Alistair MacLean - Złote rendez-vous.pdf - MacLean Alistair - mirued

ALISTAIR MACLEAN

ZŁOTE RENDEZ - VOUS

Przełożył

Robert Ginalski

Tytuł oryginału

The Golden Rendezvous

SPIS TREŚCI

I. WTOREK, OD POŁUDNIA DO SIEDEMNASTEJ

................................................................

III. WTOREK, OD DWUDZIESTEJ PIERWSZEJ TRZYDZIEŚCI DO DWUDZIESTEJ

.....

DRUGIEJ PIĘTNAŚCIE

..............................................................................................................

IV. WTOREK, DZIESIĄTA PIĘTNAŚCIE WIECZOREM ŚRODA, ÓSMA

CZTERDZIEŚCI PIĘĆ RANO

.....................................................................................................

V. ŚRODA, OD ÓSMEJ CZTERDZIEŚCI PIĘĆ DO PIĘTNASTEJ TRZYDZIEŚCI

...............

VI. ŚRODA, MIĘDZY DZIEWIĘTNASTĄ CZTERDZIEŚCI PIĘĆ A DWUDZIESTĄ

PIĘTNAŚCIE

VII. ŚRODA, GODZINA DWUDZIESTA TRZYDZIEŚCI - CZWARTEK, GODZINA

DZIESIĄTA TRZYDZIEŚCI

.......................................................................................................

VIII. CZWARTEK, OD SZESNASTEJ DO DWUDZIESTEJ DRUGIEJ

..................................

IX. CZWARTEK, OD DWUDZIESTEJ DRUGIEJ DO PÓŁNOCY

..........................................

X. PIĄTEK, DZIEWIĄTA RANO - SOBOTA, PIERWSZA W NOCY

....................................

XI. SOBOTA, MIĘDZY PIERWSZĄ A DRUGĄ PIĘTNAŚCIE W NOCY

..............................

XII. SOBOTA, MIĘDZY SZÓSTĄ A SIÓDMĄ RANO

............................................................

II. WTOREK, MIĘDZY DWUDZIESTĄ A DWUDZIESTĄ PIERWSZĄ TRZYDZIEŚCI

................................................................................................................................

I. WTOREK, OD POŁUDNIA DO SIEDEMNASTEJ

Zamiast koszuli miałem na sobie sflaczałą, lepiącą się szmatę przesiąkniętą potem.

Palący żar stalowych płyt pokładu przypiekał mi stopy. Koszmarny ucisk białej czapki z

daszkiem rozsadzał mi głowę, miałem wrażenie, że lada chwila stracę skalp. Ostry blask

promieni słonecznych, odbity od metalu, wody i bielonych wapnem budynków portowych,

raził mi oczy. A pragnienie przyprawiało mnie o ból gardła. Byłem rozgoryczony jak wszyscy

diabli.

Ja byłem rozgoryczony, załoga była rozgoryczona, pasażerowie byli rozgoryczeni.

Rozgoryczony był też kapitan Bullen, skutkiem czego ja sam byłem rozgoryczony podwójnie,

ponieważ gdy tylko sprawy kapitana Bullena przybierały zły obrót, nieodmiennie odgrywał

się na swoim pierwszym oficerze. Ja byłem jego pierwszym oficerem.

Przechylony przez reling, nasłuchiwałem skrzypienia drewna i łańcuchów,

Spoglądając na rufę, gdzie nasz potężny dźwig z mozołem podnosił z nabrzeża szczególnie

wielką skrzynię. Oho, znowu kapitan Bullen, pomyślałem ponuro, gdy czyjaś dłoń dotknęła

mojego ramienia, lecz zaraz uświadomiłem sobie, że kapitan, mimo rozlicznych

ekstrawagancji, nie używa Chanel nr 5. Mogła to być tylko panna Beresford.

I rzeczywiście. W charakterze dodatku do Chanel nosiła białą, jedwabną sukienkę, a

na twarzy miała kpiarski, z lekka rozbawiony uśmieszek, sprawiający, że większość oficerów

na statku wywijała w duchu koziołki, ale we mnie wzbudzający jedynie irytację. Mam swoje

słabostki, to fakt, ale trudno do nich zaliczyć wysokie, chłodne i przemądrzałe kobiety o nieco

uszczypliwym poczuciu humoru.

- Witam naszego pierwszego oficera - odezwała się słodko. Miała miękki, melodyjny

głos, z ledwie dostrzegalną nutą wyższości czy protekcjonalności, gdy zwracała się do kogoś

z niższych sfer, na przykład do mnie. - Zastanawialiśmy się, gdzie pan jest. Pana rzadko

brakuje na aperitifie.

- Wiem, panno Beresford, przykro mi. - To, co powiedziała, było szczerą prawdą; nie

wiedziała jednak, że na aperitif z pasażerami stawiam się niczym prowadzony na ścięcie.

Regulamin towarzystwa stwierdzał, że do obowiązków oficera należy w równym stopniu

zabawianie pasażerów, co kierowanie statkiem, a kapitan Bullen, który do wszystkich

pasażerów żywił zagorzałą, totalną odrazę, dopatrzył, by większa część tegoż zabawiania

spadła na mnie. Wskazałem wielką skrzynię, unoszącą się właśnie nad lukiem piątej ładowni,

a potem skrzynie zgromadzone na nabrzeżu. - Niestety, mam robotę. Co najmniej na cztery,

pięć godzin. Dziś nie mogę sobie pozwolić nawet na obiad, a co dopiero na aperitif.

- Miał mi pan mówić Susan - powiedziała. Zabrzmiało to, jak gdyby usłyszała tylko

moje pierwsze słowa. - Długo jeszcze będę musiała pana o to prosić?

Aż do Nowego Jorku, powiedziałem sobie w duchu, a i wtedy nic z tego. Na głos zaś

odparłem ze śmiechem:

- Nie powinna mi pani utrudniać życia. Zgodnie z regulaminem mamy traktować

wszystkich gości z należnymi względami, kurtuazją i szacunkiem.

- Jest pan beznadziejny - skwitowała i uśmiechnęła się. Byłem zbyt małym

kamyczkiem, żeby spowodować choćby zmarszczkę na oceanie jej samozadowolenia. - Nie

dostanie pan obiadu, biedaczysko. Przechodząc tędy właśnie sobie myślałam, że wygląda pan

dosyć posępnie. - Zerknęła na operatora dźwigu i marynarzy, przesuwających opuszczoną

skrzynię po dnie ładowni. - Mam wrażenie, że pańscy ludzie też nie są zachwyceni taką

perspektywą. Tworzą raczej ponurą gromadkę.

Rzuciłem na nich okiem. Tworzyli ponurą gromadkę.

- Och, nie ma obawy, zrobią sobie przerwę na obiad. Mają po prostu własne, prywatne

zmartwienia. Na dole w ładowni jest ponad czterdzieści stopni, a niepisane prawo mówi, że w

tropiku biali marynarze nie powinni pracować po południu. W dodatku wciąż jeszcze

opłakują poniesione straty. Proszę nie zapominać, że nie minęły nawet siedemdziesiąt dwie

godziny od ich utarczki z celnikami na Jamajce.

„Utarczka”, jak mi się zdawało, była odpowiednim słowem - w trakcie czegoś, co

najwierniej można by określić jako dziką napaść, celnicy skonfiskowali czterdziestu

członkom naszej załogi nie mniej niż dwadzieścia pięć tysięcy papierosów i ponad dwieście

butelek trunków, które przed wpłynięciem na wody Jamajki powinny trafić do okrętowego

składu celnego. To, że trunki nie znalazły się w składzie, było najzupełniej zrozumiałe, jako

że załogę obwiązywał przede wszystkim bezwzględny zakaz posiadania alkoholu w kajutach.

A to, że nawet papierosów nie oddano do składu, było rezultatem intencji załogi, by - zgodnie

z normalną praktyką - przeszmuglować na brzeg i trunki, i tytoń, po czym odstąpić je z

przyzwoitym zyskiem tubylcom, nader skłonnym do zapłacenia niebagatelnych sum za luksus

popijania wolnej od cła whisky z Kentucky i palenia amerykańskich papierosów. Tyle tylko,

że nikt nie poinformował załogi, iż - po raz pierwszy w ciągu pięciu lat służby na wodach

Indii Zachodnich - ss. „Campari” zostanie przeszukany od dziobu po rufę, z niezwykłą, wręcz

bezlitosną skrupulatnością, przypominającą gwałtowny, porywisty wicher, którego podmuch

wymiótł statek do czysta. Był to czarny dzień.

Podobnie jak dzisiejszy. W momencie, gdy panna Beresford klepała mnie

pocieszająco po ramieniu, szepcząc na odchodnym wyrazy współczucia, zdecydowanie nie

idące w parze z błyskiem w jej oczach, na szczycie trapu, prowadzącego na dół z głównego

pokładu, dostrzegłem kapitana Bullena. Zwrot „patrzenie wilkiem” najtrafniej, jak sądzę,

oddawałby wyraz jego twarzy. Widząc pannę Beresford, Bullen zdobył się na heroiczny

wysiłek i nadał swym rysom pozory uśmiechu. Wytrwał tak przez całe dwie sekundy,

potrzebne żeby ją minąć, i natychmiast znów zaczął patrzeć wilkiem. Ludziom ubranym od

stóp do głów w lśniącą biel rzadko kiedy udaje się stworzyć wrażenie nadciągającej chmury

gradowej, ale kapitanowi przyszło to bez trudu. Bullen był potężnie zbudowany, miał prawie

dwa metry wzrostu, spłowiałe brwi i włosy, gładką czerwoną twarz, której żadne słońce nie

było w stanie opalić i jasnoniebieskie oczy, których zamglić nie mogła żadna ilość whisky. Z

jednakową dezaprobatą obrzucił wzrokiem nabrzeże, ładownię i mnie.

- Co słychać, poruczniku? - odezwał się ponuro. - Jak leci? Panna Beresford wam

pomaga, co? - Kiedy był w złym humorze, nieodmiennie zwracał się do mnie per

„poruczniku”. W nastroju neutralnym tytułował mnie „Pierwszy”, a w dobrym humorze -

czyli, szczerze mówiąc, prawie zawsze - mówił do mnie „Johnny, mój chłopcze”. Dziś jednak

usłyszałem „poruczniku”. Stanąłem więc na baczność i zignorowałem ukryty w podtekście

zarzut, że się obijam. Następnego dnia będzie mnie burkliwie przepraszał. Jak zawsze.

- Nie najgorzej, kapitanie. Chociaż trochę się ślimaczą - odparłem i skinąłem głową w

kierunku dokerów, usiłujących założyć pętlę z łańcucha na skrzynię mierzącą co najmniej

sześć metrów na dwa. - Nie sądzę, żeby tragarze w Carracio byli przyzwyczajeni do tak

ciężkich ładunków.

Przyjrzał im się bacznie.

- Ci to by nie podnieśli nawet taczek! - warknął w końcu. - Uwiniecie się z tym do

szóstej? - Szósta oznaczała godzinę po maksymalnym przypływie i musieliśmy do tej pory

wyjść poza mieliznę przed portem albo czekać następne dziesięć godzin.

- Myślę, że tak, kapitanie.

Po chwili, aby oderwać jego myśli od kłopotów, a także przez ciekawość, zapytałem:

- A co jest w tych skrzyniach? Samochody?

- Samochody? Czyś pan na głowę upadł? - Jego zimne niebieskie oczy przesunęły się

na bieloną wapnem zabudowę miasteczka i ciemną zieleń wznoszących się z tyłu stromych

zalesionych gór. - Ta hołota nie zmajstrowałaby na eksport nawet klatki dla królików, a co

dopiero samochodu. Urządzenia mechaniczne, W każdym razie tak podano w konosamencie.

Prądnice, generatory, chłodziarki, aparaty klimatyzacyjne i wyposażenie cukrowni. Do

Nowego Jorku.

- Chce pan przez to powiedzieć, że generalissimus najpierw skonfiskował wszystkie

Alistair MacLean - Złote rendez-vous.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: