Piers Anthony 002 Xanth 011 Niebianski cent.pdf

Piers Anthony

mógł jednak odgadnąć, dlaczego w ogóle ktoś sobie

tym zawraca głowę.

Ciągle tu przychodzą jacyś młodzi ludzie. Twierdzą,

iż zrywają dla siebie róże, by sobie udowodnić, że się

kochają.

Ale o co w tym chodzi? - myślał. Po co to komu?

Do tej pory odkrył jedynie to, że miłość ma jakiś

przedziwny związek z wzywaniem bocianów

przynoszących dzieci. Próbował je śledzić za pomocą

Gobelinu i choć natknął się na bociany taszczące

niemowlaki w dziobie, nigdy nie udało mu się ujrzeć,

kiedy i jak ptaszysko zostaje powiadomione o tym,

czego ma dokonać.

Czy to aż taka tajemnica?

Tym razem postanowił nastawić Gobelin na

największą ze wszystkich zagadek wszech czasów -

zniknięcie Wielkiego Maga Humphreya, co zostało

odkryte przypadkiem, gdy ogr Esk, centaurzyca Chex

i kopacz Polney udali się do Maga, by zadać mu kilka

Pytań. Wtedy to okazało się, że Zamek jest całkiem

pusty. Nikogo w nim nie było. Zajrzeli do Księgi

Odpowiedzi, ale żadne z nich nie mogło z niej nic

zrozumieć. Jej rady były za mądre dla zwykłych

stworzeń. Nikt poza Dobrym Magiem nie był w

stanie ich zinterpretować. Ale jego nie było!

Gdy tylko Król Dor się o tym dowiedział, udał się na

Zamek, wziął Księgę i zamknął ją na klucz. Bał się,

by podczas nieobecności Maga przypadkiem coś

głupiego nie przyszło komuś do głowy. Próbowano

odszukać Humphreya, lecz nikomu się to nie udało. I

tak od trzech lat jego zniknięcie owiane było

tajemnicą, i chyba tylko on sam mógł ją wyjawić.

Tymczasem nie można było otrzymać Odpowiedzi,

na skutek czego wiele ludzi i stworzeń

zamieszkujących Xanth pogrążonych było w wielkiej

depresji.

Dolph podchodził do tej zagadki wiele razy niczym

szczenię wilka, którym właśnie był, do wielkiej owcy.

Gdzież może być Dobry Mag? Czemu tak nagle

odszedł, czemu zostawił cały Zamek i wszystko, co w

nim było? - dumał.

Niewątpliwie wydarzyło się to na chwilę przed

nadejściem tamtej trójki, gdyż wchodząc do Zamku,

każde ze stworzeń zmagało się z przygotowanymi

uprzednio pułapkami.

Ktokolwiek chciał się dostać na Zamek, by zadać

Pytanie, zawsze musiał przebrnąć przez trzy

wymyślone specjalnie dla niego przeszkody. Tylko ci,

którym szczęśliwie udało się je pokonać,

otrzymawszy Odpowiedź, mogli opuścić siedzibę

Maga. Inni w zamian za udzielenie rady pozostawali

przez rok u Humphreya na służbie, co nie było łatwe,

gdyż Mag był złośliwy. Nawet Gorgonie kazał

usługiwać przez okrągły rok, gdy spytała go, czyją

poślubi. I dopiero po upływie tego czasu udzielił jej

Odpowiedzi. Kiedyś odwiedził go ogr Smash.

Zapomniał Pytania. Mag postawił go na straży innego

pytającego - nimfy Tandy. I co z tego wynikło? Tych

dwoje zakochało się w sobie, pobrało i chyba im to

wystarczyło! To była Odpowiedź! Są rodzicami Eska.

Dobry Mag znowu wywiódł wszystkich w pole!

Teraz nie było żadnych zagadek do rozwiązania,

żadnych podstępnie zastawionych sideł, żadnych

matni do przebycia. Zamek zionął pustką. Każdy

uważał, że należy odnaleźć Dobrego Maga, ale nikt

nie wiedział, jak to zrobić. Wielu poszukujących

przygód śmiałków udawało się na Zamek, lecz ich

wysiłki spełzały na niczym. Co więcej, niektórzy z

nich zaginęli sami. Sytuacja nie była zbyt wesoła.

A co by było, gdyby zwyczajny, dziewięcioletni

chłopiec rozwiązał zagadkę stulecia? Byłoby fajnie

popatrzeć na głupie miny dorosłych! Ale miałbym

frajdę! - pomyślał.

Dolph spojrzał uważnie na Gobelin. Mógł go

nastawić na każde miejsce i czas, jeśli tylko bardzo

tego chciał. Wystarczyło jedynie o tym pomyśleć.

Większość ludzi nie potrafiła przesuwać obrazów tam

i z powrotem. Ale on i Ivy byli Magami (tak

naprawdę Ivy była czarodziejką i stała nieco niżej),

więc Gobelin posłusznie wykonywał ich rozkazy.

Nastawił go na dzień przed przybyciem Eska...

- Gdybym tylko mógł zobaczyć, jak Mag wychodzi!

Coś mignęło, szurnęło i oczom Dolpha ukazał się

Zamek Dobrego Maga na dzień przed zniknięciem

Humphreya. Mag siedział w gabinecie pochylony nad

Księgą. Wyglądał, jakby miał co najmniej sto lat (bo i

rzeczywiście prawie tyle miał). Kiedyś wypił za dużo

eliksiru ze Źródła Młodości i stał się małym

chłopcem. Dolph roześmiał się, gdy ujrzał to w

Gobelinie. Lecz później Magowi udało się wrócić do

swego wieku. Na to już wcale nie było przyjemnie

patrzeć.

Gorgona była na dole. Robiąc ser gorgonzola* [*

Gorgonzola - gatunek ostrego, owczego sera

(pleśniaka), produkowanego w Gorgonzoli, niedaleko

Mediolanu we Włoszech.], spozierała przez woalkę

na mleko, żeby się ścięło. Wkoło Zamku kręcił się ich

dziewiętnastoletni syn Hugo. Przygotowywał jedną z

pułapek, które czyhały na przybywających. Pilnował,

by w odpowiedni sposób postawić na moście nad

fosą, klatkę smoków. Wszystko zdawało się w jak

najlepszym porządku.

Dolph przesunął czas nieco do przodu, tak by złapać

dokładną godzinę opuszczenia Zamku przez jego

mieszkańców. Czyżby on pierwszy używał Gobelinu

w ten sposób? Jego ojcu z pewnością też to musiało

przyjść do głowy! A może i nie? Zagadka wciąż była

nie rozwiązana! Dorośli jako tacy są głupi. Dlatego

potrzebują Odpowiedzi. Może też dlatego tak pilnie

strzegą tajemnicy bociana? Nie chcą powiedzieć, jak

go powiadamiają! W innym wypadku dzieci z

pewnością robiłyby to dużo lepiej od nich.

Nagle Gobelin zmatowiał. Czyżby stało się z nim coś

złego? Ivy zamordowałaby go, gdyby tak było! Dolph

szybciutko pomyślał, o czym trzeba, i obraz zaraz

wrócił do normy. To nie była wada Gobelinu. Coś

blokowało pewne sceny. Powolutku przesunął je w

przód, sprawdzając, co robią Humphrey, Gorgona i

Hugo. Nie było to takie trudne, gdyż na Gobelinie

ukazywało się wiele wydarzeń naraz. Nie dało się go

nastawić jednocześnie na różne czasy i miejsca,

można było jednak oglądać wiele historyjek

rozgrywających się naraz w tym samym miejscu i

czasie. Teraz widział cały Zamek. Pokoje stały

otworem niczym w jakimś domku dla lalek.

Humphrey wciąż pochylał się nad Księgą. Wydawało

się, że nigdy od niej nie odchodzi! Gorgona robiła

sałatkę, utwardzając ser wzrokiem, zaś Hugo

wyczarowywał w swej sypialni przeróżne owoce. To

był jego talent. Ale nie był w tym zbyt dobry.

Wytwory jego magii były niezbyt piękne i miały

dziwne barwy.

W tym czasie jakiś elf, najwyraźniej na polecenie

Maga, ustawiał w pracowni pewnego rodzaju

przyrządy. Po Zamku jak zwykle kręciło się wiele

różnych stworzeń. Odbywały swą roczną służbę, w

zamian za Odpowiedzi, które miały otrzymać. W ten

sposób Dobry Mag nigdy nie narzekał na brak rąk do

pracy.

Nagle wydarzyło się coś złego. Z ustawianych przez

elfa przyrządów buchnął mleczny dym. Elf

odskoczył, kaszląc. Dym wciąż, się rozchodził. Po

chwili wypełnił całą pracownię. Gorgona podniosła

oczy znad sera. Pociągnęła nosem. Krzyknęła coś do

Humphreya. (Gobelin nie przenosił dźwięków, Dolph

widział jednak, jak jej piersi uniosły się w górę i

otworzyły się usta. Zobaczył także, iż inni na to

zareagowali.) Dobry Mag podniósł się znad swej

Księgi i poczłapał na dół. Przybiegł także Hugo.

Przytaszczył ze sobą kiść sinoniebieskich bananów,

które właśnie wyczarował. Wszyscy ruszyli w

kierunku dymu, lecz on wcale na nich nie czekał.

Podążał ze wzmożoną siłą, by wypełnić pozostałe

komnaty. Elf próbował coś wyjaśnić, gestykulując

zawzięcie rękoma, ale gęsty dym szybko ich okrążył i

niejako zamknął w środku. Nie mieli jak uciec.

Dolph stwierdził, że nie jest to zwykły dym. To był

zaklęty dym! Nie można było przewidzieć, co zrobi!

Wyglądało na to, że Mag jest zdenerwowany. Pokazał

coś rękoma i cała czwórka pospieszyła do jeszcze

innej komnaty. Dym popędził za nimi. Był nie do

opanowania. Wymknął im się spod kontroli. Jak tylko

uciekinierzy przecisnęli się przez drzwi, on też

wślizgnął się do środka. Miał ich! Po chwili i w tej

komnacie było biało. Dym przysłaniał cały obraz.

Dolph jednak postanowił go nie zmieniać.

Po paru minutach dym przerzedził się i rozproszył.

Lecz Humphreya, Gorgony i Hugona już nie było.

Mag i jego rodzina jakby się w nim rozpłynęli. W

komnacie pozostał jedynie zupełnie zdruzgotany elf.

Najwidoczniej w pewnym momencie stracił kontakt z

resztą towarzystwa i teraz nie wiedział, co się z nimi

stało. Ponieważ już się nie pojawili, elf, postępując

zgodnie z regulaminem działania w razie nagłych

wypadków, zaczął zamykać Zamek. Otworzył klatkę i

wypuścił smoki. Pobiegły zaczarowaną ścieżką, ile

tylko sił w nogach. Było w tym coś niezwykłego,

gdyż nie wolno im było jej używać. Uporawszy się z

ostatnią czynnością, elf opuścił Zamek. Jego służba

skończyła się.

Następnego dnia przybyli trzej pytający.

Dolph przesunął obraz do tyłu. Nastawił Gobelin na

dym, próbując natrafić na jakiś kluczowy moment.

Zrozumiał wreszcie, czemu dorośli nie rozwiązali tej

zagadki za pomocą Gobelinu. To dym ich zatrzymał.

On jednak miał dobry wzrok.

- Gdybym tylko spostrzegł coś, czego inni nie

zauważyli... Przeobraził się w gryfa. Miał teraz

doskonałą zdolność widzenia.

- Co robisz w moim pokoju, mały?! - zawołała ze

złością Ivy. - Dobrze wiesz, że nie wolno ci tu

wchodzić!

Tak naprawdę była tylko trochę zła, trochę zaś

udawała. Poznał to po tonie, jakim przemawiała. Był

tak pochłonięty tym, co zobaczył, że nawet nie

usłyszał jej kroków. Zamienił się w człowieka.

- Patrzę sobie tylko na Gobelin! Gdybym mógł choć

na chwilkę powiesić go w swoim pokoju...

- Nigdy! - przerwała mu Ivy.

Miała czternaście lat i uważała się za nie wiadomo co.

Dolph był głęboko przekonany, że nic, powtarzam nic

nie jest gorsze od starszej siostry w tym wieku.

Wszystko wyolbrzymiała. To był jej talent. Lecz

także niewątpliwie i jej natura. Szkoda było się z nią

kłócić.

Tak więc Dolph nawet nie próbował się sprzeczać.

Przeobraził się w wielkiego, jadowitego pająka.

Górował teraz nad nią. Z żuwaczek kapała ślina... był

górą!

Ivy z wrzaskiem cofnęła się w tył.

- Co za nędzna kreatura! - krzyknęła z dobrze

udawanym przerażeniem w głosie. - Wreszcie

zamienił się w to, czym jest. Zawsze wiedziałam, że

to wstrętny robal!

I znowu mu się dostało. Zawsze udawało jej się mu

dokuczyć. Zamienił się w chłopca.

- Myślisz, że jesteś najmądrzejsza na świecie! Zrobię

coś takiego, że ci oko zbieleje. Poczujesz się jak

harpie gówienko! - Dolph próbował się odciąć, nie

potrafił jednak robić tego tak zręcznie jak Ivy.

- Tak?! A co takiego, mały?

- Mam zamiar odnaleźć i wyratować Dobrego Maga!

Nie odpowiedziała. Była zbyt sprytna, by okazać

zdziwienie. Zamiast tego wybuchnęła śmiechem.

Rzuciła się na łóżko, zaczęła się tarzać z uciechy... i

nagle spoważniała.

- Tu jest włos wilka! - zawołała obrażona. Często się

śmiała, a za chwilę trzęsła ze strachu czy dąsała.

Niewiarygodnie szybko popadała w skrajnie

odmienne nastroje.

Dolph stwierdził, że teraz najrozsądniej byłoby się

wycofać. Zamienił się w myszkę i wymknął się z

komnaty, pozostawiwszy gniewnie piszczącą siostrę

samej sobie.

Wciąż myślał o tym, jak odnaleźć Dobrego Maga. Co

prawda, swojej apodyktycznej siostrze wyznał to

tylko po to, by ją czymś zaskoczyć. Teraz jednak nie

mógł się wycofać. W przeciwnym razie zostałby

zupełnie wyśmiany. Poza tym miał już dość bycia

młodszym bratem. Zapragnął uczynić coś, co by mu

przysporzyło sławy. Dlaczego nie mógłby poszukać

Dobrego Maga? Miał do tego takie samo prawo jak

wszyscy. Mimo że jeszcze był mały, był już Magiem

w całym tego słowa znaczeniu. Jeśli coś lub ktoś

zechciałby mu cokolwiek zrobić, przeistoczyłby się

odpowiednio i powstrzymał napastnika.

Udam się do Zamku Humphreya, wejdę do komnaty i

sprawdzę, czy przypadkiem nie natrafię na jakiś ślad,

który by mnie naprowadził na właściwy trop. A

potem... pójdę po nitce do kłębka, postanowił. W

swoim przedsięwzięciu dostrzegł jednak pewien mały

problem, który nosił nazwę rodzice. Oczywiście

stwierdzą, że jestem za mały, pomyślał. Zawsze mi to

wypominają. To ich koronny argument.

I choć był to jeszcze jeden dowód na tępotę

dorosłych, musiał to jakoś znosić. W końcu jego

ojciec był królem Xanth, należało się więc z nim

trochę liczyć.

- Może za parę lat - dyplomatycznie napomknął Król

Dor. Był zawsze bardziej liberalny od żony. Jednak w

obliczu apodyktycznej Królowej Iren nie miało to i

tak wielkiego znaczenia.

- Ale Dobrego Maga trzeba odnaleźć teraz! - krzyknął

Dolph. - Przecież każdy mieszkaniec Xanth wam to

powie!

- Nie jestem tego taki pewien - odpowiedział stołek.

- Zamknij się, drewniany móżdżku - syknął

chłopczyk.

- Odczep się ode mnie! Co za przemądrzałe

siedzenie! - odciął się głośniej stołek. - Zaraz wbiję ci

drzazgę tam, gdzie trzeba.

Dolph nie odezwał się. Jego ojciec potrafił rozmawiać

z różnymi martwymi przedmiotami, a te sprawiały

wrażenie niezbyt mądrych. W obecności Króla Dora

nawet skały mogły mówić. I to wtedy, gdy nikt ich

nie prosił o głos.

Król Dor spojrzał na Królową Iren. Wymienili

badawcze spojrzenia. Nie oznaczało to nic dobrego.

Specjalizowali się w bezsensownym utrudnianiu

wszelakich przedsięwzięć. Myśleli tylko o tym, jak

zatrzymać go w domu i jak mu to powiedzieć, by nie

poczuł się obrażony.

- A może... byś wziął ze sobą kogoś dorosłego... -

niepewnie bąknęła Królowa. Była właściwie tak samo

despotyczna jak Ivy, lecz potrafiła doskonale się

maskować. Jednakowoż jej delikatna sugestia

równała się prawu.

Och, nie! Nie mogło jej przyjść do głowy nic

gorszego! - westchnął Dolph. Dorosły wszystko

popsuje. A już szczególnie ktoś, kto cieszy się

względami mojej matki: centaur. Centaury słynęły z

rozsądku i posłuszeństwa. Ponadto zawsze chciały

czegoś uczyć dzieci. A Dolph miał już tej ciągłej

nauki po dziurki w nosie. Wystarczyłoby mu jej już

na całe życie.

Jednak Królowa Iren wciąż miała głos. Podejrzewała,

że najchętniej udałby się do Zamku sam, a już na

pewno nie w towarzystwie kogoś dorosłego. Była

przekonana, że taki warunek zniechęci go do tej całej

Wyprawy.

A gdybym tak znalazł sobie jakiegoś klawego

kumpla, kogoś niekrępującego, pomyślał Dolph.

Wyprowadzę ich w pole. Przechodzenie rodzicom

przez rozum to prawdziwa sztuka. Ale jeśli włożę w

to dużo serca, to może mi się uda...

- Załatwione - odpowiedział. - Ale ja sam sobie tego

kogoś znajdę.

Król Dor spoważniał, co jednak znaczyło, że stara się

powstrzymać od śmiechu. Był to dobry znak.

Obydwoje wiedzieli, że Królowa najchętniej

wybrałaby centaurzycę. Jeżeli Dolph zdołałby się od

tego wywinąć, miałby w ręku połowę wygranej.

- Dobrze - odpowiedziała po chwili. - Ale my

będziemy musieli go zaakceptować.

Hmm. To może popsuć całą sprawę. Może się nigdy

nie zgodzić, na kogoś, kogo naprawdę lubię, a

zaakceptować tego, kto jej się podoba. Jak to obejść?

- zastanawiał się chłopiec.

Był młody i szybko myślał. Już po trzech sekundach

znalazł wyjście z tej kłopotliwej sytuacji.

- Zgoda - powiedział. - Jutro dam wam odpowiedź.

- Świetnie! - przytaknęła Królowa, sztucznie się

uśmiechając. - A tu cię mamy - mruknęła.

- No to będziemy mieli zabawę - jakby przypadkiem

bąknęło krzesło.

Król Dor nie odezwał się ani słowem. Wiedział, że

tym razem nie należy się spierać. Inaczej nie byłby

Królem.

Dolph wrócił do swojego pokoju i zaczął w myśli

wyliczać znajome imiona. Tok jego rozumowania był

prosty. Chciał znaleźć możliwie jak najwięcej

propozycji do odrzucenia. Jego matka wprost w tym

Niebiański Cent

Cykl: Xanth - Tom 11

Tłum.: Anna Dobrowolska

Zdobysław E. Parczyński

Tyt.oryg.: Heaven Cent

Rozdział 1

TAJEMNICA

Dolph usadowił się wygodnie na łóżeczku Ivy* [* Ivy

- ang. bluszcz, pnącze. Imię związane z magiczną

mocą matki, Iren, posiadającej "zielony kciuk" -

dosłowne tłumaczenie idiomu oznaczającego dobrą

rękę do hodowli roślin.] i zaczął wpatrywać się w

Gobelin. Przed oczyma przesuwały mu się

najróżniejsze, ruchome sceny. To, co widział, było

zazwyczaj o wiele ciekawsze niż nudne życie, jakie

wiódł w Zamku Roogna!

Ivy właśnie pobierała nauki u centaurzycy Chem, tak

więc Dolph miał cały Gobelin wyłącznie dla siebie.

To lubił najbardziej, gdyż starsza siostra zwykle

starała się mu dokuczyć.

Gdy tylko o niej pomyślał, natychmiast przeobraził

się w wilka, podwinął cztery nogi pod siebie, zwinął

się w kłębek i nakrył ogonem, którego koniec sięgał

dokładnie do czubka czarnego nosa. Zwierzęta

przeważnie są lepsze od ludzi, dziksze, ale i

spokojniejsze zarazem. Za to teraz widział nieco

gorzej. Obrazy na Gobelinie stały się jakby mniej

wyraźne i nieco zamazane. Jednak nie przejął się tym,

gdyż prawie wszystko już kiedyś oglądał. To znaczy

wszystko, co miało jakieś znaczenie: wielkie bitwy,

magiczne wydarzenia wyższej rangi, dziwne monstra.

Po jakimś czasie nie cieszyły go już ani ogry

wyciskające wodę ze skały i zwijające drzewa w

obręcz, ani też stada centaurów grające w buta**. [**

Parafraza popularnej amerykańskiej gry w podkowę.

Centaury, mając podkowy, grają "w buta".]. Lecz

czasem tu i ówdzie zdarzało mu się dojrzeć coś,

czego wciąż nie rozumiał, co nadal było owiane

tajemnicą. I to właśnie go pociągało.

Ciągle nie potrafił odpowiedzieć sobie na pytanie,

gdzie podział się talent babci Iris. Była czarodziejką

Iluzji. W swoim czasie potrafiła sprawić, iż coś

wydawało się zupełnie czymś innym, niż było w

istocie. Za co tylko się zabrała, brzmiało, pachniało i

wyglądało inaczej, aż w końcu czasem nie można

było wcale stwierdzić, co jest co. Ależ miał wtedy

uciechę! Ale w ostatnim miesiącu Iris straciła ważną

część owej magicznej mocy. Określała to utratą

aspektu wizualnego. Tak więc nadal mogła zmieniać

brzmienie czy zapach danego przedmiotu, ale nie

potrafiła zmieniać jego kształtów. Trzeba przyznać, iż

babcia Iris była już stara, mimo to Dolph dobrze

wiedział, jak boleśnie musi odczuwać tę stratę.

- Gdzie podziała się ta jej Iluzja?

Spojrzał na Gobelin, starając się odszukać zaginiony

talent, lecz nie był w stanie go tam odnaleźć.

Nie pojmował również magii róż, które otrzymał

niegdyś w darze jego ojciec, Król Dor. Rosły na

specjalnym dziedzińcu i miały różne barwy, a każda

oznaczała co innego: brak czułości bądź przyjaźń,

romans, miłość czy śmierć. Zazwyczaj do rosarium

przychodzili kochankowie. Jedno z nich stawało

wśród krzewów, drugie zrywało różę w kolorze

symbolizującym jego uczucie. Gdy przypadkiem

próbowało skłamać, kolce róż okrutnie drapały

oszusta. Nie było w tym nic niezwykłego. Dolph nie

Piers Anthony 002 Xanth 011 Niebianski cent. Strona 1 z 35

celowała. Po jakimś czasie zamierzał podsunąć jej

imię swego wybranka. Wydawało mu się, że w ten

sposób, na zasadzie kontrastu, zaakceptuje go, zanim

zdąży pomyśleć, co robi.

- Później pewnie będzie tego żałować, ale wtedy już

nic nie będzie mogła zrobić - burczał pod nosem. -

Królowa nigdy nie cofa danego słowa. Taka rzecz

mogłaby źle o niej świadczyć, a ona bardzo dba o

swoją reputację.

Wybrańcem Dolpha był golem Grundy. Obrzydliwe,

pyskate, małe stworzonko - swego czasu zwykła

kukiełka z kawałków drewna, sznurka i gałganków,

którą Demon X(A/N)th obdarzył życiem. Zawsze

komuś wymyślał. Dlatego też można się było z niego

nieźle pośmiać. Władał wszelkimi możliwymi

językami roślin i zwierząt, co podczas wędrówki po

dzikich ostępach Xanth mogło mieć nie lada

znaczenie. Był mężem Rapunzel, pięknej, niewielkiej

i zazwyczaj miłej małej kobietki, która traciła

panowanie nad sobą tylko wtedy, gdy zrobił jej się

kołtun we włosach. A to dlatego, że były

nieskończenie długie. W takim przypadku potrafiła

przemawiać prawie, tak złośliwie jak Grundy, póki

oczywiście nie rozczesała intruza. Golem był jej

niezmiernie oddany, niemniej jednak uwielbiał

przeróżne przygody. Tak więc najprawdopodobniej

zgodziłby się na tę podróż. Teraz Dolphowi potrzebna

była do szczęścia odpowiednia lista strasznych

stworzeń.

- Na kogo matka na pewno się nie zgodzi? - mruknął.

- Tak, wybralibyśmy zatem cyklopa Bronty,

wielkiego, jednookiego potwora zamieszkującego

jaskinię i pożerającego ludzi. Wybralibyśmy też

Gerrymandra, który dzieli się nieustannie i,

zwalczając wszystko "dokoła, przybiera najróżniejsze

śmieszne kształty. I konia-ducha, Pooka.

Musiał jednak mieć więcej imion do zaproponowania.

Królowa była zbyt cwana, by wystarczyły jej jedynie

trzy. Wskoczył na łóżko, podskoczył parę razy, po

czym usiadł i zaczął wymachiwać nogami. Nagle

spośród zalegającego pod łóżkiem mroku wysunęła

się jakaś zimna łapa. Chwyciła go za kostkę.

- Hej! - zawołał. - Przecież to nie ty, Zręcznusiu!

Zręcznuś był jego prywatnym Straszydłem spod

Łoża. - A skąd możesz wiedzieć? - zagadnął go ten

ktoś spod łóżeczka.

- Bo jego łapy są duże i włochate. Twoje zaś takie

jakieś chude. Masz zwiotczałą skórę?!

Łapsko wypuściło kostkę Dolpha. Pod łóżkiem

rozległy się jakieś szurnięcia i trzaski, a po chwili

wyczołgał się spod niego kościej, chodzący szkielet.

- Nie zgadza się! W ogóle nie mam skóry. Mam tylko

kości - odpowiedział wesoło.

- Co tu robisz, Marrow? Po co tam wlazłeś? - zapytał

Dolph. - I gdzie się podziała moja Bestyjeczka spod

Łóżeczka, mój Zręczny Rzezimiecha?

Przestraszył się, więc nazwał swoje Straszydło spod

Łoża nie zdrobniale, a po imieniu. Odziedziczył to po

matce.

- Poszedł odwiedzić Chrapusia. Zgodziłem się go na

jakiś czas zastąpić. Myśleliśmy, że nic nie zauważysz.

- Nie zauważę! - zawołał Dolph. - Masz zupełnie inne

łapy! I w dodatku tylko dwie!

- Masz całkowitą rację - zgodził się rozczarowany

Marrow. - To chyba był głupi pomysł. Ale on tak

bardzo chciał się z nim zobaczyć, a tu nie miał nic do

roboty. - Wzruszył ramionami. Kości nieprzyjemnie

zagrzechotały.

- A co go obchodzi Chrapuś?

Chrapuś był Straszydłem spod Łoża Ivy. Udał się w

Ustronie Faunów i Nimf, zabrawszy jej łóżeczko ze

sobą. Ivy nie mogła mu tego zapomnieć, choć w

zamian dostała olbrzymią, miękką kanapkę, dwa razy

większą od utraconego łóżeczka. Twierdziła, że jest

dorosła, więc nie miała prawa dalej wierzyć w

Straszydła spod Łoża. Dolph był przekonany, że

Chrapuś uciekł od niej w samą porę. Brak wiary w te

potwory unicestwiał je. Postanowił, że nigdy nie

zrobi tego Zręcznusiowi.

- Tu bardziej chodziło o niego niż o Chrapusia -

tłumaczył Marrow. - Mówi się, że w Ustroniu jest

więcej nimf niż Chrapuś jest w stanie pochwycić.

Podobno chętnie by się nimi z kimś podzielił.

Zręcznuś orzekł, że należałoby zbadać tę sytuację i

ewentualnie pomóc Chrapusiowi.

- A czemu nie podobały mu się moje kostki? - spytał

Dolph.

- Ależ nie. Ubóstwiał je - szybko zapewnił go

Marrow. - Musiał jednak jakoś ratować

przemęczonego przyjaciela...

- Każde Straszydło, które woli kostki nimf od moich,

nie jest warte złamanego szeląga

- oświadczył dumnie Dolph. - Cóż on w nich takiego

widzi?

- Muszę przyznać, że nie wiem - stwierdził Marrow. -

Ciało, czy to na nogach, czy na kostkach, w ogóle do

mnie nie przemawia.:- Po czym dyplomatycznie

dodał: - Nie mówię tu teraz o tobie...

Dolph przyznał mu rację. Kościej przybył tu po tym,

jak ogr Esk i centaurzyca Chex przywrócili Rzece

Pocałunków jej kręte koryto, dzięki czemu znów

mogła być uczuciową, tkliwą i oddaną rzeką.

Wyzwolono go z hipnotykwy. ze Ścieżki Zatracenia.

Był teraz głównym służącym na Zamku. Najlepiej

spisywał się w mrocznych zakamarkach, gdyż nic

sobie nie robił z pajęczyn i szczurów. Tam też

przeważnie, stwarzając niepowtarzalną atmosferkę,

spoczywały jego kości. Przypadkowi podróżni, którzy

nie wiedzieli o jego istnieniu, byli przerażeni.

Marrow posiadał także pustą kość z palca. Gwizdał

na niej jak na gwizdku na swoją przyjaciółkę Chex,

gdy trzeba było go dokądś podrzucić lub mu pomóc.

- Chyba wciągnę cię na mą listę - oświadczył Dolph.

- Listę?

Dolph opowiedział mu, jak zamierza wymusić zgodę

matki na to, aby Grandy towarzyszył mu w

Wyprawie.

- Przecież jesteś dorosły... chyba mogę cię tu

umieścić. Ale ją rozzłościsz!

- Dobrze mówisz - przytaknął mu Marrow. - Może

bym ci tak jeszcze kogoś dorzucił? Co byś powiedział

na Cumulusa Fracto Nimbusa?

- Cudownie! - zawołał Dolph. - Gdy o nim usłyszy,

będzie cała mokra!

Fracto był Królem Chmur i zawsze sprzyjał złej

pogodzie. Nigdy nie można było przewidzieć, kiedy

spuści burzę z piorunami i rozniesie wszystko na

strzępy. Na samą myśl o tym, że Fracto kręci się w

pobliżu, Królowa Iren dostawała babskiej histerii.

- No to jeszcze wspomnij o harpii Hardym i

hipogryfie Xapie - bąknął Marrow. - Nie zapominaj

też o Stanleyu Steamerze.

- Wspaniale! - entuzjastycznie przytaknął Dolph. - Ci

doprowadzą ją do szału. Zupełnie zgłupieje i nie

będzie wiedziała, co ma zrobić.

Tak więc klamka zapadła. Marrow wczołgał się z

powrotem pod łóżeczko i wygodnie ułożył tam kości,

zaś Dolph nastawił swoje Magiczne Zwierciadło na

Gobelin w pokoju Ivy. Nie zauważył nic

interesującego. Mała czarodziejka oglądała, co

popadnie.

- Tak zawsze jest ze starszymi siostrami. Nigdy nie

wiedzą, na co mają patrzeć - westchnął.

Następnego dnia Dolph przystąpił do realizacji swego

planu,

- Kogo wybrałeś na towarzysza Wyprawy? - zapytała

matka.

- Kościeja Marrowa* [* Marrow - w staroangielskim:

towarzysz. Słowo oznacza jednocześnie kość

szpikową i dynię. Maski z dyni tradycyjnie używa się

do straszenia w amerykańskie święto Halloween,

które przypada w przededniu Wszystkich Świętych.] -

powiedział. - Chętnie się z nim w tę podróż wybiorę.

Królowa Iren skinęła głową...

- Dokonałeś doskonałego wyboru...

- No cóż, to może jeszcze Cumulus Fracto Nim... Co?

- Tak! Marrow jest dorosły, mądry i doświadczony -

oświadczyła Królowa. - Ma czachę na karku. Pomógł

centaurzycy Chex. Poza tym nie trzeba się troszczyć

o jedzenie dla niego. Muszę cię pochwalić za

przenikliwość umysłu.

Jak mogła się zgodzić na pierwszego lepszego

wariata? To nie fair! Jestem teraz skazany na

chodzący szkielet! Coraz mniej mi się to podoba. A

poza tym, co to w ogóle jest ta "przenikliwość"? No

cóż! - westchnął. Może Marrow nie zechce się stąd

ruszyć?

Wrócił do swego pokoju i po chwili zastanowienia

stwierdził, że może jednak lepiej, że tak się stało.

Kościej był nadzwyczaj przyzwoity, a na dodatek nie

tylko wierzył w Straszydła spod Łoża, ale jeszcze im

pomagał. Był jak dziecko, a to się liczy! Dla każdego

uczyniłby wszystko, co w jego mocy, i nikogo by nie

wydał.

Tak więc kwestia odpowiedniego kompana została

rozwiązana. Miał nim być kościej Marrow. Wkrótce

razem mieli opuścić Zamek Roogna, wyruszyć na

Wyprawę i rozwiązać zagadkę zniknięcia Dobrego

Maga.

I tak zaczęła się kolejna Przygoda w Xanth.

- A któżby cię powstrzymał?

- Dlaczego idziemy?

Co za głupie stworzenie! - pomyślał chłopiec.

- A jak inaczej moglibyśmy się dostać do Zamku

Dobrego Maga? - powiedział.

- Myślałem, że możesz zamienić się w ptaka.

Moglibyśmy tam pofrunąć.

- Matka powiedziała mi, że musi mnie pilnować ktoś

z dorosłych - przekornie odrzekł Dolph. - Ty przecież

nie umiesz latać.

- A nie mógłbyś się zamienić w wielkiego ptaka?

- Oczywiście. Mogę się nawet zamienić w ptaka-

olbrzyma. I co z tego?

- A więc gdybyś był takim ptakiem, mógłbyś mnie

zanieść prosto do Zamku.

To był dobry pomysł! Dolph przystanął, zdjął chlebak

i zamyślił się.

- Muszę zdjąć ubranie. Ono się nie zmienia.

- Z przyjemnością poniosę twój chlebak i odzież -

zaproponował Marrow.

- Matka nie lubi, gdy biegam nago.

- Dziwne. Nigdzie nie widzę tu twojej mamy.

- To jasne, bo jej tutaj nie ma, pusta pało! Została w

Zamku Roogna! - Nagle Dolpha oświeciło, pojął, o co

chodzi. - To znaczy... że ona teraz nie może

powiedzieć nie?

- Tak mi się zdawało.

Ten szkielet chyba wcale nie jest taki głupi, pomyślał

Książę. Ściągnął z siebie ubranie, zawiązał je w

tobołek i razem z chlebakiem wręczył Marrowowi.

Zaraz potem zamienił się w ptaka-olbrzyma. Był teraz

niewyobrażalnie wielki. Cmoknął z zadowolenia.

Ptaki-olbrzymy nie potrafiły mówić językiem ludzi.

Nie było im to do niczego potrzebne. Trudno sobie

wyobrazić, że ktoś mógłby mieć ochotę z nimi

porozmawiać.

- Może byś... - odezwał się Marrow.

Czyżby nagle stchórzył? Było już jednak za późno na

jakiekolwiek zmiany. Dolph pochwycił szkielet w

swe szpony, rozpostarł skrzydła i otarł się piórami o

rosnące opodal drzewa.

- Ouu!

- Należało się wpierw rozejrzeć za jakąś porządną

polaną - jęknął Marrow.

I znowu miał rację. Dolph z powrotem zamienił się w

chłopca, ubrał i pomaszerował ścieżką.

- Czemu wszystko zawsze musi być aż tak

skomplikowane? - westchnął.

Po jakimś czasie natrafili na dość duże bagno. Dolph

znowu przeobraził się w ptaka, rozpostarł skrzydła i

sprawdził, czy ma wystarczającą przestrzeń do lotu.

- Ale... - tak jak poprzednio, odezwał się Marrow.

Chłopiec jednak nie czekał, aż szkielet skończy

zdanie. Pochwycił go w swe szpony, zamachał

skrzydłami i poszybował na sam koniec bagna, ku

rosnącym tam drzewom. Z impetem uderzył w

gałęzie, które wydały się z tego równie

niezadowolone jak on. Posypały się liście.

- ...trzeba było rozejrzeć się za dłuższym pasem

startowym... - dokończył Marrow.

Dolph na powrót przeistoczył się w chłopca. Wstał i

zaczął rozcierać obolały mały palec u lewej dłoni.

Zaraz potem zauważył złamane pióro. Leżało na

ziemi.

- Musiałem je utracić, wpadając na drzewa - mruknął

zmartwiony. Miał zdartą skórę. Obrażenia doznane w

jednej postaci, przenosiły się na drugą. Wsunął palec

do ust i zaczął ssać ranę. Był zmartwiony.

Szli dalej, aż w końcu dotarli na rozległą równinę.

Dolph zamienił się znów w ptaka-

olbrzyma, spojrzał przed siebie, by się upewnić, czy

ma dość miejsca na start i sięgnął po szkielet.

- Ale... - rzekł Marrow. Tym razem Dolph przystanął.

- Może powinniśmy sprawdzić kierunek wiatru -

zaproponował kościej.

Wiatru? Dolph przechylił głowę i nadstawił dziób.

Poczuł miły podmuch wiejący dokładnie w tym

kierunku, w którym zamierzał frunąć. Nie ma

problemu! Zaczął machać skrzydłami.

- ...ponieważ... - mówił dalej Marrow.

Dolph jednak go nie słuchał. Coraz szybciej

wymachiwał skrzydłami. W końcu wzniósł się w

powietrze. Natychmiast zaczął lecieć, łagodnie

popychany przez wiatr. Ciągle trzepotał skrzydłami,

ale już się nie unosił. Po chwili znalazł się nad

niewielkim pagórkiem.

Uderzył w niego łapami, stracił równowagę i wpadł w

poślizg. Trochę wyhamował, lecz stracił następne

pióro.

- ...wiatr od ogona utrudnia lot w górę - pouczył go

kościej.

Dolph znowu stał się chłopcem. Na lewym udzie miał

głęboką, piekącą ranę.

- Masz jeszcze coś do powiedzenia? - zapytał z ironią

w głosie.

- Ja? Nie - odpowiedział Marrow.

- No to może wyjaśniłbyś mi, jak mam się wzbić aż

pod chmury, jeśli zawsze jest jakieś "ale"?

- Może gdybyś natrafił na wiatr od czoła, poszłoby ci

lepiej?

- Wtedy znosiłby mnie w tył...

- Przyznaję, iż to niezbyt logiczne, jednak wiem, że

ptaki tak robią.

- No, cóż... dobrze, spróbuję, ale jeśli się znowu

rozwalę, to będzie to wyłącznie twoja wina.

- Oczywiście - przytaknął natychmiast Marrow bez

cienia urazy. Krew go nie zalała, bo jej po prostu nie

miał.

Szli teraz zgodnie z kierunkiem wiatru, dopóki nie

znaleźli odpowiednio długiej i rozległej polany

nadającej się do startu. Potem Dolph znów

przeobraził się w ptaka, ustawił czołem do wiatru,

podniósł szkielet i przystanął.

Marrow był teraz pewien powodzenia, lecz nagle coś

jeszcze przyszło mu do głowy.

- Ale...

Tym razem Dolph poczekał, aż dokończy.

- ...może najpierw byś coś zjadł?

Zjadł? Był głodny, ale mógł jeszcze z tym poczekać.

Spieszno mu było do Zamku Dobrego Maga i do

Przygody!

Zatrzepotał skrzydłami i odbił się od ziemi. Wiatr od

czoła natychmiast porwał go do góry. Teraz mógł

naprawdę latać! Nareszcie!

Po chwili, sam nie wiedząc jak, złożył skrzydła i z

powrotem wylądował na ziemi. Wyszło mu to

całkiem nieźle. Następnie znowu zamienił się w

chłopca.

- Dlaczego mam coś zjeść? - zapytał.

- Bo, o ile znam się na tym, latanie pochłania

mnóstwo energii, a ta u żywych istot bierze się z

jedzenia - wyjaśnił mu Marrow.

Dolph wyobraził sobie, co by to było, gdyby nagle

zasłabł gdzieś w górze, powiedzmy nad głębokim

oceanem, albo w pobliżu jaskini straszliwego smoka.

- No już dobrze, podaj mi chlebak.

- Ciekaw jestem...

Dolph wydarł mu chlebak z dłoni. Zaczynał tracić

cierpliwość. Szybko wyjął kanapkę i na moment

zamarł bez ruchu.

- ...czy energia jest względna, czy bezwzględna... -

dokończył Marrow.

- O czym ty mówisz?

- Wydaje mi się, że te kanapki starczą ci jedynie na

jakiś czas. Ale może wystarczyłyby ci na dłużej,

gdybyś...

Dolph już otwierał usta, by ugryźć duży kawał

chleba, lecz zatrzymał się, nie tknął go i czekał.

- ...jadł je, zmniejszywszy nieco swe wymiary. Dolph

zamyślił się, po czym powiedział:

- Wiesz, gdy jestem duży, o, na przykład jako sfinks,

mogę pożreć całe tony jedzenia, a i tak po jakimś

czasie jestem głodny. Tak samo się dzieje, gdy jem

będąc czymś małym. Potem z powrotem mogę się

zmienić w coś dużego, lecz i tak w swoim czasie

znowu jestem głodny. Nigdy jednak o tym nie

myślałem.

- No ale gdy zjesz okruszek jako mrówka, wystarczy

ci on na tak długo, jakbyś zjadł kanapkę, będąc

chłopcem czy wołu, będąc wielkim ptakiem.

- Chyba tak - odpowiedział Dolph, zerknąwszy na

kanapkę. - Ale jeżeli zamienię się w mrówkę, ktoś

może mnie rozdeptać.

Marrow odłamał z kanapki kawałek chleba i uniósł go

w górę na swej kościstej dłoni.

- Ja na ciebie nie nadepnę...

Z pewnością miał rację. Marrow nigdy nie wyrządził

nikomu nic złego. Dolph stwierdził, że może

wspaniale wykorzystać swego towarzysza podróży.

Kościej pomagał mu, gdy było trzeba i chronił, gdy

znalazł się w tarapatach. Matka słusznie postawiła mu

taki warunek. Dolph jednak nie chciał przyznać jej

racji. Jeszcze nie było go na to stać.

Podszedł do Marrowa, chwycił jego kościste palce w

swoje powleczone ciałem dłonie i przeobraził się w

mrówkę. I nagle niewielkimi, owłosionymi nóżkami

kurczowo złapał się wielkiej, białej kości. Ależ teraz

był mały! Ważył prawie tyle co nic, było mu łatwo

uczepić się podłoża. Czuł, że nic mu się nie może

stać. Wdrapał się na czubek palca i przemaszerował

po kościach na sam środek dłoni. Sięgnął po

okruszek. Ugryzł go. Był przepyszny. Idealny dla

mrówek. Wprost rozpływał mu się w pyszczku.

Po chwili był najedzony, a okruszka mało co ubyło.

Podreptał na koniec palca i zeskoczył w dół. Jak tylko

upadł na ziemię, z powrotem zmienił się w chłopca.

Rzeczywiście, nie był głodny.

- Chodźmy - powiedział. - Energia mnie wprost

rozpiera!

Marrow wziął ubranie i chlebak. Dolph przeistoczył

się w ptaka-olbrzyma i rozpostarł skrzydła.

- Podejrzewam... - zaczął Marrow.

Dolph zaczekał. Nauczył się słuchać. Matka byłaby z

tego bardzo zadowolona.

- ...że wreszcie jesteśmy gotowi do drogi - dokończył

Marrow. Och! Nareszcie! Dolph pochwycił szkielet,

podskoczył i zatrzepotał skrzydłami. Tym razem

frunął tak, jakby urodził się ptakiem. Wiatr pomagał

mu się unosić i choć leciał powoli, wkrótce był

wysoko ponad drzewami. Ptaki-olbrzymy mają

doskonały wzrok. Zatoczył więc koło, sprawdził,

gdzie się znajduje i poszybował przed siebie, pod

wiatr.

- Chyba...

Co znowu? Dolph przekrzywił głowę i słuchał.

- ...wyżej wiatr wieje w inną stronę.

- Warto sprawdzić.

Dolph wzbił się wyżej. Było tak, jak przewidywał

Marrow. Osiągnąwszy odpowiednią wysokość,

natrafił na odmienny wiatr. Zimny strumień

powietrza sam go niósł prosto do Zamku Humphreya.

Teraz, gdy czuł się silny i potrafił wspaniale fruwać,

nie musiał zwracać uwagi na kierunek wiatru. Nie

było mu to już potrzebne.

Postanowił jednak wykorzystać sprzyjające

okoliczności. Machał skrzydłami, osiągając bez

najmniejszego wysiłku dużą szybkość.

Był bardzo z siebie zadowolony. Leciał. Miał pełny

brzuch i dużo siły. A wszystko dzięki udzielanym raz

po raz radom kościeja. Wcale nie było mu tak źle z

tym dorosłym! Pomyślał przez moment, że może

Rozdział 2

GRYPS

Wyruszyli następnego ranka. Szli zaczarowaną

ścieżką na wschód. Mieli przed sobą jakieś dwa dni

drogi. Dlatego też Iren kazała Dolphowi zabrać

chlebak, do którego włożyła trochę kanapek, parę

zapasowych skarpetek, małe magiczne zwierciadło i

inne podobne, nikomu niepotrzebne rzeczy.

- Myj buzię każdego ranka - przykazała mu na

pożegnanie. - I nie zapominaj o uszach.

Usłyszawszy to, Dolph o mało co nie umarł z

rozpaczy.

Marrow nie niósł niczego, gdyż ani jedzenie, ani

ubranie nie były mu potrzebne do szczęścia. Jako

wytwór magii był podporządkowany zupełnie innym

prawom.

Koło poradnia Dolpha zaczęły boleć nogi. W

pewnym momencie zaczął zazdrościć szkieletowi.

- W jaki sposób się poruszasz? - zapytał.

- Za pomocą magii. A ty?

No i koniec rozmowy! Najwidoczniej szkielety nie

miały za grosz wyobraźni. Właściwie należało się

tego spodziewać. Miały puste czachy.

- Jestem głodny - oświadczył Dolph.

- Matka przewidziała to. Dlatego zrobiła ci kanapki.

Uwaga Marrowa niezbyt przypadła mu do serca.

- W każdej chwili mógłbym się zmienić w smoka i

złapać sobie coś do jedzenia.

- Nigdy nie mogłem zrozumieć, czemu żywi ludzie

lubują się w poszarpanym cielsku

- nadmienił kościej.

Dolph nagle stracił apetyt. Szedł dalej, nie

zmieniwszy swej postaci.

- Czy mogę cię o coś spytać... - niepewnie zaczął

Marrow.

Piers Anthony 002 Xanth 011 Niebianski cent. Strona 2 z 35

matka jednak miała rację? No, ale zawsze są pewne

granice...

Nadchodził wieczór. Słońce uciekając od ciemnej

nocy schowało się za horyzontem. Dolph poszybował

w dół.

Nie mógł wylądować na dziedzińcu Zamku Dobrego

Maga, gdyż był za duży. Nie opodal znalazł jednak

świetne, rozległe pole. Osiadł na nim, tak jakby to

robił od wieków. Zaoszczędzili prawie cały dzień!

Robiło się ciemno. Dolph był zmęczony i głodny.

Gdyby nic przedtem nie zjadł, kompletnie opadłby z

sił.

- Myślę... - zaczął znów Marrow.

- ...że będzie lepiej, jak tu przenocujemy - dokończył

Dolph. Szkielet skinął głową.

- Prześpij się. Ja nie muszę tego robić. Chciałbyś się

gdzieś schować?

Dolph rozejrzał się dookoła. Drzewa, które

oświetlane promieniami słońca wydawały mu się tak

piękne, rzucały teraz straszliwe cienie. Z dala

dochodziły dziwaczne, przerażające głosy. Nie

pomyślał o tym. Nigdy nie spał na gołej ziemi, nawet

jako zwierze. Był przyzwyczajony do swojego

miłego, ciepłego łóżeczka na Zamku Roogna, do

Straszydła spod Łoża - Zręcznusia, do kręcących się

wart. W końcu miał tylko dziewięć lat.

- Taak - przytaknął niepewnie.

- Kopnij mnie w kość ogonową.

- Co?

- Daj mi kopa. Potrzeba mi czegoś takiego.

- No cóż, jeśli tego chcesz...

Dolph zaszedł kościeja od tyłu, zamachnął się i z

całej siły przyłożył mu nogą w pewną intymną część.

Marrow runął do przodu i rozleciał się na kawałki.

Każda kość poleciała w inną stronę. Natychmiast

jednak kości z powrotem ułożyły się w pewien wzór i

wylądowały na ziemi, tworząc mały domek. Nad

wejściem, czołem w dół, wisiała czaszka.

- Pociągnij za mnie i otwórz drzwi - powiedziała. - A

potem wejdź do środka i zamknij. Nikt ci tu nic nie

zrobi.

Dolph nie mógł uwierzyć własnym oczom. Poszedł

jeszcze za potrzebą, nie mógł bowiem zrobić nic

innego, jak odpowiedzieć na to naglące wezwanie

natury, po czym wziął chlebak i udał się prosto do

swojej rezydencji z kości. Przyklęknął, wsadził palec

w dziurkę od nosa, przekręcił czaszkę i pociągnął

drzwi do siebie. Skrzypnęły kręgi szyjne, służące za

zawiasy. Wnętrze stanęło otworem. Dolph wczołgał

się do środka. Pokoik był przytulny i na tyle duży, by

pomieścić małego chłopca. Przyciągnął chlebak, by

podłożyć go sobie pod głowę i znów przekręcił

czaszkę. Wskoczyła na swoje miejsce. Kanciaste

oczodoły przeszywały mrok, wypatrując czy w

pobliżu nie czai się zło.

W domku było ciemno i przyjemnie ciepło. Dolph

czuł się zupełnie bezpieczny.

- Marrow to klawy facet! - szepnął.

Z początku chciał podróżować z goleniem Grundym.

Zawsze mu się wydawało, że golem powinien zostać

Magiem. Potrafił bowiem rozmawiać z każdą żywą

istotą. W końcu nawet Król Dor nie potrafił tego

robić. Umiał jedynie gawędzić z przeróżnymi

rzeczami. Ivy jednak wyjaśniła mu kiedyś, choć

wcale jej o to nie prosił, że każdy może mówić w

obcym języku, jeżeli tylko/ zechce się go nauczyć.

Zaś nikt prócz Króla Dora nie może porozumiewać

się z martwymi przedmiotami. Tak więc Król Dor był

Magiem, a Grundy nie! Co za głupota! To ostatnie

słowo po prostu samo wymknęło mu się z ust. Nic nie

mógł na to poradzić.

Grundy z pewnością miał wspaniały charakter, ale nie

potrafił wyczarować domku na zawołanie. Marrow

zaś nie tylko zawsze służył mu radą, lecz także go

chronił.

Och nie! W tym coś chyba musi być! Może jednak

mama miała rację, wysyłając mnie z kościejem w tę

podróż.

Rano Dolph wstał i kopnął w ścianę. Kości znów

ułożyły się w szkielet. Marrow powiedział mu, że

niegdyś musiano składać je ręcznie, jedna po drugiej.

Z czasem jednak sam wyćwiczył umiejętność

natychmiastowej zmiany swej postaci. Było to

całkiem niezłe, gdyż Książę z pewnością nie miałby

tyle cierpliwości, żeby wszystkie kosteczki umieścić

na swoim miejscu.

Dolph zmienił się w mrówkę, zjadł następny okruszek

i po chwili przeobraził się w chłopca. Ruszyli do

Zamku.

Znaleźli zaczarowaną ścieżkę. Zaprowadziła ich

prosto do wejścia. Zamek prezentował się okazale,

choć na pierwszy rzut oka widać było, że jest

opustoszały. Wyglądał tak, jakby nawiedzały go

duchy. Fosa była do połowy napełniona zamuloną

wodą, zaś rozklekotany zwodzony most okrywały

pajęczyny. Szare kamienie pokrywał zielony nalot.

Był cudowny!

- Może tak... - zaczął Marrow.

Dolph zatrzymał się w pół drogi. Już, już miał wejść

na most. Rany po wyrwanych piórach jeszcze mu się

nie zagoiły, postanowił wiec korzystać z dobrych rad

starszych.

- ...ja bym poszedł pierwszy. Upewnię się, czy nie

czyha tam żadne niebezpieczeństwo

- dokończył kościej.

- Ale to coś nic ci nie zrobi?

- A cóż można mi zrobić?

Dolph nawet nie próbował mu na to odpowiedzieć.

Ci, co lubili gryźć w nogi, natrafiliby na twarde kości,

ci, co lubili straszyć, też by nic nie wskórali.

Umarłego nie da się przestraszyć na śmierć.

Marrow przeszedł po starych, drewnianych

podporach mostu przez fosę. Nic nie zagrodziło mu

drogi. Podszedł do olbrzymich wrót. Były otwarte.

Rozejrzał się dookoła. Cisza. Zastukał w ścianę.

Kamień, z którego zbudowane było sklepione

przejście na górny zamek, odpowiedział mu głuchym

echem. Wszystko wskazywało na to, że zamczysko

jest puste.

Dolph przeszedł przez most. Czuł się trochę

nieswojo.

Jak poszukiwacz przygód może z takim wahaniem

wchodzić do opuszczonego zamku? Powinienem był

tu wpaść, wywijając szpadą. Tak. Gdybym tylko ją

miał. Ale czy w ogóle ktoś mi się teraz przygląda? -

myślał. I czy to w ogóle ma jakieś znaczenie? Czyż

matka nie zgodziła się na tę Wyprawę, bo wiedziała,

że i tak mi się nic nie stanie? Że i tak niczego nie

znajdę? Że powałęsam się jedynie po Zamku i wrócę

do domu? Z Marrowem nie mogę się zgubić. Nie ma

co! Też mi przygoda! Ivy na samą myśl o tym pewnie

już chichocze z uciechy, tak jak to tylko ona potrafi.

Ach, te starsze siostry!

Postanowił, że nie wróci do domu, dopóki nie

odnajdzie Dobrego Maga.

- Jeszcze im pokażę!

Teraz należało jedynie wymyślić, jak to zrobić.

Obeszli wszystkie komnaty, strychy, lochy i

zakamarki, ale nie znaleźli nic oprócz firanek z

pajęczyn i szarawego pyłu. Osobiste rzeczy Maga

zostały wypucowane i pochowane przez

mieszkańców Zamku Roogna, zaraz gdy odkryto, co

się stało. Co tylko mogło być znalezione, zostało

znalezione. Dla Dolpha już nic nie zostało. Królowa

Iren zapewne dobrze o tym wiedziała.

- Dużo więcej tu chyba nie znajdziemy - odezwał się

Marrow.

- Czyżbyś znalazł coś nowego? - Dolph z

obrzydzeniem zerknął na podłogę. Wiedział, że nie

pozostaje mu nic innego, jak wrócić do domu. Chyba

żeby... chyba żeby natrafił na coś, czego do tej pory

nikt nie zauważył.

- Wiesz... - zaczął Marrow.

Cóż ten szkielet mógł wymyślić?! - Wątpił, że powie

coś ciekawego, lecz na wszelki wypadek postanowił

go wysłuchać.

- ...pewne stworzenia mają nadzwyczaj rozwinięty

zmysł obserwacji. Mogą dostrzec coś, na co inni nie

zwrócili najmniejszej uwagi.

Książę wzruszył ramionami. Zamienił się w

ziemniaka i poprzewracał oczkami, lecz zobaczył

jedynie pustkę i kurz. Zamienił się w psiankę.

Pociągnął psim nosem. Także wyczuł pustkę i kurz.

Zamienił się w kłos zboża. Nadstawił uszu. Nic nie

usłyszał. Wkoło panowała cisza.

- Ale...

Dolph przybrał postać chłopca i czekał.

- ...istnieją przecież inne sposoby, inne miary, wagi.

Ktoś inny, jakieś inne stworzenie być może byłoby w

stanie spostrzec coś, czego nikt jeszcze nie

zauważył... - ciągnął Marrow.

Czyżby ten szkielet postradał resztkę zmysłów?

Chyba już ma zupełnie pusto pod czachą! To mi

przypomina zwykłe babskie gadanie, pomyślał, mając

na końcu języka właściwą odpowiedź. Nie odezwał

się jednak ani słowem, gdyż wbrew wszelkim

nakazom zdrowego rozsądku, gdzieś głęboko w nim

tkwiła iskierka nadziei, przeczucie, że pomimo

wszystko może coś w tym jest.

- Co przez to rozumiesz? - zapytał.

- Świat Hipnotykw to świat ułudy. Widziałem w nim

wiele dziwactw, właściwie nic już mnie nie jest w

stanie zadziwić... - odrzekł kościej. - Wydaje mi się,

że jeśli jest tu coś, co należy odnaleźć, to musi to być

w jakiejś tajemnej, ukrytej komnacie, takiej, do której

normalnie nie da się trafić...

- Tajemnej komnacie? - Dolph był wyraźnie

zaciekawiony. - A gdzież ona może być?

Marrow wzruszył ramionami.

- Tam, gdzie jeszcze nikt przed nami nie zaglądał.

Założywszy oczywiście, że ona w ogóle istnieje.

- Ale jak ją odnajdziemy? Przeszukaliśmy już cały

zamek!

- Nie byłbym tego taki całkiem pewien. Pomyślałem,

że może mógłbyś przeistoczyć się w coś i zobaczyć

czy...

Dolph nie czekawszy, aż Marrow dokończy zdanie,

natychmiast zamienił się w wielką miernicę*.[*

Miernica - gąsienica motyla nocnego z rodziny

miernikowcowatych.] Przemierzył cały zamek i

stwierdził, że pomiary się nie zgadzają.

Głęboko rozważyli ten problem i doszli do wniosku,

że w konstrukcji budowli rzeczywiście zachodzi

pewna sprzeczność. Komnaty, schody i ściany

tworzyły zawiłą mozaikę, tak więc prawie nie można

było wpaść na to, co z czym połączyć, jak wykreślić

plany. A jednak miernicy udało się namierzyć coś

szczególnego. Kawałek pustej przestrzeni,

wystarczająco duży, by pomieścić ukrytą komnatę.

Równie dobrze mógł to być potężny kamienny mur,

jednak mogło to być także to, czego szukali.

Dolph oszalał ze szczęścia. Dokonali nie byle jakiego

odkrycia! I to pierwsi! Teraz należało jedynie udać

się do tajemnej komnaty i zobaczyć, co kryje w

swoich podwojach!

Zamek zbudowany był z potężnych, ciężkich

kamiennych ciosów. Ani chodzący szkielet, ani tym

bardziej mały, dziewięcioletni chłopiec nie byli w

stanie ich ruszyć.

- Jakoś musimy się dostać do środka. Zamienię się w

ogra i rozwalę ściany - oświadczył zdecydowanie

Dolph.

- Nie jestem tego taki pewien...

- Taak. Może masz rację - posłusznie zgodził się

chłopiec. - Nie wolno nam niszczyć czyjegoś zamku.

Lecz gdybyś tak mógł na chwilę zamienić się w

sztangę, z jej pomocą ogr z pewnością dałby radę

wyważyć kilka kamiennych głazów. Wsunęlibyśmy

je potem na swoje miejsce.

- Daj mi kopniaka! - poprosił Marrow.

Dolph szybko kopnął go tam, gdzie trzeba. Marrow

runął do przodu, rozsypał się na kawałki i ułożył w

potężną, długą sztangę. Czaszka tym razem posłużyła

jako dobrze leżąca w dłoni rękojeść.

Dolph przeobraził się w ogra. Był teraz tak duży, że

ledwo mieścił się w pokoju. Jego monstrualnie

umięśnione cielsko porastała gęsta sierść. Tępo

rozejrzał się dookoła i zauważył pająka przędącego

swoją sieć. Pająk zaś zerknął na to włochate kizi-mizi

i natychmiast zemdlał ze strachu. Ogry były

najsilniejszymi, najbrzydszymi i najgłupszymi

stworzeniami w Xanth. Nic dziwnego, że wszyscy się

z nich naśmiewali!

Dolph sięgał po kościstą dźwignię, gdy wtem do

komnaty wparował jakiś inny ogr. Zdziwiony

chłopiec zamarł bez ruchu.

- Kto to! - przemówił w typowy dla ogrów sposób.

- Kto to! - tym samym tonem odpowiedział drugi ogr.

- Też pytanie! Przedstaw się, panie! - obstawał przy

swoim Dolph. Ogry zazwyczaj porozumiewały się

używając prostych rymów. Z wyjątkiem nich prawie

nikt tak nie mówił.

- Też pytanie! Przedstaw się, panie! - powtórzył

drugi.

- Sprawię ci takie lanie, że nic z ciebie nie zostanie -

pogroził mu Dolph, uniósłszy swą wielką ogrzą pięść.

Był wściekły.

- Sprawię ci takie lanie, że nic z ciebie nie zostanie -

pogroził mu drugi, podobnie uniósłszy swą ogrzą

pięść w górę.

- Może... - zaczęła rękojeść z czaszki Marrowa.

W tej samej chwili ogr zniknął i pojawiła się druga

identyczna sztanga z kości.

- Może... - powiedziała.

Dolph z powrotem zamienił się w chłopca.

- Co tu się dzieje u licha? - zapytał.

Koło niego natychmiast stanął taki sam chłopiec.

- Co się tu dzieje u licha? - powtórzył.

- ...jeszcze tu kogoś mamy - odezwał się Marrow.

Drugi chłopiec zniknął, a zaraz potem znów pojawiła

się druga sztanga.

- ...jeszcze tu kogoś mamy - powtórzyła kopia.

- To coś wciąż nas naśladuje! - stwierdził Dolph.

- To małpo-pies - wyjaśnił Marrow. Druga czaszka

natychmiast powtórzyła to niczym echo i zniknęła.

- Co to takiego? - zapytali prawie równocześnie

Dolph i Niby-Dolph.

- Stworzenie, które małpuje wszystko, co widzi i

słyszy - odpowiedzieli Niby-

Marrow i Marrow. - Nie ma własnego rozumu.

Potrafi jedynie wszystko naśladować.

- Może więc pomoże nam się dostać do komnaty -

burknął Dolph, sięgnąwszy po sztangę. Malpo-pies

uczynił dokładnie to Numo. Ich ręce zacisnęły się tuż

obok siebie na kości kościeja. Zamiast pomagać,

przeszkadzali sobie nawzajem. Dolph znowu

przeobraził się w ogra. Po chwili tuż obok niego

stanął taki sam ogr. Sytuacja stawała się

beznadziejna.

W tym momencie Książę coś sobie przypomniał.

Wydawało mu się, te Marrow kiedyś mu coś

podobnego opowiadał. Dawno temu, gdy Dobry Mag

był w domu, każdy, kto przychodził, by zadać

Pytanie, trzykrotnie poddawany był próbie. Musiał

rozwiązać przedziwne zagadki, pokonać różne

straszliwe stwory.

Czyżby coś z tego zostało? - zapytał sam siebie. -

Czyżby to były owe słynne zagadki? Jeśli tak,

pierwsza została rozwikłana. Odnalazłem ukrytą

komnatę. Teraz pewnie należy uporać się z drugą.

Małpo-pies pojawił się zapewne dlatego, że udało

nam się odszukać wejście do komnaty. Dobry Mag

mógł to wymyślić już dawno temu. Oczywiście w

określonym celu. Natknąłem się na niego, niczego nie

podejrzewając, więc muszę sobie jakoś z nim

poradzić. Nie mam jednak pojęcia, jak to zrobić. Cóż,

jeśli to coś jest po części psem, pomyślał, to może

zasmakuje w jakimś psim przysmaku?

Psy spotykało się głównie w Mundanii. Niemniej

jednak parę z nich przebywało w Xanth. Lubiły

ciasteczka.

- Mów coś do niego, Marrow - poprosił Dolph, z

powrotem przybierając własne kształty.

- Jak sobie życzysz - chętnie zgodził się kościej.

Podczas gdy dwie sztangi z kości gawędziły wesoło,

Dolph cichutko przeszukiwał swój chlebak.

Zauważył, iż małpo-pies naśladuje jedynie jedną

rzecz, tę, którą właśnie jest zajęty. Po chwili wyjął

nadgryzioną kanapkę i ulepił z niej coś, co

przypominało mały herbatniczek. Podniósł go w górę.

- Mam tu coś - oświadczył. - To pyszne, wielkie, psie

ciasteczko. Czy ktoś miałby na nie ochotę?

Obok niego zaraz stanął Niby-Dolph.

- Czy ktoś miałby na nie ochotę? - powtórzył. Widać

było, że ślinka już napływa mu do ust.

- Ale, ale. Może je zjeść jedynie ten, kto nic nie robi -

powiedział Dolph. Położył ciasteczko na ziemi i

chyłkiem podszedł do ściany. - A teraz coś zrobię!

- A teraz coś zrobię! - powtórzył drugi, nie

spuszczając ciasteczka z oczu.

Świetnie! Połknął haczyk! Dolph podniósł sztangę.

- Czeka mnie długa, ciężka praca - powiedział. -

Nawet nie wiem, czy w ogóle znajdę czas na to, by

zjeść to przepyszne ciasteczko o smaku przedniej

kanapki...

- ...przepyszne ciasteczko o smaku przedniej kanapki

- powtórzył małpo-pies, czołgając się sztywno ku

przynęcie, tak jakby prowadziła go jakaś magiczna

siła.

Dolph zaczął wyważać największy z kamiennych

ciosów. Małpo-pies już mu nie przerywał. Gdy Dolph

zerknął w jego stronę, już go tam nie było. Zniknęło

także ciasteczko.

I tak zawsze z psami bywa, pomyślał nie bez cienia

satysfakcji. Jeśli da się im coś do jedzenia, taszczą to

w jakieś sobie tylko znane miejsce i pochłaniają

zdobycz w spokoju. Małpo-psem także kierował

zwykły psi instynkt.

- Sprytnie go załatwiłeś - pochwalił go Marrow.

- Ale to ty podsunąłeś mi tę myśl. Ty powiedziałeś, że

to może być jedna z prób, na które jestem

wystawiony - przyznał Dolph. - Czyżby to jednak

znaczyło, że pozostało nam do rozwiązania jeszcze

jedno zadanie?

- Całkiem możliwe - przytaknął kościej. - Choć coś

mi się widzi, że niezbyt szybko posuwamy się

naprzód.

S/kiclet miał rację. Kamienne głazy tkwiły w miejscu

i żadna siła nie była w stanie ich ruszyć. Dolph

przeobraził się w ogra, ale i ogr nie mógł dać im rady.

- To chyba lita skała - rzekł Marrow. - Przypomina

kamienne bloki, ale w istocie jest to prawdopodobnie

jedna całość. Połączenia to tylko iluzja, złudzenie...

- Skąd wiesz? - zapytał Dolph, zamieniając się w

chłopca.

- Mam jakieś przeczucie. Często mnie ono nawiedza,

gdy idzie o rzeczy martwe. Obawiam się jednak, że

nie dostaniemy się do środka, nie uszkadzając zamku.

- Trzecia próba! - krzyknął Dolph. - Jak wejść do

zamkniętej na trzy spusty komnaty... komnaty bez

drzwi i okien...

- Na to by wyglądało...

Dolph kopnął w sztangę. Upadła na ziemię, rozsypała

się. Kości ułożyły się w szkielet. Zadumali się obaj.

- Może dałoby się ją jakoś zmienić, uczynić prze...

prze...

- Przepuszczalną?

- Albo miękką. Za pomocą magii albo czegoś innego.

Moglibyśmy wtedy wyciąć w niej dziurę i zwyczajnie

wleźć do środka.

- Może. Jeżeli coś tam jest, to przecież można tam

jakoś wejść.

- Dobrze. Trzeba jedynie wymyślić, jak to zrobić.

Żadnemu z nich nic jednak nie przychodziło do

głowy. W końcu Dolph spróbował na chybił trafił

rzucić parę zaklęć.

- Zmięknij, skało! - rozkazał. Skała nabrała koloru

ugotowanej kaszy kukurydzianej. Dolph wytrzeszczył

oczy. - Działa! - zawołał zdziwiony.

Marrow zastukał kościstym paluchem w kamień.

- Nadal jest strasznie twardy - powiedział.

Dolph także dotknął skały. Stwierdził, że nie zmieniła

konsystencji. Wyglądała tak miękko, jakby za chwilę

miała się przewrócić i rozsypać po podłodze. Było to

jednak jedynie złudzenie.

- Złośliwość rzeczy martwych - podsumował ją

Marrow. - Oj! Chyba nie powinienem był tego mówić

- dorzucił.

Dolph dobrze wiedział, co to znaczy. Jego starsza

siostra Ivy niejednokrotnie w podobny sposób dawała

mu się we znaki. Często robiła zupełnie coś

odwrotnego niż to, o co ją prosił.

- No, to może spróbuję podejść ją z innej strony -

burknął, obróciwszy się twarzą do ściany.

- Skało, stań się twarda jak kamień!

Skała wyglądała teraz jak wypolerowana stal. Była

tak twarda, że aż strach jej było dotykać. Marrow

znów stuknął w nią paluchem.

- Nie zmieniła się - powiedział z żalem w głosie. -

Coś mi się widzi, że faktycznie nie mamy na nią

wpływu. Potrafimy jedynie nieco ją przeinaczyć.

Wyglądało na to, że kościej rzeczywiście ma rację.

Skała przybierała jedynie rozmaite barwy. Wciąż

jednak nie potrafili przez nią przejść.

- Musi być jakieś wyjście - oświadczył Dolph. -

Dobry Mag nie postawiłby tu czegoś takiego bez

powodu.

- Tak. Chyba masz rację.

- Ale tym razem zapędził nas w kozi róg.

Skała co rusz nabierała takiego koloru, o jaki prosili,

ale nic ponadto. Nie dało się jej przeniknąć na

wskroś. I nagle... Dolph wpadł na kapitalny pomysł.

- Może wcale nie musimy tam wchodzić?!

- Czy sądzisz, że nie ma w niej nic godnego uwagi?

- Nie. Może wystarczy to tylko zobaczyć, a żeby to

zobaczyć, wcale nie musimy się tam dostać!

- A co nam wtedy z tego przyjdzie?

- Sprawdźmy tylko. - Dolph zwrócił się do skały. -

Skało! Bądź bez koloru!

Skała posłusznie wyzbyła się wszelkich barw.

Wyglądała jak bezbarwna, zupełnie przezroczysta

galareta.

Teraz mogli zajrzeć do wnętrza. Zobaczyli niewielką

komnatę, a w niej kartkę papieru.

- Nadzwyczajne - szepnął Marrow. - Zgłębiłeś sekret.

Nie mogę jednak przeczytać, co tam jest napisane.

- Ja też - odrzekł chłopak. - A przecież umiem czytać

dzięki tej koniowatej centaurzycy Chem. Zawsze

zmuszała mnie do nauki. Może gdybym spojrzał na tę

kartkę z góry...

Weszli na piętro. Wyjęli kilka klepek z posadzki

znajdującej się tuż nad zaczarowaną komnatą.

Odgarnęli kurz i odsłonili przejrzysty kamień. Teraz

Piers Anthony 002 Xanth 011 Niebianski cent. Strona 3 z 35

dokładnie mogli się przyjrzeć kartce rozpostartej na

podłodze.

Dolph przystawił oko do skały i zerknął w dół. Lecz

kartka leżała za daleko. Dostrzegł jedynie ciemne

plamki.

- A gdybyś tak... - zaczął Marrow.

- ...zamienił się w sokoła. Słynny sokoli wzrok może

by pomógł - dokończył Dolph. - Nie jestem jednak

pewien, czy wtedy bym zrozumiał, co tam jest

napisane.

- Ale mógłbyś pazurem odwzorować znaki...

Dolph natychmiast przeobraził się w sokoła i

popatrzył w dół poprzez skałę. Teraz należało jedynie

przepisać tekst.

Zapamiętał pierwsze litery, przesunął się nieco i

wydrapał je w kurzu, który usunęli spod klepek.

Następnie wrócił, zapamiętał kolejne i znów je

odwzorował. Po paru takich turach całość tekstu

została przepisana.

Zamienił się w chłopca i zobaczył, co wyskrobał:

WYTRYCH* [* Skeleton key (ang.) - wytrych;

nieprzetłumaczalna gra słów: skeleton

- i/kielet, key - klucz.] DO NIEBIAŃSKIEGO

CENTA** [** Cent. (ang.) - skrót od century - wiek,

stulecie, więc Heaven Cent jest tytułem książki, ale

też określa bezproblemowy, rajski wiek.]

- To jakieś przesłanie! Jakaś wiadomość! Ale co to

może znaczyć? Żaden z nich nie potrafił

odpowiedzieć na to pytanie.

Robiło się późno. Spędzili tu cały dzień! Niemniej

jednak Dolph był niezmiernie z siebie zadowolony.

Wiedział, że osiągnął więcej niżby się matka

spodziewała. Więcej niż ktokolwiek do tej pory.

- Tę wiadomość zostawił tu pewnie sam Dobry Mag -

mruknął Książę. - Z pewnością zawiera wskazówkę,

gdzie należy go szukać. Musimy ją jedynie

rozszyfrować. Wytrych - powtórzył. - To coś, jakby

szkielet klucza, ale też jakby szkieletowy klucz. Czy

masz z tym coś wspólnego?

- Nie - odrzekł, śmiejąc się Marrow. - Przecież wiesz,

że to tylko laki magiczny klucz, który otwiera każdy

zamek. I z pewnością jedynie on może nam otworzyć

ten Niebiański Cent, czymkolwiek on jest.

- A więc najpierw musimy odnaleźć klucz.

Przypomina mi to trochę zamiar szukania igły w

stogu siana.

- Zdaje mi się...

Ha! Założę się, że znów wpadłeś na jakiś genialny

pomysł!

- ...że to kalambur. Wytrych to klucz, a klucz może

także oznaczać kilka wysp...

- Może to wyspa w kształcie szkieletu?

- Znam wyspy, które całe zbudowane są ze

szkieletów pewnych morskich stworzeń zwanych

koralowcami, oczywiście nie bez udziału magii...

- Jak Mózgo-Koral? Nie wydaje mi się...

- To zupełnie inny rodzaj korali. Nie są zbyt mądre.

Tworzą całe rafy koralowe. Można by powiedzieć, że

takie wyspy to...

- Klucz szkieletów! - krzyknął Dolph pojmując

wreszcie o co chodzi.

- Może więc, żeby odnaleźć Niebiański Cent, trzeba

by po prostu przeszukać rafy?

- Świetnie! Chodźmy!

- Niestety...

Dolph czekał. Kościej nie mógł wypowiadać całego

zdania jednym tchem, bo nie miał płuc. Chłopiec już

się do tego przyzwyczaił i był wyrozumiały. Przez to

łatwiej było mu z nim rozmawiać.

- Takich raf koralowych u wybrzeży Xanth jest cała

masa... - dokończył Marrow. - Nie wiemy, której

szukać.

Dolph zamyślił się.

- Przesłanie czyta się z zachodu na wschód, a więc

powinniśmy skierować się na wschód, bo tak biegnie

pismo. I tam pewnie leży ten Niebiański Cent.

- Nie jestem pewien, czy to ma jakiś sens.

- Może tak, a może nie. Zobaczymy. Jaki klucz wysp

leży na wschód stąd?

- Ogólnie rzecz biorąc, leży tam Wyspa Iluzji...

- No to idziemy! - wykrzyknął Dolph.

- Ale przecież nawet nie wiemy, czy ta wiadomość

była dla nas... - zaprotestował Marrow. - Niebiański

Cent może się odnosić do czegoś zupełnie innego...

- Non-cens... - zakpił Dolph. - Dobry Mag zawsze

dobrze wiedział, co robi - skwitował. Wciąż jednak

był ciekaw, jak Humphrey mógł dać się tak

zaskoczyć. Jeżeli było tak, jak przed chwilą

powiedział, to cała ta historia z zaklętym dymem nie

powinna była się nigdy wydarzyć.

- Ale to wszystko takie zagmatwane, tak dobrze

ukryte...

- Schował wiadomość, bo wiedział, że odnajdzie ją

jedynie ten, kto powinien nie tylko ją znaleźć, ale i

jeszcze zrozumieć - pewnie oświadczył Książę. - A ja

jestem tym kimś. Co do tego nie mam cienia

wątpliwości. Jutro udamy się na Wyspę Iluzji! Ach!

Mama będzie się miała z pyszna!

- Chyba tak - przytaknął mu zrezygnowany Marrow.

Widać było, że podobnie jak Królowa Iren wcale nie

spodziewał się takiego rozwoju wydarzeń. Dolph zaś

najwyraźniej okropnie się z tego cieszył. Teraz sam

mógł udać się na prawdziwą Wyprawę, na której

będzie przeszukiwał niezbadany teren.

- Ahoj, przygodo! - zawołał.

Wczesnym rankiem wyruszyli na Wyspę Iluzji.

Dolph z początku chciał tam pofrunąć, lecz gdy tylko

zamienił się w ptaka-olbrzyma, poczuł, że mięśnie

skrzydeł ma obolałe od wczorajszego lotu. Nie był

prawdziwym ptakiem, a więc nie miał ptasiej

kondycji. Poza tym dość niezgrabnie szybował w

powietrzu. Wiedział, że gdyby nieco popracował,

zapewne wychodziłoby mu to o wiele lepiej,

stwierdził jednak, iż gra nie jest warta świeczki i tym

razem postanowił pójść piechotą.

Szli zaczarowaną ścieżką na północ. Po jakimś czasie

skręcili na wschód i stanęli na rozdrożu. Trafili na

dróżkę, którą zazwyczaj chadzali Esk i Chex. Dolph

widział ją w magicznym Gobelinie. Och! krwi. A

potem poznał dziewczynę Brie Brassy* [Brassy

(ang.) - mosiężny, metaliczny, hałaśliwy.] i zupełnie

pomieszało mu się w głowie. Dolph był pewien, że on

sam nigdy, ale to nigdy przenigdy nie zakocha się w

żadnej głupiej babie. Dobrze wiedział, jakie one są.

Takie jak jego złośliwa starsza siostra! Żaden

chłopiec przy zdrowych zmysłach nie powinien się

zadawać z dziewczyną! Iren także bez żadnych

skrupułów wyżywała się na Dorze, więc i Ivy doszła

do wniosku, że tak samo należy postępować z

Dolphem.

Nie! O ile mi wiadomo, jedyna dobra dziewczyna to

taka, która jest gdzieś daleko! - pomyślał.

- Znałeś Eska? - zagadnął po chwili Marrowa. -

Czemu przestał szukać przygód i związał się z jakąś

tam kreaturą ze Świata Hipnotykwy?

- Częściowo jestem winien całemu temu zajściu -

odpowiedział ozięble Marrow. - Nie musisz jednak od

razu wyrażać się o mnie z takim lekceważeniem!

- Nie miałem na myśli ciebie, kościogłowy! Mówiłem

o mosiężnej Brii.

- Zarówno ja, jak i ona pochodzimy ze Świata

Hipnotykwy - odrzekł szkielet tym samym

lodowatym tonem.

Twardogłowego Marrowa nie było łatwo urazić,

najwidoczniej jednak Dolphowi się to udało.

Stwierdził, że postąpił nadzwyczaj

niedyplomatycznie. Chodzący szkielet był szalenie

miły. Niepotrzebnie sprawił mu przykrość.

Dolph przemyślał całą sprawę i doszedł do bardzo

nieprzyjemnego wniosku. Stwierdził mianowicie, iż

należałoby Marrowa przeprosić. Przepraszanie było

jedną z tych głupich rzeczy, w których lubowali się

dorośli, zaś szkielet niestety do nich należał. Czasami

jednak trzeba było stosować się do słabostek

starszych, mimo iż z własnego punktu widzenia było

to zupełnie nieuzasadnione.

- Przepraszam, że ci dokuczyłem - zaczął niepewnie

Dolph. - Wiem, że pochodzisz ze Świata Hipnotykwy

i że jesteś całkiem fajny. chciałem powiedzieć, że to

ta mosiężna dziewczynka jest głupia. Esk też jest

głupi, bo się z nią zadaje. Z pewnością dyryguje nim

tak jak Ivy mną.

Oczodoły w czaszce obróciły się i zerknęły na

Dolpha.

- Przejmujesz się, gdy ci się mówi, co masz robić?

- Pewnie! Nikt nie lubi słuchać głupich bab przez cały

czas!

- Ach! Chyba więc cię źle zrozumiałem - odrzekł

Marrow. - Nie chciałem cię urazić. Bardzo

przepraszam.

- Ojej! Przecież ty nie powinieneś mnie przepraszać!

To ja chciałem przeprosić ciebie!

- Czasami można wzajemnie się przeprosić. Pozwól

jednak, że opowiem ci coś niecoś o Świecie

Hipnotykwy... i o kobietach. Hipnotykwy

zamieszkuje wiele przeróżnych stworzeń. Są one

zupełnie inne od istot, które normalnie spotyka się w

Xanth, gdyż ożywia je magia. Jednak i one czują.

Spełniają też różne zadania. Nie powinno się im

ubliżać tylko dlatego, że są z innego świata, świata

innego niż twój.

- Taaak. Chyba masz rację... - zgodził się Dolph.

- Podobnie rzecz ma się z kobietami. Z pewnego

punktu widzenia to zupełnie inny gatunek. Czasami

mężczyznom trudno je zrozumieć. Ale także czują i

mają swoje zadanie do spełnienia. Nie powinno się

ich przekreślać tak od razu... Bria Brassy to porządna

kobieta, wspaniała partnerka dla kogoś takiego jak

ogr Esk. On o tym dobrze wie. Dzięki niej jest o

wiele lepszy niż kiedyś.

- Ale żeby aż tak stracić głowę! Widziałem go w

Gobelinie. Całował ją!

- W swoim czasie zrozumiesz, ile radości można

czerpać z takich czynności...

- Nigdy! - poprzysiągł sobie Dolph.

Marrow nic nie odpowiedział, lecz uśmiechnął się

krzywo pod nosem.

- Pocałowałbyś dziewczynę? - spytał nagle Dolph,

zmieniając temat.

- Obawiam się, że żywa dziewczyna nie byłaby z tego

zadowolona...

- No, a kogoś takiego jak ty? Dziewczynę z kości?

- O tak! Jeśli tylko bym się jej spodobał. Choć my,

szkielety, współżyjemy ze sobą w nieco inny sposób.

Ale to tylko teoria. Jestem jedynym przedstawicielem

mego gatunku żyjącym tu, na zewnątrz Hipnotykwy.

Dolph doszedł do wniosku, że Marrow to równy gość

i mimo że jest dorosły, potrafi zrozumieć naturę

dzieci. Wcale nie powiedział, że nie chciałby stracić

dla kogoś głowy, pomyślał Dolph. Dobrze, że nie

kręcą się tu żadne dziewczyny!

Po jakimś czasie Dolph poczuł, że jest zmęczony.

Doszedł jednak do wniosku, że nawet gdyby zamienił

się w jakieś zwierzę, czułby się dokładnie tak samo.

Wczoraj mógł lecieć, bo bolały go tylko nogi, dzisiaj

także ręce dały znać o sobie. Był to jeden z aspektów

poszukiwania przygód, którego nie wziął wcześniej

pod uwagę. Wpatrując się w Gobelin, wcale o tym nie

pomyślał.

- Może... - zaczął Marrow.

- Tak... może nadszedł czas, by odpocząć - przytaknął

Dolph.

- ...mógłbym cię ponieść. Nie męczę się, a poza tym

gdybyś zmienił się w coś małego...

- Cudownie! - wykrzyknął Dolph i zamienił się w

myszkę. Marrow wysunął dłoń i chłopczyk wdrapał

mu się na kościste ramie. Szkielet schylił się, wziął

wszystkie rzeczy Dolpha i ruszył dalej w kierunku

Wyspy Iluzji. W ten sposób było im o wiele

wygodniej maszerować, Dolph zaś mógł sobie nieco

odpocząć, nie tracąc czasu.

Nagle zaczarowana ścieżka skończyła się. Chyba

mało kto zapuszczał się w tak dalekie strony. Teraz

posuwali się dużo wolniej. Marrow co prawda nie

odczuwał zmęczenia, lecz z trudem przebijał się przez

zarośla i chaszcze. Niewątpliwie ścieżką było mu

łatwiej wędrować. Musieli omijać niebezpieczne

rośliny, wikłacze i legowiska smoków, choć prawdę

mówiąc, Dolph wcale się ich nie bał, gdyż wiedział,

że w każdej chwili może się przeobrazić w coś

silniejszego, coś będącego w stanie pokonać

obrzydliwe zwierzę czy drzewo. Lepiej jednak było

zachowywać ostrożność i oszczędzać magiczną moc

na gorsze czasy.

Doszli nad rzekę. Kościej bez większego namysłu

zaczął forsować przeszkodę, lecz gdy tylko wszedł do

wody, przystanął i powiedział:

- Coś mnie gryzie w kości nóg.

Nie było najmniejszych wątpliwości. Rzekę

zamieszkiwały wodne psy. Nadpływało ich coraz

więcej i więcej. Szkielet szybko wyskoczył na brzeg.

Nie czuł bólu, jednak bez nóg czułby się dosyć

nieswojo. W wodzie poruszał się powoli, więc wodne

psy miałyby wystarczająco dużo czasu, by się do nich

dobrać. Lubiły porywać kości i zakopywać je głęboko

w mule.

Gdy tylko Marrow znalazł się znowu na brzegu,

Dolph z powrotem zamienił się w chłopca.

-- Przeobrażę się w ptaka olbrzyma i przeniosę cię na

drugą stronę - powiedział.

Mięśnie mam jeszcze nieco zesztywniałe, ale jakoś

dam sobie radę.

- Tu jest mało miejsca. Nie pofruniesz - odrzekł

Marrow. - Będzie ci trudno zarówno wystartować, jak

i wylądować. Drzewa rosną tuż przy wodzie.

Marrow miał rację. Tak było w istocie.

- Może zamieniłbym się w wielką rybę...

- A co będzie, jak zaatakuje cię stado wodnych psów?

Nie. Sądzę, w. sam jakoś powinienem przeprawić się

na tamten brzeg. Kopnij mnie. Utworzę linę z kości,

przyczepioną do gałęzi po przeciwległej stronie.

Polecisz tam jako mały ptaszek, a potem mnie

przeciągniesz.

Dolph stwierdził, że to całkiem niezły pomysł.

Przeobraził się w ogra i kopnął Kościeja z całej siły w

kość biodrową. Kości natychmiast rozleciały się na

kawałki i utworzyły długi sznur rozciągnięty ponad

rzeką, zakończony kościstymi łapkami. Jedna z nich

kurczowo schwyciła się pobliskiej gałęzi, druga

korzenia drzewa wystającego z przeciwnego brzegu.

Dolph już miał się zamienić w ptaszka, gdy

przypomniał sobie o mięśniach, które bolały go bez

względu na rozmiary skrzydeł. Spojrzał na linę z

kości i coś mu przyszło do głowy. Mógł po niej

przejść!

Znów przeobraził się w myszkę. Wydrapał się po

kości i pewnym krokiem zaczął posuwać się w przód.

Nie czuł żadnego strachu. W ogóle nie bał się, że

spadnie. A gdyby nawet tak się stało, to po prostu

zamieniłby się w ptaka i pofrunął dalej.

Już lepszy ból mięśni niż kąpiel w tej rzece,

pomyślał.

- Podejrzewam... - odezwała się wisząca pośrodku

czaszka, gdy tylko chłopiec się do niej zbliżył.

- ...że za chwilę będę na drugim brzegu - dokończył

Dolph. Ale ponieważ był teraz małą myszką, z jego

pyszczka wydobyły się dziwne, piskliwe dźwięki,

których Kościej najprawdopodobniej i tak nie był w

stanie zrozumieć.

W Xanth wszyscy ludzie mówili jednym językiem,

natomiast każde ze stworzeń posiadało swój własny

język i tylko parę z nich mówiło językami innych

gatunków. Marrow jako ludzki szkielet mówił po

ludzku i władał różnymi jego odmianami. Potrafił

dogadać się z elfami, nimfami czy centaurami.

Podobnie rzecz się miała z ogrami. One jednak były

tak gburowate, że, z wyjątkiem tych, w których

żyłach płynęło nieco ludzkiej krwi, nie można było

ich wcale zrozumieć.

- ...że powinieneś się pospieszyć - ciągnął Marrow.

Dolph czuł się doskonale, ale właściwie nie mógł

biec. Musiał pomału i ostrożnie stąpać po linie.

- Czemu? - pisnął.

Och! Zły traf! Zauważył harpie. Były wstrętne,

złośliwe i wygłodzone. I na dodatek były rodzaju

żeńskiego.

Każda harpia z łatwością porywa myszki. Pożarłaby

go w jednej chwili.

Czy zdążę przejść na drugą stronę, nim one tu

nadlecą? - pomyślał.

Przystanął na moment i ujrzał nadlatujące, cuchnące

obrzydlistwa. Frunęły niezdarnie, ciężko wymachując

swoimi wielkimi skrzydłami. Postanowił

wyprowadzić je do lasu, i tam się przeobrazić. Nie

chciał zmieniać postaci na środku rzeki. Wydało mu

się to zbyt skomplikowane. Poza tym w ten sposób

mógłby niechcący rozdzielić Marrowa na części.

Popędził na koniec liny. Jedna z harpii najwidoczniej

już go zauważyła, gdyż skręciła w jego stronę, by

zagrodzić mu drogę. Już było czuć jej odrażającą

woń. Cóż za straszliwy śmierdziel!

- Zaraz cię dopadnę, piękna, woniejąca myszko! -

zaskrzeczała. Jej głos był równie nieprzyjemny jak

odór, który wydzielała.

Udało mu się dotrzeć na drugi brzeg, zanim

wyciągnęła ku niemu swe brudne, tłuste szpony.

Natychmiast wskoczył na pień, którego trzymał się

Marrow i przyjął postać ogra.

- Hej, ogr twierdzi, ona śmierdzi! - zagrzmiał.

- Och! Nie zauważyłam cię, pięknisiu! - zaskrzeczała

harpia. - gdzie się podziała moja myszka?

- Ja myszka, ona weszka! - drażnił się z nią Dolph.

Harpia najwidoczniej wcale nie zorientowała się, że

potrafił zmieniać swą postać.

- Zabrałeś mi moją mysz, to ja wezmę twoje kości! -

zagroziła. Chwyciła szponami linę i szarpnęła nią z

całej siły. Palce Marrowa puściły gałąź, której się

trzymały. Lina poszybowała w dół, ku powierzchni

wody bezradnie kręcąc się w powietrzu. Zgraja

wodnych psów rzuciła się w jej kierunku.

- O nie! Nie zrobicie mi tego, rybie mordy! -

wrzasnęła harpia, ud y tylko jeden z nich pochwycił

kosteczkę dłoni. - One są moje. Rozłupię je na

strzępy. - Zamachała ciężko skrzydłami i uniosła się

w górę ciągnąc linę z kości za sobą.

- Rozłupie go na strzępy? Marrow ma kłopoty! Sam

się nie złoży. Muszę mu pomóc. Harpia na pewno

tego nie zrobi! Tylko ja mogę go uratować!

Natychmiast przeobraził się w niewielkiego,

latającego, ognistego smoka. W ten sposób miał dość

miejsca, by unieść się w górę. Był mniejszy od ptaka-

olbrzyma, lecz jednocześnie na tyle silny, by walczyć.

Smoki były dzikie jak mało kto. Rzucił się w pogoń

za harpią.

Zobaczyła go i spróbowała zrobić unik.

- Smok! - zaskrzeczała. - Skąd on się tu wziął?!

Siostrzyczki! Pomocy!

Natychmiast zewsząd odezwały się liczne

nawoływania i wrzaski. Nadlatywały inne harpie!

Muszę jej odebrać szkieletową linę, zanim się tu

zjawią, pomyślał D)olph.

Podleciał do harpii, lecz ta nie pozwoliła mu zbliżyć

się do liny. Harpie nadzwyczaj zręcznie łapały swoje

ofiary i nadzwyczaj niechętnie się ich pozbywały.

Wysłał ku niej jęzor ognia, który jednak ją ominął.

Prawdziwy smok z pewnością przeszyłby ją na wylot,

Dolph nie był zbyt zręcznym miotaczem płomieni, a

ogień, którym buchał, nie był dość gorący.

Zacisnął szpony na środku liny, tuż przy czaszce.

Szarpnął, próbując wyrwać ją z pazurów harpii, lecz

ta nie puściła.

- Boję się, że rozerwiesz mnie na kawałki - jęknął

Marrow. - A byłoby szkoda, gdybym stracił parę

kości. Nic dobrego by z tego nic wynikło.

Szkielet z pewnością miał rację. Dolph był tego

pewien. A tym- czasem przybywały inne harpie. Były

obrzydliwe. Jedna gorsza od drugiej.

- Wkrótce rozszarpią Marrowa na strzępy - westchnął

chłopiec. - Co robić?

- A może tak spróbowałbyś wypuścić trochę dymu... -

zaproponowała czaszka.

Dym! Dolph od razu zamienił się w latającego,

ziejącego dymem smoka. Występowały one w Xanth

nadzwyczaj rzadko, lecz Dolph mógł przemieniać się,

w co tylko chciał. W okazy pospolite i okazy rzadkie.

Wciągnął powietrze, napełnił nim brzuch, zamienił je

w dym i odetchnął głęboko, wypuszczając z siebie

kłęby dymu, których nie powstydziłby się żaden

prawdziwy palacz.

Dym spowił kościstą linę i harpię i ułożył się w

chmurę. Dolph słyszał, jak wstrętne stworzenie

kaszle. Nie lubi dymu, pomyślał. Musi być dla niej za

czysty.

- Teraz mnie puści - odezwała się czaszka Marrowa. -

Odciągnij mnie na bok.

Smoko-chłopiec chwycił linę, wyłonił się z białej

chmury i uniósł linę wysoko w niebiosa. Teraz jednak

zauważyły go inne harpie. Zaczęły krążyć w

powietrzu, szykując się do pościgu. Chciały tych

kości! Lecąc, rzucały okropne przekleństwa. Dolph

cieszył się, że jako smok niezbyt dobrze rozumie

ludzki język. Zaróżowiły mu się jedynie

metalizowane uszy. Te bestie miały naprawdę

niewyparzone gęby!

- Gdyby potrafiły pałować albo kamienować, być

może dałyby mi radę. Słowa mnie nigdy nie ranią -

filozoficznie odezwał się Marrow. Niemniej i on się

trochę zawstydził.

Dolph leciał tak szybko, jak mógł, a koścista lina

huśtała się to w jedną, to w drugą stronę. Marrow bez

pomocy silnego kopniaka nie był w stanie z

powrotem zamienić się w szkielet, zaś Dolph nie

mógł tego zrobić przed wylądowaniem.

- Co za zafajdane ptaszyska! Muszę jak najprędzej się

ich pozbyć! - westchnął.

Wydawało się to jednak prawie niemożliwe. Harpie

sunęły za nimi równym rzędem. Nie przybliżały się,

ale też i nie oddalały. Gdyby Dolph zdecydował się

wylądować, odległość między nimi gwałtownie by się

zmniejszyła. Nawet jeśliby kopnął w linę, zapewne

natychmiast zdążyłyby to wykorzystać.

Pochwyciłyby kości w locie, zanim te zdołałyby się

złożyć. Nie! To nie przyniosłoby nic dobrego!

- Może mógłbym je zgubić gdzieś w gęstym lesie? -

szepnął sam do siebie i gwałtownie skręcił na

Rozdział 3

VIDA

Piers Anthony 002 Xanth 011 Niebianski cent. Strona 4 z 35

wschód, gdyż tam wznosiła się wysoka, zalesiona

góra...

Nagle harpie zrezygnowały z dalszego pościgu.

Dolph oglądał się za siebie parę razy, nie dowierzając

swoim smoczym oczom, lecz nie było najmniejszych

wątpliwości. Ptaszyska nie frunęły za nimi. Kręciły

się wysoko w powietrzu wokół niewidocznej bariery.

- Pożałujesz tego! - skrzeczały gromkim głosem.

Dolph mruknął z powątpiewaniem. Marrow

doskonale rozumiał, o co mu chodzi.

- Chyba nie lubią zapuszczać się w te strony. Coś w

tym musi być - powiedział. - Ale ten las wygląda

dość przyjaźnie. Z pewnością jest lepszy od tych

strasznych stworzeń, czyhających na moje kości.

Znajdź jakieś dobre lądowisko. Dalej możemy pójść

pieszo.

- Zgadza się. Trucizna - powiedział. - To na pewno

jest jakaś leśna boginka. Przybrała postać

niedźwiedzia.

Dolph chciał spytać, co to takiego, lecz wtedy

musiałby albo wymyślić jakiś odpowiedni rym, albo

znowu zamienić się w chłopca. Lecz po pierwsze nic

stosownego nie przychodziło mu do głowy, a po

drugie nie miał ochoty stanąć z tą dziką bestią twarzą

w twarz. Tak więc stał jak głupek, co w obecnym

wcieleniu przychodziło mu niesłychanie łatwo.

- Tak. To prawda. Jestem boginka Vida. A to jest mój

las! - rzekł niedźwiedź. - Nie wolno do niego

wchodzić ani ogrom, ani szkieletom. Nikt was tutaj

nie prosił. Wynoście się stąd, pókim dobra!

Vida? To brzmi dziwnie kobieco, pomyślał Dolph.

Ale też przywodzi na myśl coś podłego. Obrzydliwa

czy obrzydliwy? Jakiego by tu użyć rodzaju?

- My tylko tędy przechodzimy - wyjaśnił Marrow. -

Mój towarzysz chce się po prostu czegoś napić. Zaraz

opuścimy twoje terytorium.

- Wynosić się! Wynosić! Won! - wrzeszczał

niedźwiedź.

- Cóż, jeśli tego chcesz - burknął Marrow, po czym

zwrócił się w stronę Dolpha i zapytał: - Co o tym

sądzisz?

Dolph z radością wyszedłby z tego lasu, nie miał

jednak najmniejszej ochoty wracać tam, gdzie

włóczyły się harpie. Nie chciał również dalej iść tą

drogą, gdyż tędy było dużo dalej do Wyspy Iluzji. A

poza tym był okropnie spragniony, i myśl o tym, że

nie może się napić, doprowadzała go do szaleństwa.

- Łyknie sobie i odpowie! - powiedział.

- Łyknie sobie i... po tobie! - zagrzmiał niedźwiedź. -

Umrzesz natychmiast, a ja twoim cielskiem użyźnię

ziemię pod moje kwiatki.

Jednak i ta groźba nie wywarła na Dolphie

specjalnego wrażenia. Spojrzał na Marrowa

błagalnym wzrokiem i czekał.

- Chyba... - zaczął szkielet.

- Wynosić się stąd! Wynosić! Wynosić! - zaryczał

niedźwiedź.

- ...będziemy musieli ściąć jej drzewo - dokończył

kościej. Niedźwiedź znów ryknął, prawie tak głośno

jak poprzednio, lecz równocześnie jakoś inaczej.

Sadząc olbrzymie susy, rzucił się w ich stronę.

Tymczasem Marrow szybko wbiegł na szczyt góry i

skrył się w zaroślach.

- Ooo! Trafił go w czuły punkt - mruknął Dolph.

- To drzewo powinno być gdzieś tutaj, na szczycie! -

zawołał szkielet. - Kiedy tylko je znajdziemy, ułożę

się w siekierę, a ty porąbiesz je na kawałki.

- Wygrałeś! Wygrałeś! Wygrałeś! - mruknął

niedźwiedź. - Zostaw moje drzewo!

Marrow przystanął.

- Ale odtrujesz wodę i pozwolisz mojemu

przyjacielowi, Księciu Dolphowi, bezpiecznie się

napić?

- Księciu Dolphowi? - powtórzył zdziwiony

niedźwiedź.

- Tak. Prowadzi Wyprawę, a ja mu towarzyszę. Nie

mamy zamiaru zrobić ci nic złego. Chcemy się tylko

napić i ruszyć w dalszą drogę.

Niedźwiedź zniknął, a jego miejsce zajęła piękna,

młoda kobieta o rudobrązowych, kręconych włosach

sięgających stóp, odziana w szaty z magicznie

złączonych zielonych liści.

- Czemuście mi tego wcześniej nie powiedzieli? -

spytała.

- Nikt nas o to nie pytał - odpowiedział Marrow,

próbując zachować odpowiedni dystans. - A teraz,

jeśli nie masz nic przeciwko temu, zaczerpniemy

trochę wody.

- Oczywiście. - Vida wskazała palcem strumyk i

woda oczyściła się. - Pij, ile tylko chcesz, Książę! -

powiedziała, marszcząc nagle czoło. - Jesteś pewien,

że to on?

- zagadnęła Marrowa. - Nie wygląda mi na księcia!

- Przeobraża się w najprzeróżniejsze istoty - wyjaśnił

jej kościej. - Stwierdził, że idąc przez las, powinien

przybrać postać ogra. i Jeśli obiecasz, że nic mu nie

zrobisz, może zamienić się w coś innego.

- Obiecuję! - zawołała Vida, a włosy jej aż zalśniły z

podniecenia. - Zawsze pragnęłam Księcia!

Dolph z powrotem zamienił się w chłopca. Podszedł

do strumyka. Woda wyglądała wspaniale.

No, jeśli Marrow uważa, że nic mi się nie stanie,

mogę spokojnie się napić. Dorośli się na tym znają,

pomyślał. Robią to instynktownie.

Zaczął chciwie pić. Jeszcze nigdy w życiu nic mu tak

wspaniale nie smakowało!

Po chwili wstał i przypomniał sobie, że już nie są

sami. Tuż przy nich stała kobieta, a on był... całkiem

nagi. Zatęsknił za swoim plecakiem i ubrankiem,

które zostało gdzieś daleko na drugim brzegu rzeki.

Przez to całe zamieszanie z harpiami taki problem jak

nagość zupełnie wyleciał mu z głowy. Tak więc nie

miał co na siebie włożyć. Było też za późno na

jakiekolwiek zmiany. Vida już go sobie obejrzała.

Poczuł, że się rumieni.

- Musisz nas sobie przedstawić - odezwała się

dziewczyna, zwróciwszy się do Marrowa.

Kościej wzruszył ramionami.

- Książę Dolphie, to boginka Vida, pani tego lasu.

Vido, to Książę Dolph, syn Króla Dora.

- Miło mi cię poznać - z powątpiewaniem mruknął

Dolph, wyciągając dłoń, jednocześnie

uświadomiwszy sobie, że nie mówi do prawdziwej

kobiety, lecz jakiegoś stworzenia z lasu, które

podobnie jak on może przeobrażać się w różne istoty.

Bardzo go to zdziwiło...

Vida jednak nie podała mu ręki, lecz podbiegła i

mocno go przytuliła. Jej ciało było nadzwyczaj

miękkie. Dolph otworzył usta ze zdziwienia, tylko po

to, by natychmiast przywarły do nich jej usta.

Uraczyła go namiętnym pocałunkiem. Był zupełnie

oszołomiony.

- No i co? Czyż to nie cudowne? - spytała,

pozwoliwszy mu złapać oddech. - Zobaczysz, gdy się

pobierzemy, będzie nam dużo, dużo lepiej...

Dolph już zamykał usta, lecz w sekundzie zamarł bez

ruchu.

- Obawiam się, że zaszło pewne nieporozumienie -

odezwał się Marrow. - Dolph...

- Nie chce się jeszcze żenić? - dokończyła kobieta. -

No, ale to chyba można zrozumieć. Sama muszę

przyznać, że to wszystko stało się tak nagle. Też o

tym nie myślałam, dopóki nie dowiedziałam się, kim

jest. A może bym tak zdjęła szaty?

- Ja... - jęknął Dolph.

Liście zamigotały, opadły w dół i oczom chłopca

ukazała się ponętna, naga nimfa. Jej włosy

połyskiwały swawolnie, nieco przysłaniając obfite

kształty.

- No i co? Czyż to ciało nie jest godne Księcia? -

westchnęła. - zapewniam cię, że spisuje się

doskonale. Tak w rzeczywistości wyglądam. Jeśli ty

także zechcesz pozostać tym, kim jesteś i zareagować

po męsku, z pewnością będę zadowolona.

- Ale... - odezwał się Dolph.

- Dodam ci odwagi - szepnęła Vida. - Nie chciałam

robić tego przed ślubem, lecz dla ciebie uczynię

wyjątek. Pozwól mi tylko zbliżyć się do siebie... -

mówiąc to, znów wzięła go w ramiona, uniosła w

górę i ułożyła na ziemi, tak by objąć go jednocześnie

nogami i rękami. - A teraz, Książę, bądź mężczyzną -

dodała namiętnie. - Czekam na ciebie. Jestem gotowa.

- Ratunku! - krzyknął Dolph. Marrow podbiegł bliżej.

- To jego naturalna postać - oświadczył. - Dolph to

młody Książę. Ma tylko dziewięć lat. Jeszcze nie

może się żenić.

Vida dopiero po dłuższej chwili pojęła znaczenie tych

słów, gdyż właśnie szykowała się do następnego,

namiętnego pocałunku.

- Ile? - spytała.

- Dziewięć - odrzekł Dolph. Zamyśliła się.

- No cóż. Może za kilka lat... - westchnęła, puszczając

Księcia. - Źle się składa. Tyle bym ci miała teraz do

zaoferowania...

- Ach! To nie ulega najmniejszej wątpliwości -

przytaknął jej Marrow. - Bardzo przepraszamy za ten

kłopot.

- A więc jesteś jeszcze dzieckiem? - upewniła się

Vida. - Leśne boginki zawsze otaczają dzieci opieką.

Chodź, musisz coś zjeść. Dorastający chłopiec musi

się dobrze odżywiać!

- Och!

- A poza tym nie powinieneś włóczyć się nago po

lesie. Zaziębisz się na śmierć.

Skinęła rękoma i nagle...

- Mam na sobie opończę z zielonych liści - wyszeptał

zdziwiony chłopiec.

- Chyba przydałoby mu się też coś do zjedzenia -

napomknął

- O tak. - Na dłoni Vidy pojawiła się ogromna,

zielona sałata. - Zjedz ją i zaraz potem umyj zęby! -

przykazała. - A potem umyj się cały. Szczególnie za

uszami...

Z tego wszystkiego chyba by było lepiej, gdyby

Dolph był już dorosły. Jej pieszczoty z pewnością

byłyby przyjemniejsze od główki zielonej sałaty!

Teraz zachowanie Vidy przypominało mu matkę.

Wygląda na to, że wpakowałem się w niezłe bagno,

pomyślał. Marrow nie musi nic jeść, lecz dobrze wie,

że każdy żywy człowiek powinien czasem coś

przekąsić i, jak wielu dorosłych, uważa pewnie, że

taka wstrętna sałata jest lepsza od kolby słodziutkiej,

cukrowej kukurydzy.

Jednak sprawy nie miały się aż tak źle. Gdy tylko

Książę się nieco posilił, Vida zamieniła się w

pięknego, dużego konia, którego Dolph mógł z

łatwością dosiąść i uniosła go na szczyt góry, tam

gdzie rosło jej drzewo.

Okazało się, że jest to stary, wielki buk. Wokół niego

rozciągała się łacha białego piachu. W gałęziach

szumiały fale oceanu. Zaproponowała, by spędzili tu

noc, a Marrow, o dziwo, nie miał nic przeciwko temu.

- Pod twoja opieką z pewnością nic nam się nie stanie

- powiedział.

Rozmawiali. Vida wciąż zachwalała pod niebiosa

samą siebie. Jako być może przyszła panna młoda,

chciała zrobić na Dolphie dobre wrażenie. Marzyła,

by o niej nie zapomniał, gdy nadejdzie odpowiedni

czas.

Leśne boginki, podobnie jak hamadriady*, [*

Hamadriady - z mit. gr. - nimfy żyjące i umierające w

drzewach, w których mieszkają.] strzegły górskich

lasów, były jednak od tych łagodnych nimf o wiele

potężniejsze. Potrafiły przybierać przeróżne kształty,

zaś nieproszonych wędrowców, którzy się tu

zapuszczali, bądź leczyły, bądź też sprowadzały na

nich różne choroby. Z tej to przyczyny harpie wolały

pozostać na skraju puszczy. Bały się wszechpotężnej

władczyni tego lasu!

Boginki były na zawsze przywiązane do swoich

drzew. Gdy umierało drzewo, ginęły i one. Dlatego

Vidę tak bardzo przeraziły groźby Marrowa. Z ludźmi

mogła wyczyniać, co chciała. Mogła ich porażać

chorobą i uśmiercać, nie dochodząc nawet do swego

drzewa. Marrow jednak nie był prawdziwym żywym

człowiekiem.

Hamadriady musiały przesiadywać w pobliżu swoich

drzew, boginki zaś często przebywały z dala od nich,

tak długo, jak tylko chciały. Jednak było to dość

ryzykowne, gdyby bowiem Vida zapuściła się zbyt

daleko, ktoś mógłby znaleźć i zniszczyć jej drzewo, a

na to nie mogła sobie pozwolić. Tak więc włóczyła

się po tym pięknym lesie, chodząc jedynie tam, gdzie

uważała za stosowne. Było jej strasznie przykro, że

tak niemiło potraktowała Dolpha. Książę wyglądał

jednak jak ogr, a ogry nieustannie niszczyły różne

drzewa. Gdyby od razu wiedziała, że to książę...

- Wiesz, naprawdę jesteś młody - powiedziała,

pomyślawszy o czymś. - Ale gdybyś tak przeobraził

się w dorosłego młodzieńca... moglibyśmy spędzić

razem tyle uroczych chwil...

- Jakich? - zapytał zaciekawiony Dolph. Dotychczas

nie mógł zamieniać się w nic starszego od siebie, lecz

jego talent rósł razem z nim, być może teraz mógłby

już sprostać temu zadaniu.

- Chyba nic z tego - szybko odpowiedział Marrow.

- Ale... - równocześnie zawołali Vida i Dolph.

- Ona nie ma na myśli gry w piłkę czy zwykłych

igraszek - wyjaśnił kościej. - Ona marzy o, jak ty to

mówisz, sentymentalnych bzdurach...

- Ach tak! - krzyknął wzburzony chłopiec.

- A może jednak troszkę pobaraszkujemy... - zaczęła

Vida. Ale Dolph zamilkł. Nie ufał jej. Przynajmniej

nie na tyle, by ją pocałować. Był szczęśliwy, że

Marrow ostrzegł go w porę. Dorosłym nigdy nie

należy wierzyć. Dla zasady.

Vida westchnęła.

No cóż, Książę. Kiedy już zaciekawią cię te

sentymentalne bzdury, wiesz, gdzie mnie szukać. Z

przyjemnością pokażę ci różne warianty owych

bzdur, czy jak tam to nazywasz. Nawet takie, o

których nigdy ci się nawet nie śniło. Przyrzekam ci!

Przyrzeka? - pomyślał Dolph. Nienawidził tego

słowa. Kojarzyło mu się z różnymi zobowiązaniami. -

Nie! Nigdy nie dam się na to nabrać!

Był mały, więc otoczyła go troskliwą opieką. Zresztą

może wchodzilo tu w grę także coś innego.

Rankiem kazała mu zjeść wielki talerz grysiku. Zaraz

potem zamieniła się w konia, by zawieźć go na

wybrzeże. Zrobiło się chłodno. Dolph kopnął

Marrowa. Szkielet natychmiast ułożył się w kościany

kocyk. Chłopczyk otulił się nim. Teraz było mu

ciepło.

Najpierw wrócili się po rzeczy Księcia nad rzekę.

Mieli szczęście. Harpie w ogóle się nimi nie

zainteresowały. Ubranie wciąż leżało na brzegu.

Dolph przeobraził się w myszołowa, stwierdził, że

skrzydła już go prawie nie bolą i pofrunął po swój

tobołek. Przytaszczył go na drugą stronę i z

powrotem przemienił się w chłopca. Ubrał się,

wskoczył na konia i pogalopował poprzez górę na

wschód.

Cudownie! - westchnął. - Taki sposób podróżowania

niezmiernie mi odpowiada!

Gdy już dotarli na wybrzeże, z wolna zapadł

zmierzch.

Okropnie bym chciała zostać z wami - zarżał koń -

lecz martwię się o me drzewo. Chyba żebyś...

- Za parę lat - przerwał jej Dolph.

Wiedział, że nie powinno się kłamać, lecz pomyślał,

że nie postąpiłby zbyt mądrze, mówiąc, co myśli

naprawdę.

Nigdy, ale to nigdy nie zaangażuję się w te

sentymentalne bzdury. Jestem tego pewien, obiecał

sobie w duchu. Może mnie namawiać, ile chce! A

może będę miał tę odrobinę szczęścia i już nigdy jej

nie spotkam...

- No to bywajcie! - Koń zamienił się w sokoła i

szybko odfrunął na zachód.

- Czemu ona zmienia kształty tak jak ja, choć nie jest

Magiem? - zapytał. - Czemu zna różne rodzaje magii?

Myślałem, że jedna osoba może posiadać tylko jeden

magiczny talent.

- To nie osoba. To leśna boginka - wyjaśnił Marrow. -

Magiczna istota, która tylko od czasu do czasu

przybiera ludzką postać. Zauważyłeś już chyba, że ja

sam mogę wiele zrobić z mym własnym ciałem.

Podobnie i ona może uczynić wiele ze swoim. Taka

już jej natura. To nie liczne talenty, lecz różne

aspekty jej talentu, który chroni jej drzewo. Ono zaś,

dopóki żyje, utrzymuje ją przy życiu.

- Chyba tak - westchnął Dolph, choć to, co

powiedział Marrow, nie bardzo trafiło mu do

przekonania. - Ale przecież to drzewo wygląda dużo

starzej...

Teraz, gdy już był całkiem bezpieczny, stwierdził, że

może warto by było zainteresować się jej ciałem, nią

jako nimfą i może czymś tam jeszcze... Zaczął nawet

żałować, że się z nią nieco nie pomocował.

- Obydwoje są w tym samym wieku - zapewnił go

Marrow. - Mają chyba po jakieś dwieście lat.

- Dwieście lat! To czego właściwie ona ode mnie

chciała?

- Tylko człowiek może dać jej potomstwo. Nie może

mieć dzieci z nikim takim jak ona, bo wśród boginek

nie ma mężczyzn. Miała nadzieję, że dzięki tobie się

rozmnoży. Jej dziecię byłoby nie tylko jak ona nimfą,

lecz także miałoby w sobie królewską krew. Byłoby

krewnym królów Xanth. Cieszyłoby się szczególnym

poważaniem. Na tym jej chyba najbardziej zależało.

- Chyba tak - zgodził się Dolph. - Ale w jaki sposób

miałbym jej dostarczyć te dzieci? Powinna zawezwać

bociana. Cóż ja mam z tym wspólnego?

- A to już sprawa Konspiracyjnego Stowarzyszenia

Dorosłych - odrzekł Marrow. - Nie wolno mi z tobą o

tym rozmawiać. Kiedyś może sam odkryjesz całą

prawdę albo oświeci cię ktoś wielce uczony. Nie

Dolph obniżył lot i rozejrzał się dookoła, lecz nigdzie

nie było widać żadnego dogodnego miejsca do

lądowania dla smoka.

- Mógłbyś mnie upuścić i zamienić się w coś

mniejszego - zaproponował Marrow. - Nic mi się nie

stanie.

Dolph wypatrzył niewielką polankę. Wypuścił linę,

przeistoczył się w sokoła i dał nura w dół. W jednej

chwili obydwaj znaleźli się na ziemi. Chłopiec

natychmiast przeobraził się w ogra, pozbierał kawałki

liny na stos i dał im mocnego kopniaka.

Kości uleciały w górę i wylądowały, układając się w

przyjemnie znajome kształty. Przed Dolphem stał

kościej Marrow.

- Co za ulga! - odetchnął. - Prawie żadne stworzenie

nie może mi nic zrobić. Można jednak pogryźć i

przeżuć me kości. Harpie wyssałyby ze mnie cały

szpik! Przepadłbym z kretesem!

- Tak też myślałem - odpowiedział Dolph.

Był głęboko wstrząśnięty tym, co mu zgotował los.

Harpie były nadzwyczaj złośliwe i pełne

okrucieństwa. Gdy patrzył na nie, przyszło mu nawet

na myśl, że dobrze byłoby umyć się za uszami, gdyż

owe obrzydliwe stworzenia miały prawie tak brudne i

plugawe uszyska jak języki!

Postanowili pójść przez las porastający górę.

Stwierdzili, że dzięki temu penetrujące teren harpie

pewnie ich nie zauważą.

- No, ale przynajmniej jesteśmy już za rzeką! -

ucieszył się kościej.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że plecak i

ubranie Dolpha zostały gdzieś daleko. Chłopiec

jednak postanowił nie skarżyć się na takie drobiazgi.

Nie chciał znów stanąć twarzą w twarz z harpiami.

Nadal był ogrem. Nie przeobrażał się w nic innego.

Doszedł do wniosku, że tak będzie bezpieczniej, gdyż

okolica wydała mu się nieco dziwna. Chyba nikt przy

zdrowych zmysłach nie odważyłby się ogra zaczepić.

Nawet szaleńcy woleli omijać te istoty z daleka. W

Xanth krążyło wiele opowieści o głupich goblinach

rzucających się na te groźne olbrzymy, które ciskały

nimi wysoko w górę, aż do słońca, w jego

niesamowicie gorące płomienie. Czasem też

próbowały pożreć i wikłacze. Ich poskręcane kikuty i

poplątane macki wciąż tkwiły w wielkich cielskach

ogrów, tworząc swoiste narośla. Dolph nie był

prawdziwym ogrem, więc oczywiście nie mógł

wyprawiać tak strasznych rzeczy, ale któż o tym

wiedział?

Rozejrzał się dokoła. Okolica była dzika, lecz

dziwnie przyjemna. Pod drzewami rozciągały się

miękkie mchy. Nigdzie nie było splątanych krzewów.

Zatrzymali się przy pięknym, małym strumyczku, by

zaczerpnąć łyk niesamowicie czystej, świeżej wody.

Las wyglądał jak park, którego raczej nie powinno tu

być.

Dolph położył się i zanurzył swój ogrzy pysk w

wodzie. Gdy tylko to uczynił, gdzieś w górze

strumienia rozległ się straszliwy ryk. Przerażony

skoczył na równe nogi. Marrow nastawił dziurki po

uszach.

Wszędzie panowała cisza. Dolph wzruszył ramionami

i znowu się położył. Już już miał się napić, gdy ktoś

znów wrzasnął. Tym razem jakoś straszniej i jakby

nieco bliżej. Lecz nikt się nie pojawił. W lesie znów

było cicho i spokojnie.

Książę postanowił się napić, nim to coś ich dopadnie i

rzuci się na nich, zmusiwszy do walki czy ucieczki.

Prawdziwe ogry oczywiście nie wiedziały, jak się

daje drapaka. Wyglądałoby to nawet nadzwyczaj

dziwnie. Gdyby Dolph zdecydował się zwiać, to z

pewnością cała prawda wyszłaby na jaw. Pochylił się

i po raz trzeci spróbował zaczerpnąć łyk wody.

Tym razem ryk rozległ się niemal tuż nad nimi, a ich

oczom ukazał się olbrzymi niedźwiedź. Nastroszył

sierść i wrzasnął:

- To moja woda! Nie wolno ci jej pić! Wynosić mi się

stąd! Natychmiast wynosić!

Gadający niedźwiedź? Dolph niepewnie z powrotem

stanął na nogi. Ogr mógł bez trudu zdusić takie

zwierzę, lecz on nie był prawdziwym ogrem. Bał się

używać przemocy. Postanowił z nim porozmawiać.

- Ja chcieć jednego łyka, czemu on tak ostro fika?

Ogry miały kłopoty z gramatyką. Wystarczały im

zaimki: ja, on i ona, i tylko nimi się posługiwały.

Niedźwiedź wskazał na strumyk. Woda natychmiast

zmieniła kolor, przybrawszy barwę dymu.

- Wypijesz, ogrze, umrzesz! Teraz to trucizna.

- Jakże mógł zatruć strumyk nawet go nie dotykając?

- zastanawiał się Dolph.

Marrow wsadził kościsty palec do wody. Kość

zmieniła kolor.

Piers Anthony 002 Xanth 011 Niebianski cent. Strona 5 z 35

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: