Meszko Tadeusz - Opowieść weselna.pdf - Literatura - Dorico

TADEUSZ MESZKO

OPOWIEŚĆ WESELNA

SFERA 01/1988

Wreszcie miałem być na ślubie przyjaciela. Decydował się strasznie długo; zdążyliśmy

zwiedzić spory fragment Wszechświata, otrzeć się wielokrotnie o sytuacje ostateczne, a on

wciąż nie mógł podjąć tak błahej decyzji. Odkąd go znalem, a było to jeszcze na studiach,

zawsze powtarzał: „Prawdziwą miłość można spotkać tylko raz w życiu. Jeden jedyny raz. I

problem, żeby wiedzieć czy to teraz. A jeśli przegapisz lub zniszczysz tę szansę - to możesz

miłość wykreślić ze swego życia! Lepiej będzie jeżeli zajmiesz się karierą polityczną, artysty-

czną, ...albo zwyczajnym robieniem pieniędzy.”

Czekał na mnie z awionetką w porcie kosmicznym. Nie spodziewałem się. Od czasu

naszego ostatniego spotkania wybił się, został jednym z zastępców gubernatora planety, a ja

nadal byłem zwykłym zwiadowcą przestworzy. Nie musiał tego robić. Wystarczyło, że nie

zapomniał i zaprosił mnie na ślub.

Lecąc do miejsca gdzie miało odbyć się wesele, wspomniałem mu o słowach sprzed lat.

Śmiejąc się zapytałem, gdzie zgubił miłość, czy przypadkiem jego wybranką nie jest córka

gubernatora?

- Jest! - odpowiedział, patrząc mi prosto w oczy. - A miłość...? Zgubiłem ją gdzieś w

tych lasach.

Burknąłem coś speszony.

- A ty? - zapytał. - Nie zamierzasz ożenić się po raz drugi?

Zaskoczył mnie tak bezpośrednim pytaniem. Nic się nie zmienił przez te lata. Zastano-

wiłem się nad odpowiedzią.

- Bardziej odpowiadają mi gwiazdy. Można na nie patrzeć całe życie... i nie znudzą się.

Poza tym są delikatniejsze, mniej mówią... — wybrałem żart, gdyż cóż może odpowiedzieć

porzucony mąż?!

Odprężył się. Skręcił sterem i zatoczyliśmy łuk nad lasami.

- Pokażę ci swoje królestwo. To tylko kilka stopni z kursu.

- Zdążymy? - wiedziałem, że do uroczystości pozostało niewiele godzin.

- Zaczekają.

Zachłannie chłonąłem krajobraz w dole. Na żadnej ze skonfederowanych planet nie ma

takich lasów jak na Fogastrze. Ich szczególną cechą były olbrzymie połacie schowane we

mgle. Rozedrgany kłębek waty, rwący się na pasma, zanikający w jednych miejscach, lecz

nieustępliwy, zbijający się wciąż to w innych, wiecznie odradzający. Tylko gdzieniegdzie

spod tej bieli wyłaniała się zieleń drzew i srebrzyste wstęgi licznych potoków i rzek. I mimo

tego, że jedynie z wysokości las był tak niewinny (na wędrowca stąpającego po tej bagiennej

ziemi oczekiwały bowiem rzesze przykrych niespodzianek), to tylko westchnąłem z zazdro-

ści. Przyjaciel uśmiechnął się.

- Nie martw się - powiedział. - Zagubimy się w tej mgle, zapolujemy. Jestem ci winien.

To była prawda. Już osiem lat temu uroki tych lasów ściągnęły nas na urlop. Przyjaciel

poleciał na rekonesans... i rozbił się. Planowany wypoczynek szlag trafił. Ponad trzy tygodnie

trwały poszukiwania. Były chwile, gdy wątpiłem, że go odnajdziemy. Potem musiałem wró-

cić za stery, w nowy rejs. On został - najpierw jako rekonwalescent, potem zdecydował się

osiedlić się na stałe. I tak nasze drogi rozeszły się.

- A miesiąc miodowy? - rzuciłem zaczepnie.

- Cóż znaczy tydzień zwłoki przy całym życiu... - odparował.

Roześmiałem się tylko.

Panna młoda nie była zbyt ładna, lecz niewątpliwie szczęśliwa. Przyjaciel chyba też.

Uroczystość weselna odbywała się w rezydencji gubernatora, wśród białych kolumn i posa-

dzek z wielobarwnych kamyczków ułożonych w mozaikę - cząstce antycznej Ziemi, przenie-

sionej w środek dżungli. Moda czy poczucie winy? Przepych wprost kłuł w oczy. Jednakże

główną atrakcją przyjęcia stała się opowieść starca w obdartym ubraniu.

Nie mogąc odnaleźć się w tym blichtrze odszedłem na bok. Stałem tam już dłuższą

chwilę, gdy naraz zobaczyłem go wychodzącego wprost z lasu. Podszedł do granicy światła i

cienia i tam przystanął. Wsparty o długą i ciężką broń (typ już dawno wycofany) przyglądał

się bawiącym.

Rozśmieszył mnie jego pakunek na plecach; zamiast lekkiego plecaka mieszczącego

absolutnie wszystko co może być potrzebne w tym złowrogim środowisku, nosił przytroczoną

pasami walizkę. Wyglądał, jakby po kilkunastu latach zagubienia napotkał ludzi. Sądziłem, że

postoi tak przez kilka minut, powzdycha i odejdzie w mrok, lecz stało się inaczej...

Nie wiem kto pierwszy go zauważył i nie wiem dlaczego młodzi przerywając tańce

podbiegli do niego, zaprosili do stołu. Ucichli goście, zrobili mu miejsce. Byłem pewien, że

połowy z przysmaków tam leżących nie umiałby nawet nazwać. Ale na nim nie zrobiło to

szczególnego wrażenia. Posilił się symbolicznie i zapowiedział, że w podziękowaniu chciałby

coś opowiedzieć. Skupili się wokół niego, nawet sam gubernator usiadł tuż przy nim.

Było w tym wszystkim coś niepojętego. Zaintrygowany także podszedłem bliżej.

Goście z autentycznym zaciekawieniem wpatrywali się w pooraną bruzdami twarz. Nie było

na niej śladu zażenowania ani tremy przed tak licznym i dystyngowanym gronem słuchaczy.

Omiótł krąg wzrokiem, sprawdzając czy są już gotowi go wysłuchać i spokojnie zacząć

mówić.

- Bliski jest już koniec moich dni i źle by się stało, gdybyście nie poznali tej historii.

Rozległy się głosy protestu, że jakże to, tyle wigoru w nim jeszcze jest, że trzyma się

tak, jakby miał połowę tych lat do których się przyznaje, lecz starzec uniósł dłoń, powstrzy-

mując ich grzecznościowe formułki.

- Powinniście usłyszeć o tym, jak miłość zdolna jest pokonać wszelkie inne uczucia,

wydawałoby się wielokroć silniejsze, drapieżniejsze - przed którymi nie ma ucieczki, nie ma

mocy uchronić tak delikatnej nici przed porywami... Lecz to nieprawda! Kochać trzeba za-

wsze, w każdej chwili, gdyż nie wiadomo, kiedy na ten zew odezwie się siła zdolna przeła-

mać największe bariery. O tym wam powiem.

Zamilkł. Czyżby stracił ochotę do rozdrapywania starych ran? Jednakże po chwili, z

jeszcze większą siłą w głosie, podjął opowieść.

„Zdarzyło się, że przed wielu laty zagubiłem się w lasach, rzucony w jego sidła bez

środków do życia. Stało się tak za przyczyną borhasa; wyrwałem się co prawda z zasadzki

jego ostrych pazurów, lecz teraz czekała mnie wolna śmierć w topieli bezdroży bagiennych

bądź jeszcze powolniejsza w dygocie febry. Nie widziałem ratunku dla siebie.

Lecz przypadek zrządził, że trafiłem na zamaskowaną osadę dzikich kolonizatorów,

uciekinierów z Ziemi. Powiecie, że był to „szczęśliwy przypadek”. Ja też tak z początku

myślałem, lecz potem mówiłem tylko „przypadek”. Okazało się bowiem, że szok zagłady

ojczystej planety wypalił na kolonizatorach tak głębokie piętno, iż narzucili sobie skostniałe

przesądy nie mające uzasadnienia w tym Nowym Świecie. Szybko zdałem sobie sprawę, że

stałem się ich jeszcze jednym zwierzęciem domowym, niczym wół czy koń - za strawę i opie-

kę wykonującym różne prace. I tak miało być do końca dni moich. Byłem w ich mocy: nie

pozwalali mi odejść, wrócić do mego świata, i nie mogłem stać się jednym z nich. Było to

uciążliwe, lecz może i było sprawiedliwe? - wszak byli panami mego życia. Ale człowiek nie

może tak żyć.

Tak więc i ja - miast dziękować losowi, że wybawił mnie od śmierci, igrałem z nim -

naruszyłem ich największy zakaz: ośmieliłem zakochać się w jednej z nich. Gdybym tylko

ja... Wyśmialiby mnie, odtrącając niczym niesfornego psiaka i na tym by się skończyło. Lecz

ja wywołałem coś wielokroć gorszego: wzbudziłem miłość dziewczyny.

Ileż razy wybiegaliśmy na polanę, aby wspólnie oglądać wschód słońca. Ileż razy... To

nie mogło trwać wiecznie, musiałem ponieść karę. Musiał przyjść czas, gdy napór faktów wy-

zwoli w kolonizatorach pragnienie mojej krwi!

I nadszedł.

Moja sytuacja powróciła do stanu sprzed zaledwie paru tygodni. Uciekając resztkami sił

przed żądną zemsty sforą zginąłbym niechybnie... Jak na polowaniu nagania się zwierzynę w

rozstawione sidła, tak i mnie zagnali w pułapkę - rozległe mokradła. Ścigający biegli brze-

giem bagien, usiłując odciąć jedyną drogę ucieczki - zbawienną zaporę lasu. Czekała mnie

śmierć jeżeli nie na mokradłach, to u wrót wolności pod ciosami ich grubych kijów.

Stało się inaczej. Musiało się tak stać - gdyż tym razem nie byłem sam!

Niespodziewanie usłyszałem jej okrzyk. Wibrujący miłością i boleścią - pełen rozpaczy

lecz i siły. Wstrzymało to mój bieg po życie. I ścigający zatrzymali się, zdezorientowani jej

nagłym pojawieniem się na arenie walki.

Przez chwilę krótszą niż mgnienie oka pomyślałem, że to moja szansa ocalenia. Wyko-

rzystać rozterkę ścigających, skoczyć w objęcia drzew nim ochłoną! Uczyniłem coś całkowi-

cie odmiennego. Ona przyszła zginąć wraz ze mną - nie mogłem odrzucić jej miłości. Niech

zniszczą nasze ciała, lecz połączone w uścisku!

Ujrzałem, że ona już idzie do mnie, więc czym prędzej i ja skierowałem się w jej stronę.

A wtedy ucichła przyroda. Zamilkły ptaki, protestujące do tej pory przeciw naszej

inwazji skrzekliwym głosem dziobów. I ucichło odległe rżenie koni i tupot kopyt. Zamilkli

również ścigający. Bowiem wszyscy w jednej chwili przejrzeli nasze zamierzenia.

Wzburzyła się krew kolonizatorów. Ruszyli na mokradła, aby nie dopuścić do naszego

spotkania. A my byliśmy zbyt oddaleni, żeby zdążyć przed ich manewrem. I stało się! Byłem

w potrzasku: bez możliwości połączenia się z nią i bez możliwości ucieczki - co teraz było

najmniej ważne. Ścigający już wyszczerzyli zęby w złośliwym uśmiechu... Lecz nie zatrzy-

małem się. Szedłem nadal. I ona nie zwątpiła.

I wtedy to, w tę walkę nienawiści z miłością, włączyła się mgła. Opadła nagle na mo-

kradła, skrywając wszystkich — i mnie, i ją, i ścigających — w jednakowej otulinie niebytu.

Z nową nadzieją kroczyłem w tej bieli, nie wiedząc nawet gdzie stawiam stopy.

Szedłem w ciszy, ciszy która mogła być początkiem świata. Ciszy tak głośnej, że krzyczała

wokół rytmem mego oddechu, wydzwaniała uderzeniami strwożonego serca...

A bezsilność i wściekłość zatkała usta kolonizatorom. Wiedzieli co się szykuje i nie mo-

gli już nic uczynić by nam przeszkodzić. Już nie mogli mnie zabić. I nie mogli powstrzymać

przed dokonaniem czegoś wielokroć straszniejszego podług ich mniemania. Stali wyprężeni

w tej bieli, w tej ciszy, i modlili się jedynie do swych bogów, prosząc bym wpadł prosto w ich

ramiona.

A mgła chcąc mieć udział w tej zabawie - gdyż dla niej, stojącej ponad tym, była to

tylko zabawa - mgła gęstniała coraz bardziej, przemieniając moje bezkształtne błądzenie w

upiorny taniec.

Nie ma nic potężniejszego od bieli... Noc także czyni igraszkę z naszych zmysłów, lecz

noc nie jest tak potężna jak mgła. Czerń niewidzenia jest czymś bolesnym, ale jest również

naturalnym stanem. Biel mgły nie znajduje porównania. Masz otwarte oczy, a mimo to nie

widzisz nic. Nie widzisz nawet ciemności, w której zawsze może się coś kryć. Widzisz nato-

miast świat wyprany z wszystkiego; świat z pustymi miejscami po znajomych ci kształtach.

Oczy wyskakują ci z oczodołów, próbując odnaleźć w tej bieli skazę, choćby najmniejszy

punkt czerni, plamę szarości... I nic nie znajdujesz! To jest potęga mgły.

Szedłem wśród tętniących maszyn: w rytmie przetaczanej w żyłkach skroni krwi, po-

śród miechów mej własnej klatki piersiowej. Szedłem w każdej chwili na spotkanie śmierci...

bądź wybawienia.

Lecz miałem siłę by iść. Wiedziałem bowiem, że gdzieś tam - po drugiej stronie bieli

lub tuż obok mnie - idzie w mym kierunku ona. Miałem tę przewagę nad ścigającymi, że mia-

łem cel. Im pozostało wyczekiwanie w równie hałaśliwych fabrykach bieli i ściskanie bezuży-

tecznych już kijów. Nie wiem, być może w czasie tej wędrówki przeszedłem obok któregoś

tak blisko, że gdyby nabierał akurat powietrza do płuc, otarlibyśmy się o siebie? Nieustannie

towarzyszyło mi wrażenie, że idę pośrodku szpaleru utworzonego z ich brzuchów.

Były i takie chwile, gdy mgła dusiła mnie. Rzucała w błota i targała w paroksyzmie

płaczu. Czułem wtedy jak kolonizatorzy otaczają mnie, zacieśniają krąg... Wciąż jednak

wstawałem i uciekałem dalej w biel. Uciekałem - poszukując jednocześnie.

Naraz stanąłem, bezwiednie, nie rozumiejąc jeszcze dlaczego. Mgła z wolna rozwiała

się przed mymi oczami. Lecz tylko przed mymi... i drugiej osoby stojącej naprzeciwko.

Byłem pewien, że w tej samej chwili dla ścigających stężała jeszcze bardziej. I że

przeczuwając nasze spotkanie poruszyli się w drapieżnym zrywie - lecz zaraz zastygli, gdyż

byli bezsilni. Przegrali już w chwili, gdy zamilkły ptaki, a teraz przyszedł jedynie cios ostate-

czny. Zrozumieli, że stanąłem naprzeciwko wzbronionej mi dziewczyny. Którą chcieli mi

odebrać, a mnie zabić za śmiałość. I byliby to uczynili, gdyby się ich nie wyklęła, gdyby nie

przybiegła na mokradła i nie krzyknęła mego imienia, dodając mi wiary w miłość silniejszą

nawet od przyrody - skoro ta umilkła niegodna swymi szumami zagłuszyć poryw serc... Stali

teraz targani złymi uczuciami, patrząc niewidzącymi oczami wprost na nas.

A ja patrzałem na najbliższą mi osobę i widziałem jej oczy radośnie spoglądające w me

źrenice pełne jej sylwetki.

Opadaliśmy wolno na mokrą od rosy trawę. Opadaliśmy tam, gdzie jeszcze przed

chwilą, a może wiecznością, miałem wydrgać ostatnie ruchy życia, połączyć się ze śmiercią.

Opadaliśmy na te błota, aby stworzyć nowe życie. Pokonać wszystkie bariery - ciasne horyzo-

nty, zaślepienie, nienawiść - aby osiągnąć to, co najpiękniejsze. A ptaki i konie, i zdrętwiałe

trawy czekały w ciszy na spełnienie...

A gdy nadeszło, w jednej chwili rozkrzyczały się ptaki szczęścia. Wzleciały w niebo z

radosnym świergotem. I zarżały rumaki wolności. Popędziły w szaleńczym biegu obwieścić

nasze zwycięstwo. I rozszumiały się trawy w pieśni miłości, uświetniając nasz związek.

Kolonizatorzy w milczeniu stali nadal i zapadali się w swoich przesądach, zapadali

coraz głębiej w swej nienawiści, tak że gdy mgła opadła tylko my leżeliśmy na zielonej

polanie.

I wzeszło słońce, lśnieniem jakiego nigdy przedtem ani nigdy potem już nie ujrzeliśmy,

gdyż świeciło tego ranka tylko dla nas...”

Załamał się głos starca. Przymknął oczy, głowa opadła mu na pierś. Nikt się nie poru-

szył. Starzec po chwili opanował niemoc, uniósł głowę, rozejrzał się po pogrążonych w zadu-

mie twarzach.

- To już wszystko... - powiedział cicho, uśmiechając się dobrotliwie, a może z drwiną? -

Zaprawdę powiadam wam: kochajcie w każdej chwili, gdyż nie wiecie która jest wasza.

To, co później się wydarzyło, zupełnie nie przystawało do wizerunku jaki wytworzył

opowieścią. Nim jeszcze słuchacze zdążyli w jakikolwiek sposób na nią zareagować, starzec

sięgnął po walizkę i zaczął wyjmować z niej pełne naręcza mało gustownych, wręcz kiczowa-

tych, bibelotów. Podobnych tym, jakie można kupić w każdym gwiezdnym porcie.

- To zrobiła ona! — wyjaśnił, podnosząc jedno z cacek tak aby wszyscy mogli je podzi-

wiać. Nie zwróciłem nawet uwagi co to było. Gdy już nasycił się pochwałami, przywołał me-

go przyjaciela i położył podarunek na jego dłoni. Przyjaciel mocno zacisnął pięść i nieomal z

łzami w oczach podziękował starcowi. A potem szybko przebił się przez tłum (czyżby

speszony?) i gdzieś zniknął. Starzec długo patrzał za nim, lecz gdy goście zaczęli nieśmiało

przeglądać wyłożony towar, odwrócił się do nich mówiąc. - To wszystko jej dzieła.

Zrobił się niesamowity tłok. Każdy chciał kupić coś na pamiątkę. W pół godziny starzec

wysprzedał całą zawartość walizki, zbierając w zamian niemałą fortunę.

Potem zabawa potoczyła się normalnym torem. Starzec zwinął swój kram i zniknął w

mroku. Wpierw miałem zamiar go zatrzymać, poprosić o chwilę rozmowy, lecz gdy okazał

się jarmarcznym sprzedawcą - zrezygnowałem. Był to odruch chwili, może gest rozczarowa-

Meszko Tadeusz - Opowieść weselna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: