Holt Victoria - Córki Anglii 02 - Zwycięski lew.pdf - Cykl Córki Anglii - teaw123

Phillippa Carr

Zwycięski Lew

The Lion Triumphant

Przełożyła Bożena Krzyżanowska

Hiszpański galeon

Z okna swojej wieżyczki mogłam obserwować wspaniałe okręty wpływające do portu w

Plymouth. Czasami wstawałam w nocy, a na widok majestatycznego statku kołyszącego się na

srebrzystych falach czułam, że poprawia mi się nastrój. Gdy w całkowitej ciemności

dostrzegałam na morzu skupiska świateł, próbowałam odgadywać, jaki jest to rodzaj żaglowca.

Czy filigranowa karawela, wojowniczy galeas, a może trzymasztowy statek handlowy lub

stateczny galeon? Potem, nie przestając o tym myśleć, wracałam do łóżka i wyobrażałam sobie

mężczyzn, którzy pływają na tych statkach. Wtedy przestawałam opłakiwać Careya oraz utraconą

miłość.

Choć jeszcze nie tak dawno temu obiecywałam sobie, że do końca życia to właśnie jemu będę

poświęcać każdą myśl, rankiem budziłam się zaabsorbowana wpływającymi do portu żeglarzami.

Chodziłam do Hoe sama, chociaż nie powinnam tego robić, ponieważ nie było to odpowiednie

miejsce na spacery dla młodej, siedemnastoletniej damy, która w ten sposób narażała się na

obcesowe zaczepki marynarzy. Jeśli już koniecznie miałam zamiar się tam wybrać, powinnam

zabrać ze sobą dwie służące. Nigdy jednak nie należałam do osób, które potulnie poddają się

obowiązującym normom, poza tym nie potrafiłam nikomu wytłumaczyć, że port ma dla mnie

niezwykły urok tylko wtedy, gdy jestem w nim sama. Gdybym zabrała ze sobą Jennet lub Susan,

zerkałyby na marynarzy i ze śmiechem opowiadały sobie, co przydarzyło się jednej z ich

przyjaciółek, dziewczynie, która zaufała człowiekowi morza. Wszystkie te historie słyszałam już

wcześniej. Teraz chciałam być sama.

Przeto wykorzystywałam każdą możliwość, by wykradać się do Hoe i tam rozpoznawać

okręty, które widziałam w nocy. Spotykałam mężczyzn o ogorzałych, niemal mahoniowych

twarzach. Z błyszczącymi oczyma przyglądali się dziewczętom, oceniając ich powab, który

przypuszczalnie w znacznej mierze zależał od ich przystępności, gdyż marynarz bardzo krótko

przebywa na lądzie, nie ma więc czasu na zaloty. Oblicza żeglarzy bardzo różniły się od twarzy

ludzi, którzy przebywają z dala od morza. Może działo się tak dlatego, że marynarze bywali

świadkami niecodziennych scen i ponosili ogromny trud, a przez cały czas towarzyszyło im

uczucie stanowiące mieszaninę oddania, uwielbienia, strachu i nienawiści, żywione przez nich do

pięknego, dzikiego i nieujarzmionego morza.

Lubiłam obserwować załadunek — wnoszenie na statek worków z mąką, solonym mięsem i

fasolą. Zastanawiałam się, dokąd popłyną bele płótna i zwoje bawełny. Temu wszystkiemu

towarzyszyło mnóstwo krzątaniny i podniecenia. Port nie był odpowiednim miejscem dla młodej,

dobrze wychowanej dziewczyny, jednakowoż miał nieodparty urok.

Odnosiłam wrażenie, że wcześniej czy później musi zdarzyć się coś ekscytującego. I, zaiste,

tak się stało. To właśnie w Hoe po raz pierwszy zobaczyłam Jake’a Pennlyona.

Był wysoki i silny, twardy i niepokonany. Natychmiast to zauważyłam. Dostrzegłam również

jego śniadą cerę. Choć w chwili naszego pierwszego spotkania miał zaledwie dwadzieścia pięć

lat, osiem z nich spędził na morzu. Mimo młodego wieku dowodził własnym okrętem, dlatego

sprawiał wrażenie niezwykle władczego. Natychmiast zorientowałam się, że na jego widok

jaśnieją oczy wszystkich kobiet, zarówno młodych, jak i starych. Porównałam go z Careyem —

robiłam to zawsze, gdy napotkałam nowego, godnego zainteresowania mężczyznę. W tym

zestawieniu Jake wyszedł na prostaka i człowieka pozbawionego dobrych manier.

Oczywiście, w chwili spotkania nie miałam pojęcia, kim on jest, wiedziałam jednak, że to ktoś

ważny. Mężczyźni kłaniali mu się w pas, a dziewczęta dygały. Ktoś zawołał: „Dzień dobry,

kapitanie Lyon!”

To nazwisko * w jakiś sposób do niego pasowało. Skąpana w promieniach słońca ciemna

czupryna nabierała płowego koloru. Poruszał się do przodu rozkołysanym krokiem, tak

charakterystycznym dla marynarza, który właśnie zszedł na ląd i nie zdążył jeszcze się

przyzwyczaić, iż ma pod nogami stały grunt, a nierozkołysany pokład statku. Doszłam do

wniosku, że wygląda jak typowy król zwierząt.

Potem nagle zdałam sobie sprawę, że mnie zauważył. Zatrzymał się. To była dziwna chwila.

Odniosłam wrażenie, iż panująca w porcie krzątanina na chwilę całkiem ustała. Mężczyźni

przerwali załadunek, a marynarz i dwie dziewczyny, z którymi rozmawiał, zamiast patrzeć na

siebie spojrzeli na nas. Zamilkła nawet papuga, którą jakiś posiwiały marynarz próbował

sprzedać farmerowi odzianemu w barchanowy kaftan.

— Dzień dobry, panienko — powiedział Jake Pennlyon, kłaniając się z udaną pokorą, pod

którą można było dostrzec szyderstwo.

Byłam skonsternowana. Ponieważ nie miałam żadnego towarzystwa, najwyraźniej uznał, że

może mnie zaczepić. Młode damy z dobrych domów nie pojawiają się w takich miejscach bez

* Lyon (ang.) — lew.

opieki, a jeśli któraś z nich to zrobi, musi się liczyć z tym, że natknie się na jakiegoś żądnego

przygód z kobietami marynarza. Czyż nie z tego właśnie powodu powinnam mieć przy sobie

którąś z pokojówek?

Zachowałam się tak, jakbym nie zauważyła, że jego słowa skierowane zostały właśnie do

mnie. Patrzyłam za niego, na statek, wokół którego krążyły niewielkie łódki. Jednakowoż

oblałam się pąsem, dzięki czemu zorientował się, że mnie zaniepokoił.

— Chyba nie spotkaliśmy się wcześniej — ciągnął. — Dwa lata temu nie było panienki w

Plymouth.

Miał w sobie coś, co sprawiało, że trudno było go zignorować.

— Jestem tu zaledwie od kilku tygodni — odparłam.

— Och, nie pochodzi panienka z Devon.

— Zaiste — przyznałam.

— Wiedziałem, ponieważ dotychczas jeszcze mi się nie zdarzyło, bym nie wpadł tu na trop

tak ładnej młodej damy.

— Nie jestem zwierzyną łowną — zripostowałam.

— Tropi się nie tylko zwierzynę łowną.

Jego przenikliwe i przebiegłe, w jakiś sposób atrakcyjne, a jednocześnie odpychające błękitne

oczy przeszywały mnie na wylot. Miałam wrażenie, że widzą więcej, niż powinny i niż

nakazywałaby przyzwoitość. Były to najbardziej zdumiewające niebieskie oczy, jakie

kiedykolwiek widziałam — lub jakie w ogóle można było zobaczyć. Lata spędzone na morzu

nadały im intensywny odcień błękitu. Człowiek ten najwyraźniej uznał mnie za służącą, która

przyszła do portu, ponieważ właśnie wpłynął doń statek, i wypatrywała jakiegoś marynarza.

— Podejrzewam, że mnie pan z kimś pomylił — oświadczy łam oschle.

— To raczej niemożliwe — odparł. — Ponieważ rzadko zdarza mi się taka okazja. To fakt, iż

czasami rzeczywiście powoduje mną pośpiech, nigdy jednak się nie mylę, jeśli chodzi o wybór

przyjaciół.

— Powtarzam, że mnie pan z kimś pomylił — wyjaśniłam. — Poza tym muszę już iść.

— Mogę panią odprowadzić?

— Nie idę daleko. Prawdę mówiąc, do Trewynd Grange.

Czekałam na choćby najlżejszą oznakę zaniepokojenia.

Powinien wiedzieć, że nie można bezkarnie nagabywać mieszkańców Grange.

Holt Victoria - Córki Anglii 02 - Zwycięski lew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: