Green Tim - Pierwszych 48 godzin.pdf - Literatura - Dorico

GREEN TIM

PIERWSZYCH 48 GODZIN

(...) ze słów tych wnoszę, Że wszystko,

co mi opowiadaliście o rycerstwie,

o zdobywaniu królestw i cesarstw,

o nadawaniu wysp(...), to tylko stówa

na wiatr rzucane i łgarstwa (...)

Sancho Pansa *

PROLOG

Nazywał się Nikt. Może Jones albo Smith, choć jego paszport

i bilet na ten rejs opiewały na nazwisko Mott, wzięte z butelki soku

jabłkowego. Takie rzeczy łatwo załatwić, jeśli znasz właściwych

ludzi i nie cierpisz na brak gotówki. Urzędowe dokumenty i bilety

potwierdzają tylko to, co mówisz o sobie innym ludziom. On lubił

być panem Nikt. Zwłaszcza panem Nikt na urlopie.

Większość czasu spędzał na pokładzie obok basenu, przyglądając

się kobietom smarującym swoje ciała olejkiem do opalania

i sączącym zabawne małe drinki z parasolkami. Czegoś takiego nie

uświadczysz na Ukrainie. Zupełnie jakby znalazł się na Marsie.

Szybko zdołał się rozeznać we wszystkim. Poznał statek i jego

pasażerów, ich zwyczaje i sposób, w jaki ze sobą rozmawiają. Była

na przykład pewna grupa dwudziestu kilku mężczyzn, którzy

przesiadywali przy szklanym stoliku w barze i zabawiali się nad

piwem w grę zwaną przez nich „ćwiartki". On też ćwiczył tę zabawę

w swojej kajucie, odbijając dwudziestopięciocentówkę od małej

umywalki tak, by moneta wylądowała w szklance.

Trzeciego dnia odbili od brzegów Jamajki i skierowali się

w stronę Grand Cayman. Tym razem zauważył wolne miejsce

pośród graczy, kupił więc w barze dwa kufle piwa i podszedł

z nimi do stolika. Przystanął obok w swojej kwiecistej koszuli

i szortach koloru khaki i zapytał, czy może zagrać. Mężczyźni

z twarzami zaczerwienionymi od nadmiaru słońca i alkoholu

popatrzyli na niego, uśmiechając się szeroko. Dwóch roześmiało

* Cervantes Saavedra Miguel de, Przemyślny szlachcic Don Kichote

z Manczy, cz. 1, ks. 3, rozdz. 25, przełożyli A.L. Czerny i Z. Czerny, PIW,

Warszawa 1986, s. 191 (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).

się głośno, w jednym przypadku odpowiedzią było jedynie

gniewne zmarszczenie brwi.

- Jasne - mruknął któryś z nich, więc postawił kufle na stole

pomiędzy innymi, aż piwo chlusnęło ponad brzegiem naczynia

w kałużę pieniącą się już na blacie, po czym usiadł, poprawiając

słomkowy kapelusz. Pogładził jeszcze swoje sumiaste wąsy i gra

rozpoczęła się na nowo. Monety odbijały się od szklanego blatu.

Niektóre nie trafiały celu i spadały na pokład, ale większość

lądowała w kuflach pełnych piwa, migocząc później na dnie

pośród wirujących w złocistym płynie bąbelków.

Należało wskazać kogoś łokciem albo samemu wychylić kufel.

Szybko zrozumiał te zasady i już wkrótce wymachiwał ciemnym,

owłosionym ramieniem, wyznaczając kolejnych graczy do picia,

co wywoływało pomruki niezadowolenia albo rozbawione prze-

kleństwa. W końcu skinął na kelnerkę, żeby podała kolejne

cztery kufle, a potem celowo przepuścił jedną kolejkę. Nie chciał

monopolizować całej gry.

Temperatura zabawy, podobnie jak rozgrzanego słońcem

pokładu pod jego stopami, rosła. Mężczyźni zaczęli go nazywać

Rosyjskim Niedźwiedziem, a on z trudem ukrywał szyderczy

uśmiech. Dla tych Amerykanów był Rosjaninem z Ukrainy. Sam

im tak powiedział, a nawet zaprezentował przypięty do koł-

nierzyka koszuli znaczek CCCP. Można się było spodziewać, że

ta banda idiotów nie zauważy różnicy.

Znowu wypadała jego kolej. Niepostrzeżenie sięgnął do

kieszeni i rozkruszył w palcach niewielką kulkę z wosku, a potem

zaczął wrzucać monetę do szklanki za szklanką, rozdzielając

piwo wszystkim przy stole.

Po upływie pół godziny wysoki, chudy mężczyzna z kiepską

cerą i blond czupryną poderwał się z krzesła, odwrócił głowę

w stronę basenu i zwymiotował, ochlapując trzy rzędy leżaków.

Rozległy się okrzyki oburzenia, a dwoje spośród pasażerów

wypoczywających na pokładzie także dostało torsji.

Rosjanin pogładził wąsy i opuścił stolik pośród głośnych

protestów swoich nowych przyjaciół, a potem wspiął się po

schodkach na górny pokład, z którego roztaczał się widok na bar

i basen. Znalazł sobie wolny leżak tuż przy barierce i zdjąwszy

z jego oparcia przemoczony ręcznik, usiadł, by poobserwować,

co będzie dalej. Nie upłynęło nawet trzydzieści minut, a kolejnych

dwóch młodych mężczyzn zerwało się na równe nogi i zaczęło

wymiotować. To położyło kres dalszej grze, więc podniósł się

z leżaka i ruszył do kasyna.

Następnego dnia statek zawinął do portu na Cozumel. Rosjanin

znowu znajdował się akurat w kasynie, kiedy siedząca obok niego

przy stoliku do blackjacka gruba dama nagle zzieleniała na twarzy

i trzymając się za brzuch, pośpieszyła w stronę łazienki. Później przy

stole z ruletką jakiś farmer z Ohio zwrócił kanapkę z szynką i pośród

lekkich śmieszków gości kasyno zostało zamknięte.

Tego wieczoru ponad połowa urlopowiczów nie zjawiła się na

kolacji. Ludzie popatrywali na siebie podejrzliwie, a kiedy ktoś

zakaszlał, szybko odwracali głowy, mocniej zaciskając palce na

brzegu stołu. Kelnerzy w tanich smokingach, obrzucający się

nawzajem zaniepokojonymi spojrzeniami, rozmawiali przyciszo-

nym tonem o trzywarstwowym torcie czekoladowym. Rosjanin

pił sporo cierpkiego wina, w którym pływały kawałki korka,

i uśmiechał się szeroko do kilkorga siedzących przy niemal

pustym stole gości, zjadających bez szczególnego apetytu kolację.

O drugiej nad ranem, dla zachowania całkowitej tajemnicy,

z ciemnego nieba spłynął z rykiem silników helikopter medyczny.

Przez pokład szybko przejechały dwa wózki szpitalne. W błyskają-

cych światłach helikoptera Ukrainiec dostrzegł wykrzywione twarze,

z rurkami w nosach i kołyszącymi się ponad głowami butelkami

kroplówek. Nikt nie zdawał sobie jeszcze sprawy, że chorym

najprawdopodobniej nie uda się przeżyć. Wieści rozeszły się szybko

i już o szóstej rano wokół mostka zebrał się spory tłum rozwścieczo-

nych ludzi, żądających, aby statek zawrócił natychmiast do portu.

Później tego dnia, kiedy przybijali już do nabrzeża w Miami,

przed ambulatorium ciągnęła się sięgająca aż na pokład kolejka

pasażerów, zasłaniających twarze podkoszulkami i prowizorycz-

nymi maskami. Kilkanaście osób zostało stratowanych przez

tłum przepychający się na schodach i próbujący jak najszybciej

opuścić statek. Rosjanin przeczekał cierpliwie zamieszanie,

a potem wygładziwszy swoją kwiecistą koszulę, spokojnie zszedł

na ląd, ściskając w dłoni skórzaną teczkę i próbując nie uśmiechać

się na widok nieszczęścia innych. Ale któż mógłby mu mieć za

złe ten uśmiech? W końcu był to naprawdę wspaniały urlop.

ROZDZIAŁ 1

Tom Redmon nie potrzebował już więcej informacji, zdawał

sobie jednak sprawę, że ta para musi się komuś zwierzyć ze

swoich kłopotów, ściskał więc tylko piłkę tenisową w dłoni,

usiłując zachować cierpliwość. W końcu zapadło milczenie.

Kobieta pociągnęła nosem i otarła oczy serwetką z McDonaldsa.

Tom popatrzył ponad głowami tych dwojga na zieleniące się za

oknem drzewo akacji, całe zgięte i powykręcane.

Jedną ścianę jego wyłożonego boazerią biura zajmowały liczne

dyplomy. Obok wisiał przypięty pinezką kalendarz z 1996 roku

ze zdjęciem przedstawiającym niemiecki zamek, stojący na

szczycie góry, trochę dalej tania reprodukcja Widoku Montmartre

z wiatrakami van Gogha w drewnianej ramce. Tom poluzował

krawat i rozpiął guzik kołnierzyka, rozmiar dziewiętnaście.

Chętnie zdjąłby też marynarkę, gdyby tylko mógł sobie na to

pozwolić.

Małżeństwo było młode. Ich mała córeczka o zapadniętych

oczach i pozbawionej włosów główce, siedziała pomiędzy nimi.

Kiedy się uśmiechała, widać było szeroko rozstawione, poszarzałe

zęby. Ojciec pracował w elektrowni jako palacz, matka zajmowała

się domem. Mieli jeszcze czwórkę dzieci, z których żadne nie

było chore. Jeszcze.

 Pozwiemy ich do sądu. - Tom uderzył pięścią w stół.

 Kogo? - zdziwił się mężczyzna.

 Wszystkich - odparł Tom, wstając od biurka. - General

Electric, stan Nowy Jork, władze miasta Ithaca. Zakład ener-

getyczny, Agencję Ochrony Środowiska i Ministerstwo.

 Wszystkich?

 Mówię poważnie - zapewniał Tom. - To dla mnie nic

nowego. Niedawno pozwałem do sądu zarząd domów komunal-

nych Nowego Jorku i wygrałem sprawę. Trzeba się rozprawić

z tymi wszystkimi wielkimi korporacjami i ogromnymi instytuc-

jami rządowymi. Tym się właśnie zajmuję, panie Helmer. Proszę

się nie martwić. Zapłacą.

- Ja chciałabym tylko, żeby nasza córeczka była zdrowa

- powiedziała kobieta, siąkając w serwetkę.

- Wszyscy byśmy tego pragnęli - odparł Tom i poklepał

po ramieniu dziewczynkę, która odpowiedziała mu słabym

uśmiechem. - Przygotuję wszystkie dokumenty. Będą gotowe

do podpisania na początku przyszłego tygodnia. Powiedzmy

we wtorek, o dziesiątej? - dodał, otwierając drzwi swojego

gabinetu. Jego sekretarka podniosła wzrok znad czytanego

właśnie romansu. Sarah miała sześćdziesiąt lat i tlenione

blond włosy, nosiła okulary w rogowej oprawie i uwielbiała

żuć gumę. - Zapisz państwa Helmer na dziesiątą we wtorek

- poprosił ją Tom. - Papierami zajmiemy się jutro z samego

rana.

Potem odprowadził swoich klientów do wyjścia i odwrócił się

w stronę sekretarki, która wpatrywała się w niego obojętnie.

 Znowu dzwonili z firmy zarządzającej budynkiem - ode-

zwała się w końcu.

 To jest właśnie problem - mruknął Tom z uśmiechem.

- Kiedy kamienica należała do jednego faceta, przysługa oddana

raz czy drugi zawsze się liczyła. A teraz to tylko jakaś bezimienna,

pozbawiona twarzy spółka z ograniczoną odpowiedzialnością,

której nie da się ugłaskać ani zniszczyć.

 Spóźniamy się z zapłatą już dwa miesiące.

 Niech spróbują mnie stąd wyrzucić. - Tom mrugnął okiem,

a potem uśmiechając się szeroko, zdjął w końcu marynarkę

i krawat. - Możesz wziąć wolne popołudnie, Sarah. Powinnaś

złapać trochę słońca.

 O wpół do czwartej ma przyjść pan Potter.

 Odwołaj to.

 Tom, naprawdę cię stąd wyeksmitują.

 Odwołaj spotkanie. Sprawa tych Helmerów zapowiada się

na coś większego.

 Mamy całe mnóstwo takich wielkich spraw, Tom - zauwa-

żyła Sarah. - Tyle że one nigdy się nie opłacają. Zarabiamy na

drobnych rzeczach.

 Mamy przecież tego woźnego

 To tylko jeden klient. Zresztą cały proces zakończył się

ugodą, bo ich świadek zmarł, zapomniałeś? Pan Potter zapłaci

nam z góry zaliczkę na poczet honorarium. Tak mu powiedziałam

przez telefon i zgodził się od razu.

 Sarah, wiem, że się tym przejmujesz i naprawdę doceniam

twoją troskę - odparł Tom. - Ale mam już powyżej uszu

pijanych kierowców, złodziei sklepowych i napaści z użyciem

niebezpiecznego narzędzia. Męczą mnie sprawy dealerów nar-

kotyków, kieszonkowców, pijaków, ćpunów, członków gangów

motocyklowych i rozmaitych mętów społecznych. Kiedyś takich

ludzi pakowałem do więzienia.

 Ale teraz jesteś adwokatem, Tom. Potrzebujesz pieniędzy,

żeby w ogóle wnieść ten pozew. Musisz znać numer sprawy. Nie

mówiąc już o tym, że pomoc prywatnego detektywa też jest

niezbędna. - Sarah wyprostowała się, opierając dłonie na swoich

szerokich biodrach. - Mike'owi Tubbsowi jesteś już winien sześć

tysięcy dolarów.

 Przysłał rachunek?

 Skąd. - Sekretarka zacisnęła mocniej usta.

 W takim razie przełóż spotkanie z Potterem na czwartek

i idź złapać trochę słońca. - Tom zmiażdżył piłkę tenisową

w dłoni, a potem potarł palcami podbródek. - Pogoda jest

naprawdę piękna. Ale chciałbym cię jeszcze prosić o przysługę.

Zadzwoń do Mike'a Tubbsa i powiedz mu, że będę na niego

czekał we Friendly's punktualnie o wpół do czwartej, dobrze?

 Oczywiście.

We Friendly's Ice Cream kłębiły się tłumy spalonych letnim

słońcem turystów w szortach, koszulkach i przezroczystych

plastikowych daszkach na głowach. Tom przecisnął się pomiędzy

nimi w stronę pustego boksu z tyłu. Kelnerka postawiła przed

nim dwie szklanki z wodą. Dokładnie w tym samym momencie

do lokalu wpadł Mike Tubbs i ruszył, przepychając się przez

grupki klientów, w jego kierunku. Mike był trzydziestolatkiem

o wadze w granicach stu trzydziestu kilogramów, przerzedzają-

cych się włosach, niewielkim rudym wąsiku i koziej bródce.

Niezwykle kompetentny facet.

Cienkie włosy opadały mu na szerokie, pokryte kropelkami potu

czoło, u podeszwy tenisówki powiewał kawałek papieru toaletowego.

 Przepraszam za spóźnienie - wysapał, wciskając się na

siedzenie.

 Dobry detektyw szanuje czas - upomniał go Tom, ściskając

jego potężną dłoń na powitanie.

 Przepraszam - Mike uśmiechnął się, ale jego policzki

mocno poczerwieniały - ja...

 Dwa czekoladowe koktajle mleczne - zwrócił się do

kelnerki Tom.

 Mogę prosić bez czekolady? - zapytał Mike, unosząc do

góry rękę. Kelnerka zmarszczyła brwi. - Z samych lodów

waniliowych - wyjaśnił Mike, ale dziewczyna nadal miała

niepewną minę. - Nieważne. Poprosimy dwa czekoladowe.

 Dobrze - bąknęła kelnerka.

 Proszę pani - odezwał się jeszcze Tom.

 Tak? - Dziewczyna spojrzała na niego z wymuszonym

uśmiechem.

 Może lepiej niech pani weźmie to od razu. - Tom wręczył

jej swoją kartę American Express. - Ja stawiam - dodał, mrugając

okiem do Mike'a.

- Hej, nie musisz tego robić - oburzył się Mike, ale Tom

uciszył go gestem dłoni, kładąc kres jakiejkolwiek dyskusji.

ROZDZIAŁ 2

Green Tim - Pierwszych 48 godzin.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: