Głowacki Jerzy - Bryg Erotica.pdf - Seria Klub Srebrnego kluczyka(1) - radar6

Jerzy Głowacki

Bryg Erotica

ISKRY WARSZAWA 1976

Otarł chustką spoconą twarz, przygładził włosy i zaczął wchodzić na pierwsze piętro

szerokimi, starannie utrzymanymi schodami. Pomyślał, że w tym kraju słynącym z wiatraków

i tulipanów wszystko błyszczy i lśni jak meble, z których zdjęto z okazji święta pokrowce.

Pchnął drzwi opatrzone tabliczką „Biuro Radcy Handlowego PRL w Hadze”. Za nimi miękki

purpurowy chodnik wskazywał kierunek do pomieszczeń biurowych. W przestronnym pokoju

o oknach wychodzących na ocieniony platanem dziedziniec siedziało przy biurkach dwóch

mężczyzn i rudowłosa, pochylona nad portablem, kobieta.

- O?! Nie spodziewałem się pana dziś:- ruszył przybyłemu na spotkanie bliżej

siedzący urzędnik. - Wituś - zwrócił się do kolegi - poznajcie się, panowie. Pan Roman

Małecki przed kilkoma dniami przyjechał do nas z Warszawy. Panią Zosię już pan zna -

błysnął w kierunku Małeckiego nadmiernie lśniącym garniturem zębów.

- Bardzo mi miło - podniósł się zza biurka Witold Kozłowski. - Przed moim wyjazdem

do Rotterdamu widziałem awizo dotyczące pana przyjazdu, zresztą - spojrzał na kolegę -

Tadeusz już dwukrotnie wspominał o panu.

- Nie wiesz jednak, w jakiej sprawie pan Małecki do nas przyjechał. - Tadeusz

Geppert spoważniał. - To trochę niezwykła delegacja.

Małecki dyskretnie uśmiechnął się, czym prawdopodobnie dawał do zrozumienia, że

misję jego istotnie można zaliczyć do zasługujących na wyróżnienie. Teraz zbliżył się do

maszynistki, położył jej na biureczku bukiecik fiołków.

- Proszę przyjąć, są w kolorze pani oczu. Dziewczyna spojrzała na niego z

uśmiechem.

- Więc jaki jest cel pana przyjazdu? Tulipany? Cebulki dla Łazienek? Wszystko

wskazuje na to, że specjalizuje się pan w botanice - Kozłowski teatralnym gestem wskazał

fiołki.

- Nie zgadł pan. Przysłano mnie w sprawie związanej z odbudową Zamku

Warszawskiego.

- Oo! - uniósł brwi Kozłowski. - Wreszcie i do nas ta sprawa dociera. Wszyscy się tym

pasjonują i u was, i w ośrodkach polonijnych na całym świecie. A pana udział w tej akcji?

- Pan Małecki jako fachowiec przyjechał z ramienia Polagedu po zakup szlachetnych

gatunków drzewa - wtrącił się Geppert. - Chodzi o surowce na posadzki do sali tronowej,

balowej, o forniry na meble i inne ozdoby. Wiesz, te różne kolorowe hebany, mahonie itp.,

których u nas nie ma.

- Aha! O ile pamiętam, sprowadzano je również do pałacu w Wilanowie i na Wawel..

Komu powierzycie dostawę?

- Wczoraj byłem z panem Małeckim w Amsterdamie u van Hovena.

- No tak, to chyba najpoważniejszy importer drzewa na Zachodzie. W Afryce ma kilka

filii.

- Trzeba przyznać, że nam zaimponował. Ma u siebie albumy, w których znajdują się

fotografie wszystkich znanych pałaców w Europie. Ściślej mówiąc sal w tych pałacach,

deseni, w jakie ułożone są posadzki, zdjęcia różnych rodzajów użytego na nie drzewa... Na

dobrą sprawę można do niego nawet nie przyjeżdżać. Pisze się, o co chodzi, o jakie sale, a on

już to sam skompletuje. No i można mieć do niego zaufanie. Od razu wszystko wiedział,

doradził, przyjął zamówienie. Nawet próbki drzewa i fotografie, które pan Małecki przywiózł

z sobą, nie były właściwie potrzebne. Trochę więcej kłopotu jest z fornirami, w sumie więc

nie zawadzi wielu detali dopilnować osobiście.

- Co też zostało przewidziane - uśmiechnął się Małecki.

- Pani Zosiu - zwrócił się Kozłowski do maszynistki - nawet sobie pani nie wyobraża,

jak pięknie pachną niektóre bloki drzewa w magazynach van Hovena. Goździkami,

cynamonem, kamforą, coś nadzwyczajnego, zawrotu głowy można dostać.

Spytała, oburącz poprawiając włosy, czy atrakcyjność opisu należy traktować jako

zachętę do zwiedzenia z nimi magazynów van Hovena. Jeżeli oczywiście jeszcze tam będą.

Małecki pospieszył zapewnić, że niejednokrotnie. Skompletowanie transportu i

załadunek, przy którym także chce być obecny, potrwa najmniej dwa tygodnie.

Pani Zosia z pewnością znajdzie kilka wolnych godzin, by im towarzyszyć, a z Hagi

do Amsterdamu jedzie się autem nie więcej niż godzinę.

- Bardzo się cieszę - obdarzyła go uśmiechem, który w swoim rejestrze określała jako

uśmiech nr 3: subtelne ujawnienie narastającej sympatii z jednoczesnym zachowaniem

właściwego dystansu. Z kolei uznała za wskazane zademonstrować Małeckiemu wysmukłość

swojej kibici. W tym celu przeszła do sąsiedniego pokoju, zanosząc tam pierwszą lepszą

teczkę, jaka jej wpadła w ręce. Po kilku minutach wróciła. Mężczyźni rozmawiali - o

zagranicznych transakcjach, przy czym Małecki wykazywał dużą znajomość

zachodnioeuropejskich rynków. Ze swojego miejsca przy portablu szacowała go zmrużonymi

oczami, jak - szacuje się suknię upiętą na wystawie. Ustaliła, że ten postawny, przystojny, nie

najmłodszy już mężczyzna sprawia wrażenie w sumie sympatyczne, jest inteligentny,

energiczny. A zabawnie rozwichrzona czupryna nawet pasuje do niego, w jakiś nieuchwytny

sposób przywraca mu młodzieńczy urok.

Małecki poczęstował ją papierosem i wrócił do przerwanej rozmowy. Ustalili termin

spotkania z nieobecnym radcą handlowym i omówili formalności związane z przelewem na

konto miejscowego banku należności dla firmy van Hovena. Zofia dowiedziała się, że

Małecki mieszka w Hotelu des Indes, lecz jutro, żeby być bliżej firmy van Hovena, przenosi

się do Amsterdamu. Zastanawiała się, jak przyjmie wiadomość, że za dwa dni i ona znajdzie

się w Amsterdamie. Na cały długi miesiąc urlopu. W tym roku nie pojedzie do kraju.

Skorzysta z propozycji przeprowadzenia się do mieszkania dalekiej krewnej, która po raz

pierwszy postanowiła odwiedzić Polskę.

W pobliżu są plaże, kurorty, szlak wielkiej turystyki. Ten miesiąc powinien być

atrakcyjny.

Skończyli wreszcie rozmowę. Małecki zapytał Zosię, czy pozwoli mu skorzystać z

maszyny. Musi wysłać kilka słów do firmy i do domu. Ustąpiła mu miejsca.

- Ależ oczywiście. Z pewnością żona czeka na wiadomości od pana?

Odpowiedział, że nie jest żonaty. Ma tylko matkę. Dręczą go wyrzuty sumienia, że

dotychczas nie napisał do staruszki ani słowa.

Usiadł przy portablu, wkręcił papier. Przez pewien czas patrzał ponad wiszące na

ścianie plakaty reklamujące uroki spływu Dunajcem i szczyty Tatr. Prawdopodobnie

zastanawiał się nad treścią listów. Stwierdziła z nieuzasadnionym niepokojem, że teraz, kiedy

z jego twarzy znikł uśmiech, usta przybrały wyraz zacięty, nawet okrutny. Ale trwało to

krótką chwilę. Zaczął pisać z biegłością rutynowanej maszynistki. Listy nie były długie.

Spytał, czy wolno mu skorzystać z leżących obok kopert.

Kiedy wyraziła zdziwienie, że tak doskonale pisze, odpowiedział, że ma dużą wprawę,

bo ze względu na fatalny charakter pisma, nie chce nikogo narażać na trudy

rozszyfrowywania go. Dodał, że gdy po jednej z podróży po kraju napisał sprawozdanie z jej

przebiegu, szef odesłał mu je z adnotacją: „Hebrajskiego nie znam, proszę przepisać na

maszynie”. Od tego czasu odręcznie sporządza notatki tylko w swoim notesie.

Po pracy żegnali się na ulicy. Geppert z kolegą spieszyli do swoich domów na obiad.

Małecki zainteresował się, gdzie stołuje się jego rudowłosa towarzyszka Wymieniła nazwę

restauracji, dodała, że to parę kroków stąd.

Przy obiedzie Małecki nie był zbyt rozmowny. Tłumaczył się, że miał kiepską noc,

zasnął dopiero nad ranem. Wspomniała mimochodem o wyjeżdżającej do Polski krewnej i o

swoim przeniesieniu do Amsterdamu. Wbrew oczekiwaniu wiadomość ta przeszła bez

wrażenia, wyczuła z jego strony pewną rezerwę, co sprawiło jej wyraźną przykrość. Pod

koniec obiadu nastrój niespodziewanie uległ zmianie. Małecki prosił, o ile to nie jest

sekretem, żeby wtajemniczyła go w swoje plany spędzenia urlopu. Spytał, czy pozwoli do

siebie zatelefonować. Zanotował numer, przyrzekł zadzwonić za trzy dni w porze obiadowej.

Zatelefonował bardzo punktualnie, ucieszył się, że Zofia już jest w Amsterdamie, i

gorąco namawiał ją na wycieczkę żaglówką następnego dnia. Oczywiście chętnie przyjęła

jego propozycję.

Spotkali się wczesnym rankiem na przystani żeglugi Kanału Północnego, łączącego

Amsterdam z morskim wybrzeżem. Trasę długości dwudziestu siedmiu kilometrów przebyli

mocno zbudowanym, przysadzistym statkiem. Na pokładzie roiło się od cudzoziemskich

turystów. W różnojęzyczny gwar rozbawionej młodzieży wplatały się dźwięki gitar, a od

czasu do czasu radosne okrzyki, gdy statek mijał pola tulipanów i pełne staroświeckiego

wdzięku wiatraki.

Z przystani udali się do pobliskiej miejscowości Wijk aan Zee. Plaża zatłoczona była

ludźmi spragnionymi niedzielnego wypoczynku. Wynajęli jedną z ostatnich wolnych jeszcze

żaglówek. Małecki wypełnił kartę zobowiązującą go do niewypływania na pełne morze -

dozwolona była żegluga przybrzeżna wzdłuż plaż.

Ruszyli w północnym kierunku, równolegle do Złotego Wybrzeża. Wiatr nie był zbyt

silny. Wkrótce minęli miejscowość Heemsker, następnie znaczone barwnymi parasolami

Castricum, wreszcie rojne kąpielisko w Bergenaan Zee.

Początkowo Zofia czuła się niezbyt pewnie na przechylonej pod naporem wiatru łodzi.

Wkrótce jednak nabrała przekonania, że jej towarzysz całkowicie panuje nad sterem i żaglem.

Zainteresowała się, gdzie uprawiał żeglarstwo w Polsce. Okazało się, że na Wiśle, Zalewie

Zegrzyńskim, a najchętniej na jeziorach mazurskich. Niektóre z nich, opowiadał, mają ponad

sto kilometrów kwadratowych powierzchni, a w czasie silnej wichury fale na nich dochodzą

do kilku metrów wysokości.

Mijały ich kutry o potężnych masztach; kierowały się na otwarte morze, unosząc na

swych pokładach po kilkudziesięciu turystów. Migały roześmiane twarze, podniesione do

góry ręce, wołano coś do nich, lecz wiatr zmiatał słowa. Spytała go wówczas, czy

zaryzykowałby kurs w otwarte morze? Odpowiedział, że nie ma prawa narażać ją na

niebezpieczeństwo, ale któregoś dnia nie wytrzyma i czmychnie w siną dal, aby zmierzyć się

z wysoką falą.

Zrównali się z następną plażą. Małecki skierował łódź bliżej brzegu, zarzucił

kotwiczkę i zapytał, czy chciałaby popływać. Skoczyli wprost z burty, przez cały czas

troskliwie asekurował ją aż do płycizny, potem długo wygrzewali się na piasku.

Leżała z zamkniętymi oczami, słuchała dolatującej z kasyna muzyki, coraz lepiej

czuła się w towarzystwie tego niepokojącego mężczyzny.

Wrócili wreszcie do łodzi. Nie spodziewała się, że jej partner wykaże tyle troski o to,

by w tym długim dniu niczego im nie zabrakło. W kraciastej torbie zamkniętej na suwak

znalazły się termosy z herbatą i kawą, W aluminiowych pudełkach apetyczne kanapki.

Od północnego zachodu niebo zaczęło ciemnieć. Ruszyli z powrotem. Łódź szła z

jeszcze większym niż poprzednio przechyłem, w twarz bryzgały krople słonej wody. Zofia

podstawiła czoło pod wiatr, ponownie przymknęła cczy. Zastanawiała się, jak skończy się

przygoda z tym człowiekiem, który coraz bardziej jej się podobał. Nie wykorzystywał

licznych sytuacji, nie narzucał się.

Ostatnie cztery lata, które spędziła na zagranicznych placówkach, niewiele wniosły w

jej życie. Praca, żonaci koledzy, cudzoziemcy utrzymujący dystans, samotne wieczory w

luksusowych - pokojach, bolesne obserwowanie w lustrze pierwszych drobnych zmarszczek

wokół oczu. Nareszcie jakaś zmiana. A jeśli to będzie tylko przygoda? Ano cóż, przygoda też

może być piękna...

Spytał, czy nie jest jej chłodno, na krótkim wiosełku podał sweter. Nie odzywali się do

siebie, obserwowali krzykliwe tłuste mewy coraz natrętniej krążące wokół żagla. Wkrótce

ponownie znaleźli się w Wijk aan Zee. Postanowili, że kolację zjedzą w Amsterdamie.

Kiedy opuścili prom, na Kanale Północnym zgasł już dzień, w wąskich uliczkach

portowej dzielnicy Starego Miasta zamigotały pierwsze światła. Weszli do knajpki „Pod

Wesołym Delfinem”. Zajęli stolik, nad którym zawieszone były sieci i spreparowane, morskie

drapieżniki. Specjalnością lokalu okazały się znakomite faszerowane ryby polane różnymi

sosami.

Wypłoszyła ich grupa krzykliwych, podpitych turystów. Rej wśród nich wodzili

rozśpiewani Włosi.

Głowacki Jerzy - Bryg Erotica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: