Pierwsza notatka.doc

Teodycea.

Teodycea – nazwa:

• Arystoteles – wiedza boska
• Średniowiecze – teologia racjonalna – opiera się na zasadach rozumowych, niewykluczających obserwacji i doświadczenia; teologia naturalna
• 1710 Leibniz – posłużył się tym określeniem by wyjaśnić żonie króla Fryderyka I zarzuty skierowane wobec Opatrzności Bożej sformułowane przez Boyle’a, który swoje wywody oparł na istnieniu zła.

OKRESLENIE: teodycea jest nauką o istnieniu Boga i Jego naturze, opartą na faktach spostrzegalnych i wyjaśnionych w świetle zasad rozumu.

Teodycea jest nauką – jeżeli uznalibyśmy, ze:

• Nauka to wiedza zdobyta metodycznie
• Układ jest logicznie zbudowany i stosunkowo jasny
• Jest sprawdzalna na drodze rozumnej lub doświadczalnej
• Ma stopień prawdopodobności, ale też pewność

to teodyceę możemy nazwać nauką.

(…) o istnieniu Boga: w określeniu teodycei przyjmujemy nazwę „Bóg” w sensie ostatecznej przyczyny świata i człowieka, a także, jako istotę, nad która nie możemy pomyśleć doskonalszej.

(…) o Bożej naturze – jakiś stopień wiedzy zdobędziemy zakładając chociażby nikłe podobieństwo miedzy rozumem boskim i ludzkim, miedzy wolą ludzką a boską i w ogóle miedzy bytem przygodnym a koniecznym.

(…) oparta na faktach spostrzegalnych – pragniemy wyjaśnić fakty spostrzegalne posługując się bardziej podstawowymi prawami naszego rozumu – tożsamości, niesprzeczności, wykluczonego środka, racji ostatecznej, przyczynowości i zmiany.

Narzędziem poznawczym jest rozum.

1