniu zabrali teczkę ze

zdjęciami, dokumentami, fakturami, wyciągami z kont - wyjaśniał Ireneusz Piotrowski. Kobietę namierzało pięciu bandytów.

Ustalili, gdzie znajduje się jej mieszkanie. Wycofali się, ponieważ "nowodworscy" - trzej porywacze z Nowego Dworu

Mazowieckiego, którzy uprowadzili też Krzysztofa - wycofali się. Ochroniarz ze szkoły zrobił im zdjęcie, gdy kręcili się w pobliżu.

Poza tym doszli do wniosku, że siostra porwanego może spodziewać się uprowadzenia i ma GPS-a pod skórą.

Starego Zabić za Szum Medialny

Wydaje się to niemożliwe, ale jednak: już po zabójstwie Krzysztofa Olewnika zdecydowali, że zastrzelą także jego ojca. - Bo

robił szum wokół sprawy, przez niego ukazywały się artykuły w prasie - tłumaczył Ireneusz Piotrowski. I wyjaśniał: - Pojechałem

z Robertem Pazikiem do Wojciecha Franiewskiego. Najpierw opierdolił mnie za wpadkę policją, gdyż na działkę, na której

więziony był Krzysztof Olewnik, przyjechała policja, która szukała Ireneusza Piotrowskiego po tym, jak go złapała na jeżdżeniu

samochodem pod wpływem alkoholu. Mało brakowało, by odkryli ukryte więzienie. Potem powiedział, że jeśli chcę się

poprawić, to mam "puknąć" Włodzimierza Olewnika. Powiedział, że mam strzelać prosto w głowę, i przyniósł zawinięty w coś

pistolet. To był rewolwer gazowy przerobiony do strzelania ostrą amunicją, miał mały kaliber. Dał mi też szmatkę do

czyszczenia broni i pudełko z amunicją. Miałem go namierzyć, sprawdzić, gdzie i kiedy jeździ. Robert Pazik zawiózł mnie z

powrotem do Drobina. Pytałem go po drodze, jak mam to zrobić, a on mówił: "Skoro chlałeś, to masz za swoje. Mnie Wojtek

nic nie mówił [to Robert P. udusił Krzysztofa], niech każdy robi po swojemu". Nie miałem zamiaru zabijać Włodzimierza

Olewnika. Zakopałem pistolet i wpadłem w cug alkoholowy, pobiłem się i ktoś ugodził mnie nożem. Jak wróciłem do

Franiewskiego, ten kazał mi zaszyć esperal. Kazał mi kupić starter do telefonu i zapowiedział, że będzie mnie teraz

kontrolował, ale esperal wydłubałem. Po świętach wróciłem do Wojtka i powiedziałem, że Olewnik jest chory. Franiewski na to,

że może "sam zdechnie", więc "nie będziemy wsadzać kija w mrowisko".

TERESIN: Ofiary Gangu Franiewskiego

Wszyscy oskarżeni, którzy składali wyjaśnienia przed sądem, mówią jedno: Robiliśmy to, bo baliśmy się Franiewskiego. On nas

terroryzował. Zganiają winę na swego niezyjącego herszta ale nie wiadomo czy jest to prawda czy tylko linia obrony. Ireneusz

Piotrowski opowiadał, jak dzielili 300 tysięcy euro okupu i targowali się. Przed sądem odpowiadało 11 osób. Nie wszyscy są

bezpośrednio zamieszani w porwanie i zabójstwo, mają różne zarzuty, także kradzieże czy pomoc w przestępstwie. Nie ma

wśród nich Wojciecha Franiewskiego, który powiesił się w celi swojego aresztu. Troje bandytów odpowiada z wolnej stopy.

Mężczyźni odpowiadający za uprowadzenie i zabójstwo Krzysztofa Olewnika mają na koncie jeszcze co najmniej jeden

brutalny napad - na rodzinę z Teresina. - Długo ze strachu zasypiałam na siedząco - mówiła ofiara tego ataku Ewa C.

Porywacze Krzysztofa Olewnika trzymali skutego łańcuchami chłopaka przez dwa lata. Tłumaczą, że aby mieć pieniądze na

jego utrzymanie i zorganizowanie odbioru okupu musieli kraść. Raz jednak poszli dalej i w lutym 2002 roku napadli na dom w

KRZYSZTOF OLEWNIK - Dramat Rodzinny z Korupcją i Mafią w Tle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: