May Karol- Czarny kapitan.pdf

K AROL M AY

C ZARNY KAPITAN

C YGAŃSKA BANDA

Gdzieś wysoko w górach ciągnął się gęsty las. Jednym ze swych rozległych krańców sięgał

prawie aż do Fiirstenberg, stolicy księstwa Norlandii. Tam właśnie, sporą część leśnych

przestrzeni zajmował ogrodzony zewsząd drewnianą palisadą zwierzyniec. Prawa wstępu do

niego nie posiadał nikt prócz leśników. Mimo tego i tak pewnego poranka można tam było

spotkać ludzi, których stroje w żaden sposób nie przypominały ani leśnych urzędników, ani

tym bardziej tych, którym za kartę wstępu wystarczały przywileje.

Pomiędzy dwoma potężnymi, mającymi zapewne z tysiąc lat dębami, których rozłożyste

konary i wielkie grube gałęzie strzelały wysoko w niebo, stał wiekowy, czterokołowy wóz.

Szkapa, która go ciągnęła, pasła się nieopodal, skubiąc soczystą trawę wystającą spod mchu i

całej reszty leśnego runa. Na pniu jakiegoś drzewa rozpalono ogień, nad którym na rożnie piekl

się sarni comber. Obracaniem rożna zajmował się dziesięcioletni chłopiec, którego zadowolona

mina świadczyła o tym, że zna się na rzeczy. Odziany był tylko do połowy, czym nie różnił się

od innych osób siedzących, bądź leżących wokół ogniska i przypatrujących się przyrządzanej

właśnie pieczeni. Wszyscy ludzie posiadali cygańskie rysy, choć ze względu na wyjątkowo

skromny przyodziewek wydawać by się mogło, że nie należą do owego wędrującego to tu, to

tam plemienia, zajmującego się tak charakterystycznym i intratnym procederem jakim jest

kradzież i rabunek.

Na wozie w sposób wskazujący jednoznacznie na „prawdziwą damę”, przykryta starą

pościelą siedziała kobieta, będąca z całą pewnością vajdziną, cygańską księżną z rodu

Lombardów. Co pewien czas rzucała spojrzenie na chłopca, potem zaś przyglądała się uważnie

rumieniącej się coraz bardziej sarniej pieczeni. Czyniła to, pociągając jednocześnie z krótkiej

zdezelowanej fajki. Delikatny aromat tytoniu jaki unosił się w powietrzu, musiał wywołać

podziw wśród prawdziwych palaczy.

W panującej dokoła ciszy, słychać było dochodzące z oddali przytłumione odgłosy czyjejś

rozmowy. Prowadziły ją dwie osoby, które odłączyły się od całego towarzystwa na odległość

jakiś stu kroków od cygańskiego wozu.

Jedną z nich była siedemnastoletnia, piękna dziewczyna siedząca na mchu w sposób

niedbały, ale pełen godności. Strój jej był bardziej staranny i kompletny niż pozostałych, nie

ulegało wątpliwości, że poświęcała mu wiele uwagi. Naprzeciw niej, oparty plecami o drzewo,

z rękami splecionymi na piersiach stał młody człowiek. Ludzie, którzy nieświadomie

przyjmują taką pozycję, posiadają najczęściej silnie rozwiniętą osobowość. Imponująca postać

młodzieńca budziła należyty respekt, a marny przyodziewek nie był w stanie przynieść ujmy

mocno i kształtnie zbudowanej sylwetce chłopca. Uważny obserwator mógł być zdziwiony

kolorem jego skóry. Nie była ona tak biała jak w przypadku mieszkańców Kaukazu, ani tak

brązowa jak u Cyganów. Można ją raczej uznać za szarą, a właściwie za szarą zmieszaną z

brązem. Takiego koloru nabiera skóra poddana mocnemu działaniu wiatru, burzy i promieni

słonecznych.

Młodzieniec odziany był w krótkie, obszerne spodnie, które z pewnością zakładało się przy

jakiejś innej okazji. Spomiędzy nich i spod zbyt ciasnego i podartego w wielu miejscach

kaftana, wyglądała znoszona koszula. Na głowie nosił czapkę, której daszek dawno gdzieś się

zapodział. Był bez butów, a z rękawów kaftana wyłaniały się nagie muskularne ramiona. Przez

jedną z takich dziur widać było ciemny, czarnoczerwony tatuaż. Przedstawiał jakiś herb, jednak

poszczególne linie, z których się składał były tak rozciągnięte i wytarte, że czyniły całość słabo

czytelną. Można było przypuszczać, że tatuaż został wykonany przed wielu laty. Włosy

młodzieńca były intensywnie czarne, ale po dokładniejszym przyjrzeniu się, tuż przy skórze

można było zauważyć znacznie jaśniejszy odcień, taki jaki mają tylko ludzie o jasnych

włosach. Niepospolicie wysokie czoło, szaroniebieskie oczy nie wskazywały ani na hinduskie,

ani na egipskie pochodzenie. Wszystko razem sprawiało, że młodzieniec wywierał jakieś

niezwykłe wrażenie, potęgowane jeszcze spokojem i pewnością z jakimi się poruszał i

zachowywał. Jego charakter różnił się bardzo, od owego niespokojnego i zmiennego

usposobienia, z jakiego od dawna znani byli Cyganie. Teraz jednak mimo panującej wszędzie

ciszy, wydawał się być w stanie głębokiego wzburzenia. Jego twarz płonęła, a oczy pełne były

blasku. Wydawało się, że patrzy gdzieś w dal, spojrzeniem na jakie zwykły śmiertelnik nigdy

się zdobyć nie potrafi.

Twarz dziewczyny pełna była podziwu, a ton jej głosu, w chwili gdy krzyknęła wyrażał

najwyższe uznanie.

— Katombo, duch, który cię przepełnia to coś większego i potężniejszego niż sam tylko dar

wróżenia. Czy mogę cię jeszcze o coś spytać?

— Zgoda, niech tak będzie, Lilgo! — odrzekł młodzieniec

— Czy wiesz gdzie zamieszkuje cygańska bogini Bhowannie?

— Na wyspie Nossmdambo, zwanej przez lud chrześcijańskim Madagaskarem

— No tak. Gdzieś wysoko w górach Ambohitsmene znajduje się jej tron, ona sama śpi

całymi dniami, ukryta głęboko we wnętrzu góry Bufor, pojawiając się dopiero wieczorem Czy

potrafisz ją sobie wyobrazić’? Gdy w wieczornej ciszy, jej głowa błyszczy pośród gwiazd ona

sama zaś z pełnym wdzięku uśmiechem kąpie swe nogi w otchłani morskich fal, a gdy nastanie

świt uchodzi na Zachód broniąc się przed pocałunkiem dnia Czy mógłbyś mi to opisać w

sposób jaki czynią to poeci?

Skinął na to głową, przekonany, że potrafi to uczynić

— Jeśli tylko ty nie umkniesz przed moim pocałunkiem, podobnie jak Bhowannie przed

chcącym ją pochwycić dniem.

Dziewczyna zwlekała chwilę z odpowiedzią, po czym odrzekła:

— Będziesz mógł mnie pocałować Katombo! Najpierw jednak chcę usłyszeć wiersz.

Młodzieniec spojrzał marzycielsko przed siebie, uniósł ramiona i zaczął płynnie recytować:

Kiedy górą Befour

wieczoru już spowijać zaczynają cienie

wtedy to Matka Natura

przybywa ze swych komnat z głębi ziemi,

w lazurowym diademie, co cały

jaśnieje i skrzy się kryształami

W jej ciemnych lokach zakwitają

pieśni, co pełne taksą smaku ziemi

a z niezmierzonej dali krzyża

ogniste iskry w dół nań opadają,

krzyża ogniste iskry w dół nań opadają,

zaś fale ze snu obudzone znów do góry

złote tych gwiazd ofiary odrzucają.

I oto nowy dzień już wstaje

by znaleźć tę tysiącooką

co lśniący zaprzęg swój powożąc, z jego rozkazu

przez purpurowe bramy ma przekroczyć

a tam już twarz jego poznając

przepaść daleko gdzieś na zachodzie

Dziewczyna przysłuchiwała się jego słowom, z miną kogoś kto zna się na sztuce. Gdy

skończył pochyliła głowę wolno w dół.

— Boinjarowie mają wielu poetów, ale żaden z nich nie został obdarzony tak wspaniałym

talentem, jak ty Katombo.

Chłopak uśmiechnął się bez przekonania.

— Lilgo, mój lud wychwala mnie i ceni, uznając za swego najlepszego poetę, ale ja jestem

gotów oddać całą mą sławę i wszystkie moje zaszczyty, za jedno twoje życzliwe spojrzenie, za

jedno twoje dobre słowo. A teraz chciałbym dostać obiecany pocałunek.

Uczynił krok w jej stronę, ale ona zasłoniła się szybko ramionami.

— Zaczekaj przecież jeszcze nie skończyłeś!

— Właśnie, że skończyłem’

— Nieprawda opowiedziałeś tylko o tej Bhowannie, która pojawia się w ciche, łagodne

wieczory A przecież, gdy gniewa się na swój lud, to staje się wtedy inna, inna będzie tez i w

twojej opowieści Co więc z nią gdy niebo pokrywa się chmurami, morskie fale burzą się i

pienią ?

— Dość! — przerwał jej Katombo. — Chcę pocałunku, a nie pouczeń. Posłuchaj więc

jeszcze, ale na tym zakończę i wtedy odbiorę zapłatę. Ponieważ mowa tu o tej samej bogini,

dlatego ta opowieść powinna być podobna do tamtej.

Zastanowił się, ale tylko przez chwilę, po czym zaczął mówić:

Kiedy górą Befour

wieczoru już spowijać mroczne zaczynają cienie

wtedy to Matka Natura

przybywa ze swych komnat z głębi ziemi

by na spalonych pól przestrzeni

zasiać swych cichych pereł rosę.

Niebiański anioł gdzieś umyka

wśród chmur co pędzą bezustannie,

cierpieniom swym zostawia ziemię,

od których kwiaty swe łzy ronią gorzkie

a morska kipiel, tam w podwodnych skałach

tak dziko wyje i zawodzi.

Lecz oto pęka już poranka złote serce

i budzi ze snu nowy dzień,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: