13 - Barry Bede.pdf - WERNIC WIESŁAW - janko77

Wernic Wiesław

Barry Bede

Spojrzenie tu przeszłość

Trawa. Jak daleko sięgnąć wzrokiem — trawa.

Gdzieniegdzie gęsta i wysoka aż po końskie brzuchy,

gdzieniegdzie rzadka, zwiędła jakaś, jak gdyby zwiastująca

koniec jesieni, a nie początek wiosny.

Równina ciągnęła się bezkreśnie. Tu i tam wystrzelały

ponad nią kępy drzew — przerywniki w monotonii

krajobrazu — a na dalekim zachodzie dźwigały się nagle ku

niebu postrzępione szczyty Medicine Bow i Front Rangę,

dwu pasm górskich, które musi zauważyć każdy

przybywający w te strony z. Kansasu.

Jechaliśmy powoli, chociaż dzień szarzał. Nic nas nie

zmuszało do pośpiechu, a nocleg w jakimkolwiek miejscu

tej płaszczyzny posiadałby takie same zalety co wady.

Drewna na opał nie brakowało, chodziło jedynie o wodę,

lecz Karol zapewnił mnie, iż najdalej za pół godziny

przetnie drogę rzeczka płynąca szerokim korytem.

— Nie mogę się mylić — twierdził — bawiłem tu przed

rokiem. Przejazdem.

— Przejazdem — powtórzyłem ironicznie. — No, to

rzeczywiście musisz świetnie orientować się w terenie.

Zerknął na mnie podejrzliwie.

— Ta rzeczka, Janie, dobrze utkwiła mi w pamięci.

Zaręczam. Spędziłem nad nią kilka godzin, chociaż całkiem

zbytecznie.

— Oczarował cię widok?

Wzruszył ramionami.

— Grzebałem w kamykach. Leży tam mnóstwo ka-

myków wyrzuconych na piaszczystą plażę.

— Szukałeś nuggetów? — spróbowałem zgadnąć.

— Nie mylisz się. Rzeczka wypływa z gór, bystry prąd

mógł aż tu zanieść drobiny złota.

— Eksplorerska wyprawa? — zdziwiłem się. — Nic mi o

niej nie wspominałeś.

— Nie warto było wspominać, zresztą... po prostu

zapomniałem. Lecz z tą eksplorerska wyprawą mocno się

mylisz. Dawno z tym zerwałem. To był po prostu

przypadek. I to przypadek bardzo dziwny.

— Tajemnicza historia? — zażartowałem.

— Istotnie. Po dziś dzień nie potrafię jej wytłumaczyć.

Powiedz, co uczyniłbyś na widok obcego człowieka

klęczącego na rzecznej wydmie i zbierającego garściami

kamienie?

— Hm... chyba przyglądałbym się, próbując odgadnąć

cel tej pracy, a później zapytał dziwnego zbieracza, czego

szuka.

— Tamten człowiek nie zauważył mnie. Odjechał, zanim

zdołałem zawołać. Po prostu ze zdziwienia zapomniałem

języka w gębie. Rzeczka płynęła wśród wysokich brzegów i

żeby dostać się do wody, należało najpierw zejść z wysokiej

skarpy na piaszczystą łachę. Jechałem wówczas tak wolno,

jak my teraz, a trawa głuszyła tętent kopyt. Rozluźniły mi

się popręgi, zatrzymałem konia, naciągnąłem paski i

ujrzałem zieloną! linię krzewów. Łatwo odgadnąć, że za

nimi płynął strumień. Prowadząc wierzchowca za uzdę,

przystanąłem jak nakazywała ostrożność. W dole, poniżej

trawiastej skarpy, na piasku, dostrzegłem człowieka.

Klęczał, od- wrócony do mnie plecami. W lewej dłoni

dzierżył spory, na pół już wypełniony woreczek. Prawą

zbierał porozrzucane tu i ówdzie kamyki i wpychał je do

worka, bardzo pospiesznie. Cóż więc dziwnego, iż wziąłem

go za eksplorera gromadzącego wyniesione wodą nuggety.

Nie pomyślałbyś podobnie? Przytaknąłem.

— No, widzisz. Patrzałem i patrzałem, ale na próżno

usiłowałem dostrzec żółtawozielony poblask tak cha-

rakterystyczny dla grudek złota. Doszedłem do wniosku, że

to zapewne nie złoto, lecz jakaś odmiana szlachetnych

kamieni. Nie brak ich w różnych partiach Gór Skalistych.

Postanowiłem czekać i sprawdzić. Nie trwało to długo.

— Ej, coś kręcisz, Karolu — przerwałem. — To wcale

nie zdziwienie pozbawiło cię mowy.

— Najpierw zdziwienie, a później i zdziwienie, i obawa.

Ostrożny zawsze wygrywa, Janie. Nie jest rzeczą bezpieczną

zaskakiwać na pustkowiu człowieka, który znalazł skarb.

— Słusznie. I co dalej?

— Dalej? Tamten jegomość wypełnił woreczek, zawiązał

go, wstał, otrzepał dłonie i ruszył ku krzakom, na prawo ode

mnie. Stamtąd wyprowadził konia, wskoczył na siodło,

przebył rzeczkę i zniknął mi z oczu na przeciwległym

brzegu. Postałem jeszcze chwilę, a później zbiegłem na

łachę. Możesz się śmiać ze mnie. Przez dwie albo i trzy

godziny kręciłem się po plaży tu i tam. Od ustawicznego

schylania grzbiet mnie rozbolał.

— I co?

— I nic! Cokolwiek podniosłem, było tylko bezwar-

tościowym, wygładzonym wodą kamykiem, jakich pełno w

górach i w korytach podgórskich rzek. Powiedz mi, Janie:

po co on to zbierał?

— Przyjrzałeś się uważnie kamykom?

— Nie żartuj. Potrafię odróżnić grudkę złota od odprysku

skały.

Pokręciłem głową.

— Może to geolog? Zbierał próbki.

— Nie wyglądał na geologa.

Roześmiałem się.

— Z czego to wnioskujesz?

— Z jego stroju. Zupełny obszarpaniec.

— Kto wie, może powracał z dalekiej wyprawy w głąb

gór? Geologowie prowadzą tam badania.

— Pewno masz rację — zgodził się Karol i na tym

wyczerpaliśmy temat.

Jednak, żeby rzec prawdę, opowiadanie Karola mocno

utkwiło mi w pamięci. Nie bardzo pasował do wizerunku

badacza ziemi samotny jeździec, pospiesznie uzupełniający

swój bagaż rzecznym żwirem.

W dwie godziny później zapowiedziana przez Karola

rzeczka pojawiła się na horyzoncie. Zasygnalizował ją z

daleka widoczny, ciemniejszy od zieleni traw, pas zarośli.

Ruszyliśmy galopem i zatrzymali się dopiero wśród gąszczu

szeleszczących liści. Wszystko się zgadzało: porosła murawą

skarpa, a niżej — piaszczysta łacha, pokryta miejscami

drobnym żwirem.

— To tu — stwierdził mój towarzysz. — Gdyby wiatr nie

rozwiał i deszcz nie spłukał, znalazłbyś na tej plaży odciski

stóp człowieka, o którym ci opowiadałem, a obok... moich

butów.

— Lecz chyba nie twierdzisz, iż celowo doprowadziłeś

mnie do tego miejsca?

— Nie twierdzę — uśmiechnął się. — Po prostu

przypadek.

Zmierzchało już na dobre, więc szybko napoiliśmy konie.

Obozowisko zostało rozbite poniżej skarpy, bo chociaż

ciągnęło wilgocią od wody, a piasek niezupełnie był suchy

— wysoki brzeg chronił nas przed wiatrem i przed

niepożądaną obserwacją. Bo i z tym należało się liczyć.

Wysoki brzeg skrywał również blask ogniska, które mogło

ściągnąć nam na karki nieproszonego gościa. Przebywaliśmy

bezludne co prawda okolice Kolorado (bo znajdowaliśmy się

właśnie na terenach należących do stanu Kolorado), lecz

wcale niej tak bezpieczne. Bezludna, bo jałowa, na pół

pustynna ziemia nie nadawała się ani pod uprawę, ani na pa-

stwiska dla bydła. Natomiast dlatego właśnie mogła służyć

za kryjówkę lub dogodną drogę ucieczki na zachód dla

różnych ludzi, co to ani sieją, ani orzą, lecz żyją z oszustw,

szwindli lub po prostu z rabunków dokonywanych na

samotnych wędrowcach. Z leżącego miedzę, ludnego i

bogatego Kansasu na pewno ciągnęli tu amatorzy łatwych

zarobków, kierując się ku górom, za którymi leżało

terytorium Utahu, po którym krążyli — jak słyszałem —

eksplorerzy szukający żył złota i serbra. Napady na nich, a

raczej na transporty drogocennych metali, trafiały się zawsze

tam, gdzie rozległe, nie zamieszkane obszary sprzyjały bu-

szowaniu rabusiów.

Oto dlaczego obozowaliśmy nie na wysokim, trawiastym

brzegu, lecz w dole. Licho nie śpi!

Losowaliśmy jak zwykle kolejność nocnych wart. Mnie

przypadł dyżur do północy, Karolowi od północy do świtu.

Tak więc mój towarzysz, gdy pierwsze gwiazdy po-

znaczyły niebo, otulił się pledem, siodło podsunął pod

głowę, a nogi wyciągnął w stronę żarzących się węgli

ogniska. Moim obowiązkiem było nie dopuścić do cał-

kowitego wygaśnięcia drewien, ale i równocześnie nie dać

buchnąć płomieniowi — łuna sygnalizowałaby obecność

człowieka. Wiedziałem, jak mam postępować, a stos

zebranych gałęzi i wiklin powinien był wystarczyć na całą

noc.

Wziąłem winczester, sprawdziłem naboje w magazynku i

13 - Barry Bede.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: