Aldiss Brian Wilson - Mroczne lata świetlne.pdf - Aldiss Brian - teaw123

BRIAN W. ALDISS

MROCZNE LATA

ŚWIETLNE

Tytuł oryginału: The dark light years

Przekład: Ewa i Dariusz Wojtczakowie

Wydanie polskie: 2003

Wydanie oryginalne: 1964

Kilka lat świetlnych ze sztucznym aromatem dla

Harry’ego Harrisona poety, filozofa, pioniera, smakosza

O ciemno, ciemno, ciemno! Wszyscy wkraczają w ciemność

W puste międzygwiezdne przestrzenie, istoty puste w pustkę.

Kapitanowie, bankierzy hurtu, świetni pisarze.

Hojni mecenasi sztuki, mężowie stanu, panujący

T. S. Eliot, Cztery kwartety. Przeł. J. Niemojowski.

Rozdział pierwszy

Na powierzchni w warstwach chlorofilowych wykiełkowały nowe źdźbła trawy.

Z konarów i gałęzi drzew wyrosły języki zieleni i owinęły się wokół nich. Niebawem

miejsce to będzie wyglądało niczym niezdarny rysunek drzewek

bożonarodzeniowych wykonany przez niedorozwinięte umysłowo ziemskie dziecko.

Wiosna na południowej półkuli Dapdrof znów pobudza rośliny do wzrostu.

Nie żeby natura traktowała Dapdrof przyjaźniej niż inne zakątki kosmosu. Nawet

kiedy wysyłała cieplejsze wiatry nad południową półkulę, większą część półkuli

północnej zanurzała w lodowatym monsunie.

Podparty na kulach grawitacyjnych, stary Aylmer Ainson stał przy drzwiach,

niespiesznie drapiąc się po czaszce i gapiąc na pączkujące drzewa. W mocnym

wietrze nawet najmniejsze i najdalsze gałązki leciutko się trzęsły.

Ten grawitacyjny „efekt” powodowało ciążenie rzędu 3G. Gałązki, podobnie jak

wszystko inne na Dapdrof, ważyły trzykrotnie więcej niż na Ziemi. Ainson już dawno

przyzwyczaił się do tego ciążenia: przystosowało się do niego również ciało

mężczyzny, reagując zaokrąglonymi ramionami i zapadniętą piersią. Mózg Aylmera

także trochę się „spłaszczył”.

Na szczęście Ainsona nie gnębiło jeszcze pragnienie usilnego odtwarzania

przeszłości, które powala tak wielu ludzi jeszcze przed osiągnięciem wieku średniego.

Widok maleńkich zielonych liści wzbudzał w nim jedynie bardzo niewyraźną

nostalgię oraz ledwie mgliste wspomnienie, że dzieciństwo minęło mu wśród listowia

bardziej odpowiedniego dla kwietniowych zefirów – co więcej, zefiry te wiały na

planecie odległej od Dapdrof o sto lat świetlnych. Dzięki tej „niepamięci” Ainson

mógł stanąć w progu i cieszyć się najwspanialszym luksusem człowieka – czystym

umysłem.

Nieuważnie obserwował Quequo, utoda płci żeńskiej, kiedy przechodziła wśród

swoich grządek z sałatą i pod drzewami ammp, a później rzuciła się całym ciałem w

przyjemne błoto. Ammpy były roślinami wiecznie zielonymi w przeciwieństwie do

pozostałych drzew w otoczeniu Ainsona. Na ich wierzchołkach w listowiu

odpoczywały duże czteroskrzydłe, białe ptaki, które postanowiły się wzbić do lotu,

gdy Ainson na nie patrzył, a już po chwili wznosiły się z trzepotem niczym ogromne

motyle; kiedy przelatywały, ich wielkie cienie na moment przykryły dom.

Zresztą cienie tych ptaków już wcześniej pokryły ściany domów. Posłuszni

pragnieniu tworzenia dzieł sztuki, które nawiedzało ich pewnie tylko raz na wiek,

przyjaciele Ainsona złamali biel ścian rozproszonym malowidłem naszkicowanych

skrzydeł i wznoszących się w niebo ciał. Nadzwyczaj wiernie oddany ruch tego

wzoru wydawał się sprawiać, że niski dom niemal piął się w górę wbrew prawom

grawitacji; był to wszakże jedynie pozór, gdyż tej wiosny neoplastikowe deski

kalenicowe przekrzywiły się jeszcze bardziej, a ściany domu znacząco się zapadły.

Była to już czterdziesta wiosna, której nadejście Ainson przeżywał na Dapdrof.

Nawet dojrzały smród z gnojowiska pachniał obecnie swojsko. Kiedy Aylmer go

wdychał, jego żarłoczny pasożyt grorg czule podrapał go po głowie. Ainson podniósł

rękę i połaskotał po głowie podobne jaszczurce stworzenie. Domyślił się, czego grorg

naprawdę chce, ale o tej godzinie, kiedy świeciło zaledwie jedno słońce, było zbyt

zimno, by dołączyć do Snok Snoka, Karna i Quequo Kifful, które wraz ze swoimi

grorgami tarzały się w błocie.

– Jest mi zimno, gdy stoję na dworze. Zamierzam wejść do środka i położyć się –

zawołał do Snok Snoka w języku utodów.

Młody utod podniósł wzrok i na znak zrozumienia wyciągnął z błocka dwie

spośród swoich kończyn. Ainson poczuł satysfakcję, gdyż nawet po czterdziestu

latach badań znajdował język utodów pełnym zagadek. Nie był pewny, czy

przypadkiem nie powiedział: „Strumień jest chłodny i zamierzam wejść do środka, by

go ugotować”. Uchwycenie właściwej odmiany ni to świstu, ni to krzyku nie było

łatwe, szczególnie że Ainson miał tylko jeden otwór dźwiękowy wobec ośmiu Snok

Snoka.

Zakołysał kulami i wszedł do budynku.

– Jego mowa staje się coraz mniej odmienna od naszej – zauważyła Quequo. –

Mieliśmy spore trudności, zanim nauczył się z nami porozumiewać. Wiotkonogi nie

jest już w pełni sprawnym mechanizmem. Zauważ, że porusza się znacznie wolniej

niż kiedyś.

– Też to dostrzegłem, Matko. Sam się na to skarży. Coraz częściej wspomina o

zjawisku, które nazywa bólem.

– Trudno jest wymieniać pojęcia z Ziemianami, ponieważ ich słownictwo jest

strasznie ograniczone, zaś skala głosu minimalna, jednak z tego, co próbował

powiedzieć którejś nocy wnoszę, że gdyby był utodem, miałby teraz niemal tysiąc lat.

– Zatem musimy się spodziewać, że niebawem przyjmie stadium padliny.

– A to, co uważałam za grzyb na jego czaszce – dodała – zaczęło się robić białe.

Tę konwersację przeprowadzili w języku utodów. Wsparty o ogromne,

symetryczne cielsko swojej matki Snok Snok leżał na plecach i moczył się we

Aldiss Brian Wilson - Mroczne lata świetlne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: