8 - Gwiazda trapera.pdf - WERNIC WIESŁAW - janko77

Wiesław Wernic

Gwiazda Trapera

Dymy na wzgórzach

Kończył się dzień. Jeszcze tylko na krańcach horyzontu gorzały gasnące łuny. Potem kurtyna ciemności zasunęła się nad

ziemią. Noc nadchodziła w ciszy i skupieniu.

Karol Gordon siadł na skalnym zrębie, tuż za kamiennym progiem oddzielającym naturalną platformę od zbocza, jakie na

przemian stopniami nagich urwisk i porośniętych trawą łagodnych pochyłości spadało ku rozległej płaszczyźnie prerii.

Ćmił fajeczkę i powtarzał w myślach, aż do znudzenia: „Jak dobrze siedzieć bezczynnie, jak dobrze jest słyszeć ciszę i

widzieć mrok".

I kiedy tak powtarzał, czuł, że odpoczywa, że znika mu sprzed oczu diabelski krajobraz Bad Lands, najbardziej ponury

właśnie w kłującym oczy blasku słońca, a w uszach milknie wreszcie świst wiatru wygrywającego dziką melodię wśród

skalnych urwisk.

Z wędrówki wrócił przed kilku godzinami, szczęśliwy, że znowu jest u siebie, w domu.

Chociaż tym „domem" była tylko dziwna kombinacja drzewa i kamieni, a to „u siebie" nie znaczyło

nic . Przecież jak okiem sięgnąć, rozciągały się puste obszary, do których największe prawo mieli czerwonoskórzy wojownicy.

Ognisko rozpalone w zagłębieniu gruntu błyskało już tylko czerwienią węgielków. Nie dołożył ani jednej szczapki drewna.

Było gorąco, parno, a blask ognia mógł stać się niebezpiecznym sygnałem.

Spoglądał przed siebie iw niebo, aż w górze poczęły migotać gwiazdy. Jakby wielki siewca rzucił z rozmachem garść

srebrnego ziarna na ciemny firmament — i zaraz rozbłysły wszystkie, aż pojaśniało nad prerią. Tam, gdzie toczyła swe wody

rzeka Powder, i tam, hen daleko, w dolinie Big Horn.

Spoglądał w niebo, aż odnalazł jeden, błękitnawo polśniewający punkt. — „Moja gwiazda — pomyślał. — Nie zawiodła

mnie dotychczas

— Nieźle się Spisujesz, gwiazdo — powiedział półgłosem. — Jestem z ciebie zadowolony.

Błyszczący punkcik, srebrne ziarnko, jak gdyby mrugnęło w odpowiedzi. Potem zapłonął zimnym ogniem dysk księżyca.

Odległą równinę pokrył świetlisty pył, który sypał się z nieba, tworząc scenerię, jakiej Karol nigdy dotąd nie oglądał. Duchota

wzmogła się. A wraz z nią napłynęły z dali tajemnicze dźwięki, wśród których Karol rozpoznał urywane głosy tchórzliwych

wilków prerii — kojotów. Nagle nadpłynęła czarna chmura o zdumiewającym kształcie cwałującego mustanga. Szybko

przebiegła pół nieba, pogasiła gwiazdy, dosięgła tarczy księżyca i wtedy uczyniło się czarno i nieprzenikliwie, jak w górskiej

jaskini. Ale już po chwili niebo zapaliło się żółtym, migotliwym światłem. Błyskawica. Drżała przez kilka sekund. Preria stała

się widoczna jak na dłoni. Blask wydobył z ciemności każdy jej szczegół. Karol zobaczył, jak przez płaszczyznę gna koń 2

człowiekiem na grzbiecie.

Jasność znikła. Wówczas grzmot nadciągnął powoli z dalekich krańców ziemi. Najpierw przypominał turkot ciężkich wozów,

w chwilę później — rumor skalnej lawiny, wreszcie rozpękł się, tuż, tuż, przeraźliwym hukiem, który odbił się wielokrotnym

echem od skał i górskich dolin. Spadły krople deszczu. Pierwszą poczuł na dłoni, drugą na nosie, gdy spod szerokoskrzydłego

kapelusza zerknął ku niebu. Na dalsze nie czekał. Cofnął się pod dach z nie ciosanych bali, w głąb dziwnej ni to chaty, ni jaski-

ni, która w swej głębszej części była już tylko skalnym tunelem.

Ledwie to uczynił, lunął wodospad szumu i świetlistej wilgoci. Drżąca ściana zasłoniła wejście, raz po raz zapalało się

światło błyskawic, a po nim huczał grom. Karol namacał w ciemnościach prymitywny stołek, usiadł. Szum i huk ogłuszały go.

Aż raptownie przestało padać. Z ostatnią błyskawicą pojaśniały gwiazdy. Księżyc odsłonił najpierw ćwierć, później połowę, na

koniec całą swą tarczę. Zerwał się wiatr, przygnał zapach wilgoci i nocy.

Karol wyszedł spod dachu, odetchnął pełni piersią. Wtedy usłyszał ciche parsknięcie konia jego własnego konia. Sięgnął w głąb

czarnego przedsionka, zacisnął dłoń na lśniącej kolbie winchestera. Teraz odszedł w bok, ominął kałużę i wzdłuż kamiennej ściany,

górską steczką przewędrował do miejsca, w którym zastygła lawina piargów spływała łagodnym zakosem ku

nizinie. W bladym świetle dostrzegł tam, w dole,

ciemną plamę posuwającą się z wolna ku górze. Skrył

się za załomem skały i czekał. Niezbyt długo.

Wkrótce usłyszał miarowe, lekkie postukiwanie. To

był odgłos kopyt. Człowiek stąpał bezszelestnie.

Oczywiście, to mógł być tylko — on.

Karol odetchnął. Tchórzem nie był. Tchórze nie

wybierają na siedlisko ziemi pustynnej i dzikiej. Nie

lubił jednak nieoczekiwanych spotkań z nieznanymi

przybyszami! Ale teraz już był pewien, że ten

przybysz nie jest mu obcy. Dlaczego jednak

przybywa o tak dziwnej porze? Dlaczego gnał przez

prerię nocą, w strugach ulewnego deszczu i

błyskawicach burzy?

Po chwili ujrzał go, skąpanego w blasku księżyca.

— To-imniża? — zapytał wyraźnie, choć cicho.

Człowiek wspinający się po zboczu nie zatrzymał

się, tylko podniósł głowę i tym samym tonem

odpowiedział:

— Tanka-czan?

Karol odczekał chwilę, przepuścił przybysza i

konia, który stąpał za swym panem, z cuglami

zarzuconymi na kark, zupełnie jak wierny pies. Tak

dotarli do chaty-jaskini, która w półmroku rysowała

się jaśniejszym odcieniem belkowań. Tu człowiek,

nazwany imieniem To--imniża, zdjął zwierzęciu

uprząż wraz z derką, złożył przy wejściu i siadł na

niej. Karol również przykucnął. Spoglądali na siebie

w milczeniu.

— To-imniża bardzo się spieszył jadąc nocą i w

burzę. Czy kto ścigał mego czerwonego brata?

— Mila-hanska.

— Żołnierze tutaj? — zdziwił się biały.

Skinienie głowy.

— Musieli zgubić twój trop w taką ulewę...

— Oni nie idą za moim tropem. Co uczynisz, gdy

przyjdą w góry?

— Nic. Któż trafi d:o mego tipi?

— Czerwoni wojownicy.

Biały odetchnął głęboko:

— Czy wampum mego brata nic już nie znaczy?

— Jeśli Tanka-czan zdąży go pokazać... jeśli nie...

Karol zrozumiał. Miał wampum zapewniający mu

przyjaźń i ochronę ze strony czerwonych

wojowników. Jednakże w zamęcie walki... A zresztą,

mogą strzelić zza najbliższego załomu skały. Kto

spyta o wampum? Lecz skąd to wojsko? Na. ziemiach

zagwarantowanych traktatem jako wieczne władanie

czerwonych plemion? Niezmierne przestrzenie od

Black Hills na wschodzie aż po szczyty Big Horn

miały być niepodzielną ojczyzną Dakotów,

Czejennów i Arapahów. Co prawda rok nie minął, a

w głąb Czarnych Gór wtargnęły bandy awanturników

szukających złota. Lecz awanturnicy — to nie

regularne wojsko!

Podniósł się i zniknął w czarnej głębi swego domu,

aby po chwili zjawić się z wielkim kawałem

pieczonej baraniny, owiniętym w liście. Położył na

kamieniu przed Indianinem i czekał, aż niespodziany

gość zaspokoi głód. Ale pytać już nie było potrzeby.

To-imniża sam wyjaśnił:

— Mila-hanska zgromadziły się w forcie Lincoln.

Szykują wyprawę. Tam gdzie słońce się skrywa.

— Na zachód — powiedział biały — ale może

zawrócą? Jak myślisz?

— Czy mój biały brat widział kiedy tę samą

kroplę wody płynącą w dół i znowu w górę rzeki?

Czy można zobaczyć dzień, który minął? Nic się nie

powtarza. — Umilkł, a po dłuższej przerwie dodał:

— Gdy wstanie dzienna gwiazda, będę w drodze.

Tatanka Yotanka czeka na mnie.

Karol przyjął tę informację jako zakończenie

rozmowy.

— Przyjdzie czas — stwierdził Indianin —

dowiesz się o wszystkim. Howgh!

— To wyglądało uspokajająco i groźnie je-

dnocześnie — opowiadał mi po latach Karol Gordon.

— Wiedziałem, że zostanę uprzedzony, że nie

zaskoczą mnie nieprzewidziane wydarzenia, o ile w

tak dzikich stronach było to w ogóle możliwe. Ale

równocześnie bałem się. Wcale nie wstyd mi się

przyznać do tego: piekielnie się bałem, że nadchodzi

dzień, który zmusi mnie do dalszej wędrówki.

Dokąd? Co prawda na trop To-imniża wpadł

zapewne przypadkowo jakiś zabłąkany patrol

kawaleryjski; co prawda fort Lincoln znajdował się o

setki mil stąd, nad Missouri, ale To-imniża musiał

mieć poważne powody do pośpiechu, jeśli gnał

burzliwą nocą, a na odpoczynek poświęcił kilka

zaledwie godzin.

8 - Gwiazda trapera.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: