Thompson Vicki Lewis - Bądź moją walentynką (Harlequin Temptation 110).pdf - Thompson Vicki Lewis - teaw123

Vicki Lewis Thompson

BĄDŹ MOJĄ WALENTYNKĄ

(Be mine, Valentine)

ROZDZIAŁ 1

Wszystko zaczęło się tamtego dnia, gdy spadł śnieg. Wiele lat

później Roxie zastanawiała się, czy i to było sprawką starego

Charliego. Jeśli jednak mówił o sobie prawdę, wyczarowanie małej

burzy śnieżnej w lutym, nawet w środku pustyni, nie wymagało

zachodu. Niezwykła pogoda mogła być, oczywiście, zbiegiem

okoliczności, jak i wszystko, co zdarzyło się później.

W piątkowe popołudnie całe Tucson przykrył śnieg. Roxie nie

mogła uwierzyć, że to, zdawać by się mogło, naturalne przyrodnicze

zjawisko może spowodować takie zamieszanie. Przez dwadzieścia

siedem zim spędzonych w New Jersey tyle się napatrzyła na śnieg, że

przestał robić na niej wrażenie. Najwyraźniej zupełnie inaczej sprawa

miała się z jej kolegami z pracy. Kilku rzuciło się do okien z pełnymi

niedowierzania okrzykami, pozostali zaś wybiegli na ulicę i próbowali

chwytać płatki w dłonie.

Jak dzieci, pomyślała Roxie. Interesanci, cierpliwie czekający w

kolejkach, poszli w ślady urzędników. Ratusz niemal opustoszał.

Roxie nie ruszyła się od biurka, postanawiając nie przerywać pracy.

Tylko ona zauważyła, że do poczekalni wszedł stary Charlie. W

ręku, jak zwykle, trzymał swą zniszczoną teczkę.

– Co za miła niespodzianka, Charlie. – Roxie wstała zza biurka,

by uciąć sobie ze starszym panem małą pogawędkę. Uważała go za

swego najlepszego przyjaciela w Tucson, co nie najlepiej świadczyło

o jej życiu towarzyskim. Chociaż Charlie był naprawdę przemiły,

wszyscy dookoła wiedzieli, że to włóczęga.

Jego domem była ławka w pobliskim parku, a cały dobytek

trzymał w starej teczce, z którą się nigdy nie rozstawał. Jadał w

pobliskich bezpłatnych jadłodajniach. Musiał mieć jednak jakieś

źródło dochodów, skoro każdego ranka przynosił czerwoną różę i

wkładał ją do wazonu, stojącego na szarym laminowanym blacie.

Utrzymywał, że to dla przyszłych małżonków, przychodzących do

ratusza złożyć papiery. Zwykle ktoś z pracowników stawiał mu w

zamian lunch. Ostatnio, po awansie, tym kimś była najczęściej Roxie.

Co to za różnica przygotować dwie kanapki zamiast jednej?

Doprawdy żadna, poza tym bardzo lubiła towarzystwo Charliego.

– Co cię tu dziś sprowadza? – Roxie oparła się o szary blat i

posłała Charliemu czarujący uśmiech.

– Jak to co? Te piękne niebieskozielone oczy i wspaniałe rude

loki, moja droga.

– Daj spokój, Charlie. Moje oczy i rude loki nigdy przedtem nie

odciągały cię od popołudniowej partyjki szachów. Co się stało?

– Jeśli mam być szczery, pogoda zrobiła się paskudna i

postanowiłem poszukać schronienia w umiarkowanym klimacie

twojego biura. – Zdjął wytarty filcowy kapelusz i strzepnął resztki

śniegu z zatkniętego za wstążkę piórka. – Nie spodziewałem się takiej

zimy w Arizonie.

Za każdym razem Roxie była na nowo zaskoczona. Można by

przypuszczać, że rozmawia z szacownym profesorem jakiegoś

europejskiego uniwersytetu. Jednak z bliska wychodziło na jaw, że

rękawy tweedowej sportowej marynarki są wystrzępione, przy

kamizelce brakuje guzika, kieszeń spodni jest rozerwana, a czerwona

muszka ma przetarte brzegi.

Koledzy Roxie zaczęli powoli wracać do biura.

– Wciąż pada – oznajmił ktoś radośnie. – Powinniśmy chyba

wcześniej skończyć pracę, bo jazda do domu może być niebezpieczna.

– Nigdy nie słyszałam, żeby ktoś robił tyle szumu z powodu

odrobiny śniegu. – Roxie pokręciła głową.

– To upojenie nieznanym – wyjaśnił Charlie.

– Masz rację – przyznała Roxie. Po raz setny zadała sobie

pytanie, jak taki wykształcony człowiek mógł stać się włóczęgą. –

Może nie powinnam pytać, ale... co zrobisz, jeśli dziś w nocy będzie

naprawdę zimno?

Charlie obrzucił ją przenikliwym, a jednocześnie pełnym

aprobaty spojrzeniem, jak gdyby była jego ulubioną uczennicą, która

zadała właściwe pytanie.

– Nie mam zielonego pojęcia – odrzekł, wyjmując z kieszeni

śnieżnobiałą chusteczkę, by przetrzeć szpilkę w kształcie ósemki,

która wpięta poziomo w klapę marynarki, przypominała symbol

nieskończoności.

Już wiele tygodni temu Roxie odkryła, że szpilka jest z

prawdziwego złota. Szpilka oraz cynowe szachy, które stale nosił w

teczce, były prawdopodobnie całym majątkiem Charliego.

Do tej pory wydawał się zadowolony ze swego losu, ale do dzisiaj

zima była wyjątkowo łagodna, nawet jak na Tucson.

– Są tu chyba jakieś schroniska – zauważyła – ale, niestety, nie

znam żadnych adresów.

– Zapewne są przepełnione. Sądzę, że wystarczy mi moja ławka.

Dołożę jeszcze jedną warstwę gazet.

– To nie brzmi zachęcająco. – Roxie wyobraziła sobie długą,

mroźną i śnieżną noc, Charliego przykrytego tylko gazetami. A jeśli

zamarznie na śmierć? Nigdy przedtem zbytnio się o niego nie

martwiła, ale było dużo cieplej. – Charlie, myślę, że powinieneś

zamieszkać u mnie, dopóki pogoda się nie poprawi.

– U ciebie? – Niebieskie oczy Charliego rozbłysły, pokręcił

jednak przecząco głową. – O nie, nie chciałbym ci sprawić kłopotu.

– To żaden problem. Osbornowie mają nieduży domek gościnny.

Nikt nie będzie cię krępował.

– Domek gościnny? Nie pamiętam, żebyś o nim wspominała.

– Nie było okazji. Wybierali się do mnie rodzice, skoro jednak nic

z ich planów nie wyszło, czemu ty nie miałbyś z niego skorzystać?

– Nie cierpię się narzucać – rzekł z wahaniem Charlie.

– Nie pleć głupstw. – Roxie coraz bardziej zapalała się do swego

pomysłu. Czuła się osamotniona. Chociaż Osbornowie poznali ją

przed wyjazdem z sąsiadami, krępowała się do nich chodzić, tym

bardziej że nie byli zbyt towarzyscy.

Miała oczywiście Como, ale przecież to tylko zwierzę. Roxie

szukała w myślach jakiegoś przekonującego argumentu. Doszła do

wniosku, że Charlie powinien czuć się potrzebny.

Thompson Vicki Lewis - Bądź moją walentynką (Harlequin Temptation 110).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: