Linz Cathie - Zbyt samodzielna na żonę.pdf - Do poczytania ;) - Niecierpliwka

Cathie Linz

Zbyt samodzielna na Ŝ on ę

Too Smart for Marriage

PROLOG

- Uwielbiam wesela - powiedziała Hattie Goodie. Jej delikatne jak pajęczyna skrzydła

drŜały z przejęcia.

- No, no, trzeba przyznać, Ŝe urządzili niezłą ucztę. - Betty, najstarsza z trojaczków

Goodie, potoczyła wzrokiem po stołach zastawionych rozmaitymi pysznościami, od

zimnych przystawek z owoców morza po truskawki w czekoladowej polewie i fondue

z białej czekolady. Jej krótka zawadiacka fryzura pasowała jak ulał do krnąbrnego

charakteru.

- Całe szczęście, Ŝe jako dobre wróŜki nie musimy przejmować się kaloriami - rzuciła

Muriel, najtrzeźwiej z całej trójki patrząca na Ŝycie. Siedziała na stosie prezentów

ułoŜonym na bocznym stole pod ścianą sali balowej.

Betty, niczym generał na polu bitwy, przechadzała się tam i z powrotem wzdłuŜ

brzegu stołu, a Hattie, która uwielbiała górować nad wszystkimi, przysiadła na

największym prezencie.

- Nie pojmuję, jak mogłyście się ubrać w codzienne stroje na tak uroczystą okazję -

narzekała, wystrojona w lawendową suknię i kapelusz z szerokim rondem. Specjalnie

na ten wieczór przefarbowała pantofle i torebkę, Ŝeby pasowały do reszty kreacji. -

Betty, bawełniany podkoszulek naprawdę nie nadaje się na weselne przyjęcie.

- Nie chciałam przyćmić panny młodej - odparowała Betty, wygładzając jeden ze

swoich ulubionych T-shirtów.

- Przeczytaj to. - Wskazała palcem napis: „Dobre wróŜki latają, bo lekki stosunek do

siebie mają". - A poza tym, do stu petunii, przecieŜ jesteśmy niewidzialne!

- Trzeba jednak zachowywać pozory - powiedziała Hattie afektowanym głosem.

Betty prychnęła głośno, w sposób, jaki nie przystoi ani damom, ani dobrym wróŜkom.

Hattie zaś, przeczuwając, Ŝe tej potyczki nie wygra, zwróciła swój gniew przeciwko

Muriel.

- I ty, w tej swojej kamizelce fotograficznej. Nigdy nawet nie trzymałaś w ręku

aparatu.

- Po prostu lubię mieć duŜo kieszeni. - Muriel wzruszyła ramionami.

Przypomniawszy sobie ich kłótnię sprzed kilku tygodni, Hattie postanowiła nie

wywoływać wilka z lasu i zostawić w spokoju beznadziejnie niemodne siostry,

skupiając swoją uwagę na otoczeniu.

- Przynajmniej sala jest pięknie udekorowana, w przeciwieństwie do was - nie

darowała sobie jednak złośliwości.

Rozświetlona sala bankietowa „Karuzela", ze śnieŜnobiałymi obrusami,

lawendowymi serwetkami i morzem kwiatów, wyglądała doprawdy imponująco. W

drugim jej końcu panna młoda, w sukni z atłasu i staromodnych koronek, karmiła

swojego oblubieńca weselnym tortem.

- Tak się cieszę, Ŝe Jason i Heather w końcu się pobrali.

- Hattie otarła oczy haftowaną batystową chusteczką. - Bałam się, Ŝe ten dzień nigdy

nie nadejdzie.

- Ryan i Courtney mądrze zrobili, Ŝe wzięli ślub po cichu - pochwaliła Muriel swoich

podopiecznych.

- Jason sądził, Ŝe Ryan jak zwykle Ŝartuje – powiedziała Betty - kiedy oświadczył mu,

Ŝe został przeniesiony do Chicago i wraca jako Ŝonaty męŜczyzna.

- Jason wkurzył się po prostu na Ryana, Ŝe go wyprzedził - nie omieszkała wyjaśnić

Muriel.

- JuŜ nie wygląda na wkurzonego - zauwaŜyła Betty. - Jest szczęśliwy.

- Ryan teŜ.

- Czyli zostaje nam ich siostra, Anastazja.

Jak na zawołanie, wszystkie trzy dobre wróŜki spojrzały na ciemnowłosą kobietę w

lśniącej lawendowej sukni druhny. ZdąŜyła juŜ zamienić wytworne szpilki na

wygodne sportowe buty.

- No dobrze... - westchnęła Betty. - Tym razem zabierzemy się do tego trochę inaczej.

Z Jasonem i Ryanem działałyśmy raczej na wyczucie...

- Jakie tam raczej - przerwała jej Muriel. - Z całą pewnością działałyśmy na wyczucie.

Betty zmarszczyła gniewnie czoło. Nie znosiła, kiedy ktoś jej przerywał.

- Od dnia, w którym rozpoczęłyśmy pracę w tym fachu, kiedy w czasie chrztu

trojaczków Knight przez nieuwagę wysypałyśmy na dzieci zbyt wiele

czarodziejskiego pyłu, ponosimy konsekwencje tamtego błędu. Swatałyśmy potem

wiele innych trojaczków i nie miałyśmy z nimi większych kłopotów. Ale ta trójka od

początku jest wyjątkowa. Prawdopodobnie dlatego, Ŝe obdarzyłyśmy Jasona

nadmiernym rozsądkiem i seksapilem, a Ryana przesadnym uporem i poczuciem

humoru.

- Nie zapominaj o Anastazji. Za duŜo inteligencji i zbyt Ŝywiołowy temperament.

ChociaŜ dobrze jej z tym, prawda? - powiedziała z dumą w głosie Hattie.

- Jej ze wszystkim i we wszystkim jest dobrze - przyznała Muriel.

Siostry zauwaŜyły, Ŝe goście zaczęli tańczyć. Ze sprzętu nagłaśniającego

dostarczonego przez stację radiową WMAX, w której pracowała Heather, popłynęła

muzyka. Pierwszą piosenką była „The One" Eltona Johna, zajmująca szczególne miej-

sce w sercach Jasona i Heather. Młoda para wyglądała na nieprzytomnie szczęśliwą.

Tak samo jak Ryan i Courtney.

Anastazja sprawiała wraŜenie znacznie mniej zadowolonej. Tańczyła z krępym

męŜczyzną, który był juŜ bardziej niŜ podchmielony. Kiedy facet nieopatrznie zsunął

rękę na jej pośladek, z całej siły nadepnęła mu na nogę.

- No właśnie... - Betty pokręciła głową. – Nadmiar zapalczywości.

- Została ordynarnie sprowokowana. - Hattie natychmiast stanęła w obronie swojej

podopiecznej. - Ten pijany łobuz zachował się jak ostatni prostak!

- Będziemy miały z nią duŜo kłopotów - powiedziała Muriel. - Czy wiemy juŜ, kto

jest jej przeznaczony?

- Oczywiście, Ŝe wiemy. Na tym polega nasza praca - oświadczyła z wyŜszością

Betty.

- David Sullivan, trudny typ, taki, który nie wierzy w marzenia - gorliwie wyjaśniła

Hattie.

- Dlatego właśnie powinnyśmy opracować dla Anastazji specjalny plan.

- Zawsze sobie mówimy, Ŝe mamy jakiś plan, a potem rzadko coś z niego wychodzi.

- Fakt, Ŝe zdarzają nam się wpadki...

- Nie da się ukryć - wtrąciła się Muriel - ale czy zauwaŜyłaś, Ŝe nam zdarzają się

częściej niŜ innym?

- I dlatego musimy wezwać posiłki - oświadczyła Berty.

- Anioła stróŜa? - Hattie wymówiła te słowa z namaszczeniem.

- Nie, babcię.

- Babcię?

- Właśnie. śeby wyswatać tych dwoje, musimy skorzystać z ludzkiej pomocy. Kogoś,

kto będzie trzymał rękę na pulsie. W końcu mamy teŜ innych podopiecznych.

- A co ja i ty mamy z tym wspólnego? - spytała Muriel. - Wydawało mi się, Ŝe to

zadanie Hattie, a my jesteśmy tu tylko po to, Ŝeby słuŜyć jej radą. W kaŜdym razie tak

mi powiedziałaś, kiedy zajmowałam się Ryanem. PrzecieŜ to zasługa Hattie, Ŝe

Anastazja wyrosła na kobietę w gorącej wodzie kąpaną i nieprzeciętnie inteligentną.

- Daj spokój - przerwała jej Berty. - Pamiętasz chyba naszą zasadę: jedna za

wszystkie, wszystkie za jedną.

- To zawołanie Trzech Muszkieterów.

- No i dobrze, im się sprawdzało i sprawdza się nam. Na czym to ja skończyłam?

- Wspomniałaś, Ŝe masz znaleźć wśród ludzi kogoś do pomocy - przypomniała Hattie.

- Jakąś babcię.

- Słusznie. Zwerbowałam babcię Davida Sullivana.

- Czy to jest dozwolone? - spytała niepewnie Hattie.

- Jeśli nie będziesz o tym trąbić... - Betty wzruszyła ramionami - to ja teŜ nie.

- Dlaczego David i Anastazja nie mogą się po prostu spotkać i zakochać od

pierwszego wejrzenia? - westchnęła Hattie.

- Bo to by było zbyt łatwe.

- A widziałabyś w tym coś złego? - Muriel najwyraźniej nie widziała. - To dobrze,

jeśli coś idzie jak z płatka.

- Być moŜe, ale nie taka nasza dola. A zresztą co się z wami dzieje? Nie lubicie

przygód? KaŜde trio dobrych wróŜek poradzi sobie z łatwą sprawą. Ale Ŝeby stawić

czoło prawdziwym wyzwaniom, potrzeba odwagi i pomysłowości takich specjalistek

jak my.

- A co jest właściwie naszą specjalnością? - spytała niewinnie Hattie.

- Kłopoty - odparła bez zastanowienia Muriel.

- Stwarzamy je czy zaradzamy im?

- Jedno i drugie, niestety. Ale wkrótce przełamiemy złą passę. Claire Sullivan marzy o

tym, Ŝeby jej jedyny wnuczek się ustatkował. Wychowywała go jak matka, odkąd jego

rodzice zginęli w wypadku. Miał wtedy dziesięć lat. David słucha rad swojej babci,

więc jeśli będziemy mieć w niej oparcie, pójdzie nam z płatka.

Gdy tylko Betty dokończyła zdanie, wybuchła głośna utarczka przy stole z weselnym

tortem. Anastazję rozzłościły w końcu na dobre końskie zaloty przysadzistego

partnera, który zachowywał się, jakby całkiem nie pojmował, dlaczego nadepnęła mu

na nogę. Tym razem odepchnęła go z całej siły. Zbyt pijany, Ŝeby utrzymać

równowagę, zachwiał się i zatoczył do tyłu, następnie wymachując rękami,

znieruchomiał na chwilę, po czym runął jak kłoda w sam środek tortu.

- Pójdzie nam jak z płatka - powiedziała z przekąsem Muriel. - JuŜ to

widzę.ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Denton dalej pchał się z tymi łapami, więc w końcu go odepchnęłam, wcale nie tak

mocno... - opowiadała Anastazja swojej przyjaciółce Claire Sullivan, kiedy jechały

prowadzącą na północ Chicago trasą Lakę Shore. - Ale on był pijany, stracił

równowagę i wylądował na torcie weselnym mojego brata.

Anastazja siedziała za kierownicą swojego czerwonego triumpha. Dach kabrioletu był

opuszczony, związała więc włosy w koński ogon, Ŝeby nie rozwiewał ich wiatr. Był

gorący sierpniowy dzień, ale chłodna bryza od jeziora łagodziła upał.

Claire, z obawy o fryzurę, wcisnęła na czoło czapkę baseballową druŜyny Chicago

Cubs. Zupełnie nie wyglądała na swoje siedemdziesiąt lat z okładem, a w szafirowym

dresie do uprawiania joggingu było jej szczególnie do twarzy.

- Coś podobnego... - Spojrzała na Anastazję z troską w oczach. - Czy bardzo był zły?

- Kto? Denton czy Jason? - Zanim doczekała się odpowiedzi, wyprzedziła z wprawą

kilka samochodów. Anastazja prowadziła auto tak, jak Ŝyła: pewnie i z odrobiną

szaleństwa.

- Denton dostał to, na co zasłuŜył. Miałam na myśli Jasona.

- Nie wyglądał na rozbawionego, ale Heather zachowała się fantastycznie. Najpierw

wszystkich rozśmieszyła, a potem zebrała nas wokół siebie, rzuciła w tłum ślubny

bukiet, i było po sprawie.

- A kto go złapał?

- No więc, wyobraź sobie, druhną Heather była producentka jej audycji radiowej, Nita

Weiskopf. Do nieśmiałych to ona nie naleŜy. Stanęła w pierwszym rzędzie, gotowa na

wszystko, byle pochwycić ten bukiet. Ja stałam z tyłu.

- Bo ty naleŜysz do nieśmiałych... - Claire uśmiechnęła się przewrotnie.

- Jasne. - Anastazja odwzajemniła uśmiech. - Wszystko moŜna o mnie powiedzieć,

tylko nie to, Ŝe jestem nieśmiała. Stanęłam jak najdalej, bo po prostu nie chciałam

złapać tego bukietu. Zupełnie mi się nie marzyła rola następnej panny młodej.

- Masz coś przeciwko pannom młodym?

- Oczywiście, Ŝe nie. Dopóki nie jestem jedną z nich. Zbyt wysoko cenię sobie

wolność. W kaŜdym razie Heather rzuciła bukiet prosto w Nitę. A potem zdarzyło się

coś dziwnego... - Anastazja zamilkła na chwilę. - Mimo moich najszczerszych

wysiłków, Ŝeby trzymać się jak najdalej od tych przeklętych kwiatów, nagle bukiet

skręcił, jakby zdalnie sterowany, i zaczął lądować tuŜ nade mną. Mogłam go albo

chwycić, albo dostać nim po głowie.

- Miałaś szczęście!

- Nie nazwałabym tego szczęściem. To, Ŝe poznałam w bibliotece ciebie - o, to było

prawdziwe szczęście! - Anastazja od pierwszej chwili poczuła sympatię do Claire, a

przez cały ostatni rok stawały się sobie coraz bliŜsze.

- Dla mnie to teŜ był wyjątkowy dzień. Tak jak dzisiejszy. Pomyśl tylko: ja - kobietą

interesu. WciąŜ jeszcze nie mogę w to uwierzyć.

- Będziesz wspaniała.

- Od dawna chciałam otworzyć własną cukierenkę z lodami, ale to było tylko

marzenie i nigdy nie myślałam, Ŝe kiedykolwiek się spełni.

- To był rzeczywiście łut szczęścia, Ŝe właściciele domu, w którym mieszkam,

zdecydowali się akurat teraz go sprzedać. A sklep na parterze ma tę cudowną

marmurową ladę, w sam raz dla twojej cukierenki. To miejsce aŜ się prosiło o remont.

Trudno uwierzyć, Ŝe od zamknięcia polskich delikatesów stało puste. - Anastazja

uśmiechnęła się do Claire. - Wiesz, Ŝe jestem dobrą lokatorką, więc kiedy wynajmiesz

mi mieszkanie na drugim piętrze, będziesz miała następne źródło regularnych

dochodów.

- Wiem. I nie mogę się doczekać rozpoczęcia remontu. Mam nadzieję, Ŝe uda mi

ruszyć z tym biznesem za półtora miesiąca.

Kwadrans później Anastazja zaparkowała przed swoim domem. Ledwie zgasł silnik,

Claire wysiadła z samochodu i pędem ruszyła do drzwi wejściowych.

- BoŜe, jestem tak zdenerwowana, Ŝe nie potrafię poradzić sobie z zamkiem. - Starsza

kobieta ścisnęła dłoń Anastazji. - Jeszcze raz dziękuję, Ŝe zechciałaś pojechać ze mną

na ten przetarg. Twoja obecność naprawdę dodawała mi otuchy.

- Po to ma się przyjaciół. - Anastazja przytuliła Claire.

- Miałam nadzieję, Ŝe mój wnuk wróci z konferencji w Nowym Jorku i będzie mi

towarzyszył... ale widocznie coś go zatrzymało.

Anastazję korciło, Ŝeby przemówić mu do rozumu. Nie znała tego faceta, a juŜ go nie

lubiła. Z tego, co o nim słyszała, musiał być zwariowanym pracoholikiem, któremu

brakowało czasu na to, Ŝeby w pełni docenić swoją babcię. A ona była tak niezwykłą

kobietą.

Miała błękitne Ŝywe oczy, a na jej kasztanowych włosach nie widać było śladu

siwizny. Zawdzięczała to swoim rytualnym wizytom w salonie piękności „Paula's

Powder Puff", którego, jak przyznała, była wierną klientką od czasów prezydentury

Eisenhowera w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych. Poza tym Claire miała wielkie

serce. Zasługiwała na coś lepszego niŜ na wnuka, który nie potrafi znaleźć dla niej

czasu, gdy ona naprawdę go potrzebuje.

- Zapomnij o Davidzie. Proszę... - Anastazja przekręciła klucz w zamku i z uroczystą

Linz Cathie - Zbyt samodzielna na żonę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: