Sobota Jacek-Głos Boga.pdf

Jacek Sobota

Głos Boga

Wydawnictwo Dolnośląskie

Mojej córce Ewie. Może kiedyś to

przeczyta.

No i Arturowi. Może i on zajrzy.

Cierpienie hrabiego Mortena

Smutne to, ale cierpienie jest chyba jedynym

niezawodnym sposobem zbudzenia duszy ze snu.

Saul Bellow , Henderson, król deszczu

– Dooooość!!! – krzyknął hrabia Morten, dziedzic na zamku Kaltern.

Jednak kat wiedział lepiej.

Na szlachetnym czole hrabiego perliły się krople potu zimnego jak śmierć. Źrenice

nieskazitelnie błękitnych oczu Mortena rozszerzały, ból i cierpienie. I ekstaza. Jego nagie

ciało spoczywało na przegniłym od wilgoci blacie, a wieloczynnościowa machina do

zadawania tortur rozciągała je do granic wytrzymałości.

Urządzenie wprawiał w ruch bezimienny kat, człek z natury ponury i milczący. Jego

toporne oblicze ginęło w głębokim cieniu, lecz z rzadka wystawało w chybotliwym świetle

pochodni wiszącej u wejścia do lochu.

Ostatni obrót, delikatny jak muśnięcie skrzydeł ćmy, i hrabia z cichym westchnieniem

stracił przytomność. Chwilę wcześniej coś niepokojąco zatrzeszczało – kat nie wiedział do

końca, czy to napięte powrozy, czy też nadmiernie rozciągnięte stawy hrabiego. Może jedno

i drugie?

Delikatnie spryskał utrzymaną w temperaturze komnatowej wodą bladą twarz Mortena.

Hrabia otworzył oczy i uśmiechnął się. Przed trzydziestu laty byłby to uśmiech

drapieżny, teraz tylko smutny.

– Rozwiąż – wydał polecenie.

Oswobodzony, leżał jeszcze przez jakiś czas, ostrożnie masując nadgarstki.

– Któregoś dnia... – Morten urwał, krzywiąc się z bólu. – Któregoś dnia rozciągniesz

mnie za mocno. A wówczas...

Hrabia pogroził katu palcem urodzonego harfiarza, lecz nawet ta czynność okazała się

bolesna, zatem natychmiast jej zaprzestał.

Tymczasem kat, pozostając w zgodzie z własną naturą, milczał. Hrabia bardzo sobie

cenił jego powściągliwość. Wymagał tej cnoty od całego personelu zamku Kaltern. Gadanie

po próżnicy nie było rzemiosłem kata, który miłował swą pracę i za nic na świecie nie

chciałby jej utracić. Stał więc nieruchomo tuż obok machiny tortur – dzieła swego życia.

Milczący, zimny i nieforemny jak głaz.

– Jutro chłosta – zadysponował hrabia. – Nic tak dobrze nie wpływa na krążenie krwi

jak solidna chłosta. Szczególnie jeśli jest to krew błękitna, więc chłodna z natury.

Wreszcie Morten stanął na niepewnych nogach. Upadłby, gdyby nie pomocna dłoń kata

wyrosła nagle z ciemności. Hrabia zebrał się w sobie i stanął o własnych siłach.

– Wilgotno tu – mruknął i wzdrygnął się.

Kat błyskawicznie podał mu pelerynę w kolorze krwi. To praktyczna barwa.

Kiedy Morten opuszczał loch, oprawca wciąż stał nieruchomo w tej samej pozycji.

Hrabia zastanawiał się, czy kat, pozostając samotnie w lochach, wciąż zachowuje się w ten

sam sposób. Z upływem lat Morten przywykł traktować kata jak jeden z licznych przyrządów

do zadawania tortur, które przemieszczają się z miejsca na miejsce jedynie wówczas, kiedy są

potrzebne.

Hrabia wspinał się po krętych kamiennych schodach z trudem.

– Jestem stary... – mruknął. Zauważył, że lubi ostatnio przemawiać do siebie. W końcu

był zdecydowanie najbardziej interesującym rozmówcą na zamku Kaltern, a także

w najbliższych jego okolicach.

Gdy wreszcie dotarł do swej komnaty, był bardzo zmęczony. Z ulgą zasiadł na

inkrustowanym krześle. Na ścianie przed jego oczami wisiał portret kobiety. Na jej widok

Morten niespodzianie zapłakał.

Malarz opuścił namiot i odetchnął pełną piersią. Właśnie wschodziło słońce, nad

bezkresnymi, zda się, wrzosowiskami podnosiła się poranna mgła, lżejsza od puchu. Widok

był piękny, więc malarz bez chwili zwłoki rozpiął płótno na sztalugach i jął szkicować. Tak

był zajęty pracą, że nie spostrzegł dwóch jeźdźców zbliżających się z północy, od strony

zamku Kaltern. Ujrzał ich dopiero, gdy tętent rozproszył ciszę. Byli to ludzie hrabiego

Mortena; malarz rozpoznał ich po godle na pelerynach: Bezgłowym Orle.

Zamek Kaltern cieszył się złą sławą. Hrabia Morten nie bez powodu uchodził za

dziwoląga i samotnika. Nie zwykł udzielać się towarzysko, nie zależało mu na tak zwanych

„dobrych stosunkach z sąsiadami”. Wędrowni trubadurzy rozpowszechniali wieści, jakoby

hrabia gustował we krwi niemowląt. Powiadano także, że był energumenem, czyli przez

demona opętanym, lecz było w tym chyba trochę przesady. Jedno nie ulegało wątpliwości –

wielu samotnych podróżnych kończyło swą podróż właśnie w okolicach zamku Kaltern. Co

się z nimi działo, nie wiedział nikt. Pewien filozof porównał niegdyś życie człecze do

podróży właśnie, która kończy się zawsze w jedyny, wszystkim powszechnie znany sposób.

Cóż, prawdą było również, że Morten gościł w zamkowych murach persony przynajmniej

tajemnicze: hochsztaplerów przepędzanych z innych zamków i miast, którzy mienili się

alchemikami.

Malarz przerwał pracę. Do tej pory zdołał ledwie naszkicować węglem pejzaż.

Próbował ukryć niepokój ogarniający go na widok jeźdźców. Przekonywał się w duchu, że

jest przecie poddanym księcia Sorma, że wykonując jego zlecenie sporządzenia cyklu pejzaży

z najbliższych okolic, pozostaje nietykalny.

Jeźdźcy osadzili wierzchowce w odległości niespełna dziesięciu kroków od malarza.

Przemówił starszy wiekiem i zapewne rangą.

– Witajcie, panie. Niebrzydki obrazek.

– Och, to zaledwie szkic, zarys dzieła – usiłował pokryć strach nonszalancją jak płótno

farbą.

– Zapowiada się nieźle – wtrącił młodszy.

– Maluję na zlecenie księcia Sorma. Pozostaję pod protektoratem jego książęcej mości.

– Na wszelki wypadek wyjaśnił swój status.

– Znajdujecie się, panie, na ziemiach hrabiego Mortena.

– Jestem pewien, że hrabia nie miałby nic przeciw...

– Hrabia... zaprasza was, panie, na zamek Kaltern – przerwał artyście starszy

z jeźdźców.

– Ale skąd hrabia mógł wiedzieć, że właśnie w tym miejscu będę przebywał właśnie ja?

– Hrabia nie wiedział, panie. Hrabia jest człowiekiem niezmiernie gościnnym i zaprasza

do siebie wszystkich wędrowców przemierzających jego włości. To dziwne, ale jak do tej

pory nikt jeszcze nie odmówił naszemu panu.

Malarzowi pociły się dłonie. To bardzo niefortunna przypadłość w malarskim fachu.

Spojrzał na północ, gdzie w oddali, niemal na samym skraju horyzontu, wznosił się ponury

kształt zamczyska.

Miał złe przeczucia.

Kamienna wieża wznosiła się samotnie przy zachodnich murach zamku. Według

kiepskich legend w takich właśnie wieżach więziono krnąbrne i piękne księżniczki, ratowane

z opresji przez ambitnych parweniuszy. Malarz nie mógł niestety liczyć na taki ukłon losu.

Mijały tygodnie, a on wciąż nie zaznał wolności.

W komnacie na szczycie wieży niepodzielnie panowała wilgoć, a malarz od lat cierpiał

na reumatyzm. Stawy wykręcał mu ból, duszę zaś – samotność. Północne okno w komnacie

było zabite deskami, południowe zaś wychodziło wprost na wrzosowiska. Malarz patrzył na

ten pozorny bezkres i cierpiał.

Tuż przy oknie, w miejscu, gdzie w okolicach południa padało najdogodniejsze do

malowania światło, były rozłożone sztalugi z napiętym płótnem. Malarz nie wiedział, co

malować. Do tej pory hrabia Morten nie raczył przedstawić mu zamówienia. Przychodził

tylko od czasu do czasu do komnaty na wieży, siadał na pryczy i w milczeniu wysłuchiwał

błagań, skarg, wniosków i zażaleń swego więźnia. Przychodził rzadko – wchodzenie po

stromych schodach sprawiało mu duże trudności.

Nieoczekiwanie zgrzytnęła zasuwa, zaskrzypiały zawiasy. Do komnaty wkroczył hrabia

Morten we własnej osobie. Był równie blady jak płótno rozwieszone na sztalugach.

– Witaj, mistrzu – rzekł.

– Panie... – Malarz zgiął się w głębokim ukłonie. Na tyle głębokim, na ile pozwoliły na

to stawy.

Morten podszedł do okna, przedtem jednak szczelnie owinął się szkarłatną peleryną.

Ciemne chmury pędziły po niebie, jakby dokądś spieszyły.

– Żywię nadzieję, że nie znużyła cię moja gościnność, mistrzu. – Hrabia nie odrywał

wzroku od nieba. Pomyślał, że ludzie podobni są do chmur. Coś ich nieustannie pędzi, jakiś

wiatr przeznaczenia.

– Jak może nużyć coś, czego nie ma? Siedzę w tej śmierdzącej, zawilgoconej norze od

wielu dni i...

– Rzeczywiście, wilgotno tu – mruknął hrabia. Wreszcie oderwał wzrok od chmur, by

spojrzeć na ściany pokryte grubą warstwą pleśni. Wzruszył ramionami. – Taki klimat.

– Znam swoje prawa, panie...

– Konieczność nie zna prawa, drogi mistrzu.

Hrabia okazał się tego dnia nieoczekiwanie rozmowny, co, nie wiedzieć czemu, bardzo

zaniepokoiło artystę.

– Czy wiesz, mistrzu, co tak naprawdę różni człowieka od zwykłego bydlęcia?

– Rozum? – zaryzykował malarz.

– Nie. Otóż różni go zdolność do czerpania rozkoszy z własnego cierpienia. Z cudzego

tym bardziej.

– W takim razie nie jestem człowiekiem, panie hrabio.

– A któż twierdzi, że jesteś?

– Dlaczego mi to wszystko mówisz, panie?

– Dowiesz się. Jeszcze tej nocy.

– Jestem szanowanym artystą, panie! Namalowałem portret małżonki księcia...

– ...i jego kochanki, wiem. Od tej pory książę zapałał dziwną miłością do sztuk

pięknych. No i stał się protektorem, a także mecenasem twojej sztuki. Nie łudź się jednak, że

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: