14 - Old Gray.pdf - WERNIC WIESŁAW - janko77

Wernic Wiesław

Old Gray

Siwowłosy

Przytrafiło się to — dokładnie sobie zapamiętałem — 10

kwietnia 1889 roku. Godzinę również mogę podać: kilka minut

po dziesiątej rano.

Znajdowałem się wówczas gdzieś (słowo „gdzieś" najbardziej

pasuje do okoliczności) na północ od doliny Missouri i

równocześnie na południe od rzeki Mlecznej. A więc, jak łatwo

odgadnąć, na obszarach terytorium Montany, która w kilka

miesięcy później, bo w listopadzie, uzyskała prawa stanowe jako

czterdziesty pierwszy stan Unii amerykańskiej. Jechałem na

północ, ku granicy Kanady. Jeszcze przed jej przekroczeniem

miałem się spotkać z Karolem Gordonem, nieodstępnym

towarzyszem moich dalekich wypraw.

Z wysokości końskiego grzbietu wypatrywałem więc znajomej

sylwetki jeźdźca, a równocześnie mogłem podziwiać

zieleniejącą w wiosennym słońcu prerię, ogromną niby morze,

ograniczoną na dalekim zachodzie szczytami Gór Skalistych.

Czułem się świetnie, jak zwykle na początku każdej podróży,

nim zmęczenie da znać o sobie, nim ciało, odwykłe od

fizycznego Wysiłku, po wielu dniach i nocach dostosuje się

wreszcie do nowego rytmu życia wśród pierwotnej przyrody.

Moja beztroska została ukarana. Nieoczekiwana klęska przy-

gniotła mnie do ziemi. W przenośni i dosłownie!

Pędziłem lekkim kłusem, spoglądając daleko, aby w porą

dostrzec ślad linii kolejowej, jaka miała (w

myśl informacji Karola Gordona) przeciąć mi drogę. Nagle —

stało się! Wyleciałem z siodła niby wyrzucony procą. Na

szczęście nie zahaczyłem butem o strzemię, upadłem więc na

piersi, nie na głowę, co najprawdopodobniej uchroniło mnie od

skręcenia karku, jak to się popularnie określa. Lekko

oszołomiony dźwignąłem się i spojrzałem na wierzchowca.

Usiłował również powstać. Bezskutecznie. Miał złamaną nogę.

Trafił kopytem w głęboką norę. Zorientowałem się, że cała prze-

strzeń dokoła podziurawiona została niczym sito podziemnymi

mieszkaniami piesków preriowych, chociaż nie dostrzegłem

nigdzie ani jednego przedstawiciela tego gatunku.

Najprawdopodobniej z jakichś tajemniczych powodów opuściły

swoje osiedle. A może wymarły? Ciekawie zajrzałem do kilku

norek — w żadnej nie znalazłem nawet śladu czworonożnych

lokatorów. Tym, którzy niewiele wiedzą o pieskach preriowych

powiem, że są to stworzonka długości około dwunastu cali,

ważące niewiele ponad dwa funty, a setki takich osobników

zamieszkuje podziemne jamki wygrzebane pod poszyciem traw.

Osiedli tych dniem i nocą strzegą specjalne straże, alarmujące o

niebezpieczeństwie przenikliwym gwizdaniem. Wielokrotnie

byłem świadkiem takich alarmów, wielokrotnie obserwowałem,

jak pasący się beztrosko tłumek zabawnych zwierzątek

błyskawicznie znika pod ziemią. Wszystko to prawda, jednak

nigdy jeszcze nie stałem się ofiarą preriowych piesków, a ściślej

mówiąc ich mieszkań. I oto przyszło mi — z jakże ciężkim

sercem! — zastrzelić własnego wierzchowca, nabytego zaledwie

przed trzema dniami. Innego wyjścia nie było!

Koń, który złamał nogę, skazany jest niestety na śmierć.

Słyszałem co prawda, że pewien hodowca zdołał ocalić swe

ulubione zwierzę. Podobno trzymał je przez wiele tygodni w

stajni, podwiesiwszy nad podłogą na specjalnie sporządzonych

pasach, aż zestawiona i ogipsowana noga zrosła się. Jakoby po

tym zabiegu koń poruszał się zupełnie sprawnie.

Może to prawda, może to bajka. Nie mogłem tego sposobu

wypróbować — nie miałem ani pasów, ani stajni w pobliżu.

W ponurym nastroju zwaliłem uprząż na jeden stos i

spojrzałem na zegarek. Wskazywał osiem minut po dziesiątej. O

dwunastej miałem spotkać się z Karolem Gordonem tuż przy

torach linii kolejowej, biegnących z zachodu na wschód. Taka

była nasza umowa. Lecz gdzież te tory? Milę przede mną?

Dwie? Dziesięć? Siadłem i zapaliłem fajkę. Trzeba odpocząć

przed dalszą wędrówką. I to z takim ciężarem na plecach!

Przecież same siodło ważyło trzydzieści funtów mimo, że

należało do tych lżejszych, kowbojskich, kalifornijskiego typu.

A derka? A wypchane juki? A winczester, pled do spania,

metalowy kociołek? To wszystko miałem teraz dźwigać na

własnym karku, z perspektywą całodziennej włóczęgi przez

bezdroża. I co pocznie Karol? Zapewne po bezskutecznym

wypatrywaniu mnie przed, za i na samym szczycie nasypu ruszy

na poszukiwanie. Jakże jednak łatwo minąć się niepostrzeżenie

wśród pagórkowatego kraju...

Wypaliłem fajkę, podniosłem się, spojrzałem na stos bagaży

— poczułem przedsmak tego, co mnie czeka. Po chwili

zrolowany pled spoczął na mojej szyi niczym chomąto, siodło —

na karku, oba juki obciążyły me dłonie. I wtedy okazało się, że

na ziemi spoczywa jeszcze winczester i kociołek. Czemuż to

natura nie wyposażyła człowieka w dodatkową parę rąk?

Jednakże moja pomysłowość pozwoliła pokonać trudności.

Kociołek przywiązałem postronkiem do pasa, a broń wsadziłem

pod pachą. No i — w drogę!

Nie uszedłem kilku kroków, gdy zrolowany pled

przekrzywił się, a siodło runęło między trawy. Musiałem raz

jeszcze wszystko zaczynać od początku. I znów podjąłem

męczący marsz. Zwieszające się strzemiona biły mnie po

nogach, pled drapał szyję, a ciężar siodła i juków nie pozwalał

wyprostować pleców. Po przejściu stu jardów poczułem się u

kresu sił. Jeszcze tylko dziesięć kroków — nakazałem sobie.

Policzywszy do dziesięciu, zmusiłem się do następnych.

Słońce sięgnęło szczytu nieba i prażyło jak w najgorętszy

dzień lata. Spływając strugami potu, marzyłem

tylko o tym, aby zrzucić z siebie nieszczęsny bagaż, zwalić się

na ziemię, wypić wiadro wody. Nieziszczalne marzenie, bo jak

okiem sięgnąć nie rósł najlichszy nawet krzaczek i żadna struga

nie przecinała mej drogi. Wreszcie dostrzegłem coś, co

zapowiadało upragniony koniec mordęgi. Oto przede mną, nie

dalej niż o pół mili, biegło wzniesienie zbyt regularnego kształtu,

aby mogło być dziełem przyrody. Z zachodu na wschód, ginąc

między wzgórzami, ciągnął się kolejowy nasyp. Lecz to nie

wszystko. U stóp nasypu pasł się koń, a obok leżał człowiek.

Karol Gordon?!

Usiłowałem wydać powitalny okrzyk, jednak gardło

miałem wyschnięte, a język sztywny jak kołek. Zdołałem

tylko cicho zabełkotać. Więc brnąłem w milczeniu poprzez

trawy, zataczając się z każdym

krokiem, aż znalazłem się tak blisko konia i człowieka, że

mogłem stwierdzić pomyłkę. To nie Karol odpoczywał na mura-

wie, lecz ktoś zupełnie mi obcy.

Jeszcze kilka jardów... Ostatkiem sił zwaliłem z siebie

ciężar, by paść na zbocze nasypu. Co za ulga! Serce biło jak

młot, w uszach szumiało, kark zdrętwiał, ręce i nogi były

całkowicie bezwładne. Gdyby

w tej chwili

szarżowało na mnie stado bizonów, nie zdołałbym się

poruszyć.

I trudno się dziwić. Był to przecież wysiłek podjęty po

wielu miesiącach życia w mieście nie wymagającego ode

mnie większej sprawności fizycznej.

__ Gdybyś mógł spojrzeć teraz w lustro — usłyszałem jak

przez watę chropawy głos. — Wyglądasz niczym rak wyjęty

z wrzątku.

Nie starczyło mi siły na odpowiedź. Dyszałem tylko

ciężko, chrapliwie.

— Twarz masz opuchniętą, a oczy całkiem na wierzchu.

Kto słyszał tak gnać w samo południe? Straciłeś konia?

Oczywiście! Przez tę przeklętą łączkę, dziurawą jak

rzeszoto. Domyślam się, że złamał nogę. Kiepska sprawa.

Trzymaj...

Ujrzałem nad głową dłoń ściskającą płaską butlę obszytą

skórą.

— Woda? — wyszeptałem półprzytomnie.

— A cóż by innego?

Usiadłem. Chwyciłem butelkę i przyłożyłem do warg.

Jakże mi ulżyło!

— Dziękuję — powiedziałem już bardziej normalnym

tonem, zwracając naczynie. — Gdybym tak mógł jeszcze

napoić... Do licha! Przecież już nie mam wierzchowca,

musiałem go zastrzelić.

— Przykre — zauważył nieznajomy. — Lecz służę ci

dobrą nowiną. Jeśli pomaszerujesz wzdłuż toru, ot tam —

wskazał ręką — za milę dostrzeżesz zabudowania farmy,

gdzie bez trudu nabędziesz nowe zwierzę.

— Czy tam jest jeziorko?

— Jest. Byłeś już kiedy w tych stronach?

— Nigdy, lecz mój przyjaciel, z którym mam się spotkać

gdzieś tu przy nasypie kolejowym, powiedział, abym

kierował się na gospodarstwo położone nad jeziorkiem.

— To jesteś na dobrej drodze? Zapalisz?

Wydobył dwa cygara i spoczywaliśmy chwilą w mil-

czeniu, wypuszczając ustami sine obłoczki dymu.

Zerknąłem na zegarek. Od momentu kiedy padł mój

koń, minęło prawie półtorej godziny. Powinienem na-

tychmiast wstać i ruszyć, lecz sama myśl o nowym wy-

siłku obezwładniała mnie.

— Już dobrze po jedenastej — zauważył nieznajomy

spoglądając w niebo.

Nigdy nie potrafiłem opanować sztuki orientowania się

w czasie z położenia słońca i wyglądu nieba.

— To samo pokazuje zegarek — popatrzyłem na niego

z uznaniem. — Znakomite cygaro, dziękuję.

Coś tam mruknął w odpowiedzi i pogrążył się w zadumie.

Miałem teraz okazję przyjrzeć mu się

dokładnie. Nosił odzież, która na pewno wzbudziłaby zainte-

resowanie przechodniów w jakimkolwiek mieście. Skórzana

kurta z kozłowej skóry, nieco połatana, opadała na spodnie

również skórzane, czarnej barwy. Buty o krótkich

cholewach musiały na nogach właściciela przewędrować

wiele setek mil, znać to było po nich. Głowę zdobił

szerokoskrzydły kowbojski kapelusz, mocno wypłowiały.

Jeden z tych, które w razie potrzeby można napełnić wodą,

by napoić konia. Spod kapelusza sterczały kosmyki włosów

barwy śniegu, kontrastujące z cerą twarzy spalonej słońcem i

wiatrem. Gdyby nie ubiór i rysy oblicza, można by uznać

tego człowieka za Indianina.

Wierzchowiec nieznajomego pasł się kilka kroków

dalej, nie rozsiodłany, i nie różnił się niczym od

tysięcy koni używanych przez rolników jako siła robocza.

Ot, zupełnie przeciętne zwierzę.

Skończyłem palić i utkwiłem wzrok w dalekiej linii

horyzontu marząc, iż nagle zza tej linii wyskoczy

galopujący jeździec. Oczywiście — Karol Gordon. Byłoby to

najlepsze zakończenie przygody.

I co za zbieg okoliczności! Jakby na potwierdzenie mych

pragnień nieznajomy sąsiad nagle zauważył:

— Mamy gościa.

Wytrzeszczyłem oczy. Falista preria była tak samo pusta,

jak przez cały okres mej dotychczasowej wędrówki.

__ W złym kierunku patrzysz. Bardziej w prawo.

Teraz skrył się za pagórkiem. O, jest!

__ Rzeczywiście! — krzyknąłem uradowany. — Szuka

mnie przyjaciel.

— Ten sam, z którym umówiłeś się nad jeziorkiem?

— Właśnie on.

— To dlaczego nadciąga z południa zamiast z zachodu?

— Nie wiem. Może wyjechał naprzeciw?

Dalekiego wędrowca dostrzegałem już wyraźniej.

Gnał wprost na nas, lecz jego sylwetka coraz mniej

przypominała postać Karola.

— To jednak nie on — westchnąłem.

W ciągu następnych minut rozpoznałem maść konia, strój

jeźdźca, a nawet rysy twarzy.

Młody, schludnie ubrany chłopak nie wyglądał na

przybysza z dalekich stron, jego odzież była zbyt czysta, a

wierzchowiec zbyt wypoczęty.

Zatrzymał się o krok, energicznie ściągając cugle.

Niewiele brakowało, a najechałby na moje wyciągnięte nogi.

— Żebyś tylko nie skręcił karku, chłopcze, przy takich

sztuczkach — odezwał się siwowłosy.

— Nie martw się, dziaduniu, i siedź spokojnie, a ty... —

to było do mnie — podnieś rączki w górę. No, już!

Głos zabrzmiał dźwięcznie, prawie wesoło, lecz ujrzałem

utkwione we mnie ponure spojrzenie. Och, to nie był żart.

Podniosłem ręce na widok wycelowanej lufy rewolweru.

— Czego chcesz?

Roześmiał się nonszalancko.

— Pragnę przetrząsnąć twoje bagaże. Nie ruszaj się,

bo...

Lufa colta zatańczyła na wysokości moich piersi. W

tej chwili padł strzał, colt wyleciał z dłoni

napastnika, a na murawę pociekła czerwona strużka. Chłopak

krzyknął, skręcił koniem w miejscu i pognał w bok.

— Wracaj do tatusia, syneczku! — krzyknął siwowłosy.

— I więcej nie próbuj takich sztuczek!

Ostatnich słów uciekający na pewno nie słyszał. Skryło go

najbliższe wzniesienie gruntu.

14 - Old Gray.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: