W chwale ołtarzy.pdf

Orędzie Miłosierdzia 69

W CHWALE OŁTARZY

Dwa razy w roku papież zatwierdza dekre-

ty o heroiczności cnót kandydatów na ołtarze

i o cudach badanych w procesach beatyfikacyj-

nych i kanonizacyjnych. W grudniu 2004 roku

został zatwierdzony dekret dotyczący heroicznoś-

ci cnót Sługi Bożego ks. Michała Sopoćki, a trzy

lata później dekret o cudzie, który przypisywano

jego wstawiennictwu. Po zatwierdzeniu drugiego

dekretu została podana informacja o dacie i miejs-

cu beatyfikacji spowiednika św. Siostry Faustyny.

Wyznaczono ją na 28 września 2008 roku w Bia-

łymstoku, w mieście, w którym ks. Michał Sopoć-

ko żył i pracował po II wojnie światowej.

W drodze do chwały ołtarzy

Samo słowo beatyfikacja pochodzi z języ-

ka łacińskiego i oznacza wyróżnienie. Kościół wy-

różnia osobę zmarłą, gdy uznaje ją za błogosła-

wioną, pozwala na jej publiczny kult, przedsta-

wia wiernym za godną czci i naśladowania. Sama

beatyfikacja to jakby kropka nad „i” w życiu czło-

wieka. Jest oczywiste, że kandydat na świętego

musi się najpierw urodzić, żyć i pozostać w świa-

domości innych ludzi jako osoba niezwykła, wy-

różniająca się wieloma zaletami, a przede wszyst-

kim wiarą w codziennym życiu, miłością Boga

i bliźnich oraz wszelkimi cnotami w stopniu he-

roicznym. O takim człowieku ludzie mówią: To

był ktoś niezwykły!

I tak też było w przypadku ks. Michała

Sopoćki. We wspomnieniach o nim można prze-

czytać, że już na jego pogrzebie mówiono: To

był święty kapłan . Inni wspominając go mówili:

Ż ył ubogo, nie dbał o siebie, był wyjątkowym i świą-

tobliwym kapłanem; skupiony, wyciszony, promie-

niował na zewnątrz Bożym pokojem. Chodził uli-

cami miasta nie zauważony, nigdy nie zajmo-

wał pierwszych miejsc, a jako profesor w gronie

kapłanów miałby do tego jakieś prawo. Gdy od-

prawiał Mszę świętą, to jego skupienie i rozmod-

lenie było uderzające, pozostawiało niezapomnia-

ne wrażenie. Jeszcze za życia mówiono o nim:

Ten starszy Ksiądz z Poleskiej to święty kapłan.

Był spowiednikiem niezwykłej penitentki,

apostołki Bożego Miłosierdzia św. Siostry Fausty-

ny, której Bóg przekazywał prorocze orędzie. Nie

wyróżnia go jednak to, że spowiadał Świętą, ale

to, w jaki sposób odpowiedział na Boże wezwa-

nie do posługi wobec niej i misji głoszenia prawdy

o miłosierdziu Boga. Zadanie to wykonał w spo-

sób niezwykle rzetelny i heroiczny, gdy mimo

braku zdrowia, zrozumienia dla misji miłosier-

dzia u swych przełożonych oraz wielu innych

przeciwności wytrwał w realizacji zadania, jakie

powierzył mu Jezus. A przez osobisty wysiłek

współpracy z łaską Bożą rozwinął w sobie głębo-

kie i bogate życie chrześcijańskie zgodnie ze swym

powołaniem, dając wzór kapłańskiej świętości.

Jest to kapłan według serca Mego

Jego duchowy portret nakreślony w sposób

doskonały w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny

mógłby posłużyć jako zeznanie w procesie beaty-

fikacyjnym. Z pozostawionych w nim zapisków

www.faustyna.pl

styczeń, luty, marzec 2009

wyłania się sylwetka spowiednika, który był nie

tylko inteligentnym i oczytanym księdzem, ale

również kapłanem po brzegi wypełnionym Bogiem

i kierowanym przez Ducha Świętego, który prze-

niknął tajemnicę duszy swej niezwykłej penitent-

ki. Wbrew pozorom nie jest wcale łatwo spowia-

dać świętych, a jeszcze trudniej świętych misty-

ków. Jezus, posyłając swej Sekretarce ks. Sopoć-

kę, troskliwie czuwał nad jego misją i poma-

gał swemu zastępcy rozeznawać i zatwierdzać ,

wspierał go niezbędnymi łaskami, udzielał mu

światła, aby sądził sprawę Bożą. Ksiądz Sopoćko

pełnił swoje obowiązki z wielką wytrwałością i po-

czuciem odpowiedzialności, narażając się często

na przykrości, niepowodzenia i cierpienia . Po la-

tach wiernej służby, jakby w nagrodę, Jezus za

pośrednictwem swej Sekretarki wydał o nim wspa-

niałe świadectwo, że jest to kapłan według Jego

Serca , że dniem i nocą wzrok Jego spoczywa na

nim, a wszystkie jego wysiłki są Mu miłe.

Całe to duchowe bogactwo ks. Sopoćki

emanowało z pewnością na zewnątrz, a ci, któ-

rzy je odkrywali, korzystali z niego. Ze wspom-

nień wynika, że ks. Sopoćko wnosił swoją osobą

zawsze coś pozytywnego, co wszyscy wyczuwa-

li, nie potrafiąc czasem nazwać do końca tego

dobra, którego doświadczali w spotkaniu w nim.

Dzielił się wszystkim: odzieżą, mieszkaniem, gro-

szem, swym doświadczeniem życiowym i wiedzą.

Troszczył się o ludzi cierpiących na ciele i du-

szy, dźwigał uzależnionych od alkoholu i pro-

wadził szeroką akcję mającą zapobiegać temu

zgubnemu nałogowi. Całym sercem popierał też

wszelkie inicjatywy duszpasterskie, zachęcał kap-

łanów do rzetelnego zaangażowania się w służ-

bę Bożą i osobistą formację, gdyż cały czas czuł

się odpowiedzialny za prezbiterium własnej die-

cezji. Był spokojny, opanowany, ale jak wspo-

minają jego wychowankowie, dziś już doświad-

czeni kapłani, jak trzeba było – potrafił się zde-

nerwować. Prawdziwy człowiek i prawdziwy świę-

ty, który wzrusza się, gdy mówi o miłosierdziu

Boga, bo jest przekonany do głębi, że jest to

lek na całe zło tego świata.

28 września 2008 – Białystok

Na miejsce beatyfikacji ks. Michała Sopoć-

ko wybrano Białystok, blisko 300-tysięczne mia-

sto, które jest stolicą województwa podlaskie-

go i największym miejskim ośrodkiem północ-

no-wschodniej Polski. Miasto robi wrażenie

pięknej, rozległej metropolii, w której w tych

dniach wszystko mówiło o wydarzeniach nad-

chodzącej niedzieli. Jego przygraniczne poło-

żenie i uwarunkowania historyczne sprawiły, że

posiada ono specyficzny koloryt kulturowy, bę-

dący wynikiem wielowiekowego współistnienia

różnych religii i narodowości. W takim właśnie

mieście ks. Michał Sopoćko trudził się dla

sprawy Bożego Miłosierdzia przez ostatnie 28

lat swego życia, pełniąc obowiązki profesora

seminarium, duszpasterza, naukowca, pisarza,

świadcząc na co dzień dobro wobec tych, któ-

rych Bóg postawił na drodze jego życia.

Dzień beatyfikacji okazał się głęboko

opatrznościowy i symboliczny. Tego bowiem

dnia obchodzony jest w archidiecezji białostoc-

kiej Dzień Modlitw o Świętość Kapłanów. Nowy

Błogosławiony został ukazany dla wszystkich kap-

łanów jako wzór, który cechuje wrażliwość i umie-

jętność odczytywania znaków czasu, odwaga

w realizacji Bożych planów, konsekwencja w dą-

żeniu do coraz pełniejszego zjednoczenia z Bo-

giem i niezwykle ofiarna służba ludziom.

Pielgrzymi licznie zgromadzeni na placu

przed kościołem Bożego Miłosierdzia sponta-

nicznie wyrażali swą radość z beatyfikacji Spo-

wiednika św. Siostry Faustyny, Świadka i Apos-

toła Miłosierdzia, który niósł i niesie ludziom

nadzieję, głosząc na różne sposoby orędzie

o miłosiernej miłości Boga. Dzień jego uroczys-

tej beatyfikacji, której przewodniczył prefekt

Kongregacji ds. Świętych abp Angelo Amato

wśród licznie przybyłych biskupów, kapłanów

i kilkudziesięciu tysięcy wiernych, był wielką

radością nie tylko dla Kościoła w Polce, ale dla

wszystkich, którzy w miłosierdziu Boga pokła-

dają nadzieję.

s. M. Koleta Fronckowiak ZMBM

www.faustyna.pl

Orędzie Miłosierdzia 69

BEATYFIKACJA

KS. MICHAŁA SOPOĆKI

sa: Napisz, że dniem i nocą

wzrok mój spoczywa na nim .

Na kim spoczywał wzrok Jezu-

sa? Na bł. Michale Sopoćko,

na tej niezwykłej osobie pol-

skiego księdza, wychowawcy

młodzieży, spowiedniku, ojcu

duchownym, który dołącza do

współczesnych wielkich postaci

polskiej świętości, takich jak:

św. Maksymilian Kolbe i Sios-

tra Faustyna Kowalska (…).

Nasz Błogosławiony za-

służył się w prowadzeniu ku

świętości młodej zakonnicy,

Siostry Faustyny Kowalskiej. (…) W złożoności

współczesnej kultury Kościół potrzebuje kapła-

nów, którzy potrafią być mistrzami życia ducho-

wego, doświadczonymi przewodnikami w mądrym

rozpoznawaniu tego, co jest dobre i tego, co jest

słuszne. Młodzi i dorośli potrzebują dzisiaj osób

mądrych, które ukierunkują ich wolność na wy-

bory zgodne z Ewangelią. W świecie fałszywych

proroków, którzy reklamują powierzchowne re-

cepty życiowe, kapłan, z pokorą i wytrwałością,

musi pełnić misję pasterza dusz ludzkich, prak-

tykując prawdziwe ojcostwo duchowe.

Podczas gdy rodzice przekazują życie fi-

zyczne, naturalne, kierownicy duchowi przeka-

zują, pielęgnują i promują życie duchowe. Nikt

nie rodzi się chrześcijaninem, ale się nim staje:

Samotnemu biada, gdy upadnie, a nie ma dru-

giego, który by go podniósł (Koh 4, 10) . Kierow-

nicy duchowi są doświadczonymi przewodnika-

mi prowadzącymi wiernych ku cnotom oraz

wskazującymi, jak unikać wad. We współczesnym

zsekularyzowanym świecie bardziej niż kiedykol-

wiek potrzeba ojców duchowych.

Spowiedź i kierownictwo duchowe: oto za-

dania kapłańskie, które bł. Michał Sopoćko wy-

pełniał w sposób heroiczny w swoim życiu. To

właśnie z powodu tej jego niestrudzonej aktyw-

ności w homilii pogrzebowej został nazwany: Ty -

tanem pracy, herosem, szaleńcem Bożym (I, 535) .

Ojciec Święty Benedykt XVI

W szczególny sposób pozdrawiam dzisiaj

uczestników odbywającej się w Polsce, w Bia-

łymstoku, beatyfikacji Sługi Bożego księdza Mi-

chała Sopoćki, spowiednika i przewodnika du-

chowego świętej Faustyny Kowalskiej. Za jego

sugestią w znanym „Dzienniczku” opisała ona

swoje doświadczenia mistyczne i objawienia Je-

zusa Miłosiernego. Także dzięki jego staraniom

został namalowany i przekazany światu znany

obraz z napisem „Jezu ufam Tobie”. Sługa Boży

dał się poznać jako gorliwy kapłan, profesor

i wychowawca, krzewiciel kultu Bożego Miłosier-

dzia. Łączę się w radości z Archidiecezją Bia-

łostocką i Wileńską oraz ze wszystkimi wierny-

mi w świecie, którym bliskie jest przesłanie Je-

zusa Miłosiernego. Tą beatyfikacją zapewne cie-

szy się, w domu Ojca, mój umiłowany poprzed-

nik, Sługa Boży Jan Paweł II. To on zawierzył

świat Bożemu Miłosierdziu. Dlatego powtarzam

jego życzenie: Bóg bogaty w miłosierdzie niech

wam wszystkim błogosławi.

Regina Caeli, 28 września 2008

Arcybiskup Angelo Amato

prefekt Kongregacji ds. Świętych

W „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny Ko-

walskiej znajduje się następująca zachęta Jezu-

www.faustyna.pl

styczeń, luty, marzec 2009

Gorliwość w zabieganiu o zbawienie dusz po-

pychała go do tego, aby stawać się wszystkim

dla wszystkich. Zapał w szerzeniu nabożeństwa

oraz kultu Bożego Miłosierdzia rozpalił jego ser-

ce i umysł. Było to jego arcydziełem. Nie cho-

dziło tutaj o gorliwość nieuporządkowaną, nie-

rozsądną, ale ostrożną, uważną i skłonną do re-

fleksji. Tej mądrej gorliwości zawdzięczamy skarb

duchowy, jakim jest „Dzienniczek” Siostry Faus-

tyny Kowalskiej. (…)

stał się człowiekiem bezgranicznej ufności

w Miłosierdzie Boże. To była jego najgłębsza,

duchowa postawa. To była jego osobista „pieśń”.

To był szczególny rys jego chrześcijańskiej i kap-

łańskiej tożsamości. Ta postawa i ten rys ujaw-

niły się w sposób wyjątkowy pośród trudności,

jakie pojawiły się na drodze uznania autentycz-

ności wizji Siostry Faustyny oraz form nabożeń-

stwa do Miłosierdzia Bożego. Ksiądz Michał

w duchu posłuszeństwa przyjmował wszystkie

rozporządzenia władz kościelnych. Pozwoliło to

na pogłębienie teologicznych fundamentów kultu

Miłosierdzia Bożego i na oczyszczenie go

z form, które nie występowały w widzeniach świętej

Faustyny. Rozeznanie duchowe ze strony Kościoła

zaowocowało potwierdzeniem autentyczności kul-

tu. Można powiedzieć, że kult ten został wypró-

bowany niczym „złoto w tyglu” (Mdr 3, 6). Dla-

tego też jego blask zajaśniał i ubogacił życie ca-

łego Kościoła powszechnego.

Błogosławiony ksiądz Michał opiewał mi-

łosierdzie Pańskie swoją świętością. Był człowie-

kiem żarliwej modlitwy. Współpracował z łaską

Bożą, by stawać się coraz bardziej przydatnym

narzędziem w ręku Boga. Uderza nas jego od-

waga i wytrwałość, pokora i prostota życia,

a przede wszystkim jego dobroć i miłosierdzie

okazywane bliźnim. Czyż zresztą mogło być ina-

czej? Tajemnica miłosierdzia Bożego, na służ-

bę której oddał niepospolite zalety swego umys-

łu i serca, otwierała go na potrzeby drugiego

człowieka. Dlatego też żył prawdą słów wypo-

wiedzianych przez Chrystusa: „Błogosławieni

miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią”

(Mt 5, 7) . Największą nobilitację przyniosły mu

słowa Pana Jezusa, zapisane w „Dzienniczku”

Siostry Faustyny: Jest to kapłan według Serca

Mojego (Dz. 1256) . Przyjął te słowa z lękiem

i drżeniem, świadom swojej słabości i małości

wobec majestatu miłosiernego Boga. (…)

(Fragment homilii, wygłoszonej w czasie Mszy św. beatyfikacyjnej)

Kardynał Stanisław Diwisz

metropolita krakowski

1. (…) Kluczem do zrozumienia osobowoś-

ci i posłannictwa błogosławionego Michała So-

poćki jest fakt, że po prostu całym swoim życiem

„opiewał miłosierdzie Pańskie”. Stał się sługą tego

miłosierdzia. Dokonało się to w sposób szcze-

gólny w chwili, gdy w kręgu jego kapłańskiej po-

sługi znalazła się Siostra Faustyna Kowalska ze

Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.

Jak się później pokazało, był to przełomowy

moment w jego życiu. Potrzeba było mądrości,

duchowej wrażliwości i świętości życia księdza

Michała, by w wizjach prostej Siostry rozpoznać

Boże przesłanie skierowane do całego świata.

Dziś dziękujemy Bogu za dar rozeznania, jakim

odznaczył się nowy Błogosławiony. Pochylił się

nad tym, co usiłowała przekazać Siostra Fausty-

na. Uczynił to bez uprzedzeń, otwierając się na

tajemnicę i na prawdę zawartą w tej tajemnicy.

Stwierdził nadprzyrodzony charakter wizji swo-

jej niezwykłej Penitentki i uwiarygodnił jej prze-

słanie. Stał się więc pomostem między wybraną

przez Boga Sekretarką Miłosierdzia Bożego

i wspólnotą całego Kościoła, do którego skiero-

wane było orędzie. To było jego powołanie. To

był jego charyzmat. To była jego służba. Wy-

pełnił ją do końca.

2. Błogosławiony ksiądz Michał opiewał

miłosierdzie Pańskie nie tylko przez bezpośred-

nie i całkowite zaangażowanie w dzieło, u po-

czątków którego była święta Faustyna. On sam

Teksty przedrukowane ze strony internetowej: www.sopocko.pl

www.faustyna.pl

Orędzie Miłosierdzia 69

ROCZNICA

NARODZIN DLA NIEBA

łosierdzia również do innych krajów Ame-

ryki Łacińskiej. W Hong Kongu zorgani-

zowano sympozjum i akcję głoszenia orę-

dzia Miłosierdzia w wielu miejscach tego

miasta i regionu. Do najbardziej znaczą-

cych wydarzeń w Polsce należy zaliczyć

otwarcie klasztoru kontemplacyjnego Zgro-

madzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia

w rodzinnej parafii św. Siostry Faustyny

w Świnicach Warckich, jej szlaku w Kra-

kowie i Dni w Szpitalu na Prądniku, a tak-

że uroczystości w Łodzi, w czasie których

m. in. poświęcono jej pomnik usytuowa-

ny przy Placu Niepodległości.

Centralne uroczystości 5 października 2008

roku odbyły się w Sanktuarium Bożego Miło-

sierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Koncelebro-

wanej przez kapłanów z wielu krajów świata Mszy

świętej dziękczynnej przewodniczył abp Edward

Nowak z Rzymu, były sekretarz watykańskiej

Kongregacji ds. Świętych. W uroczystościach

wzięli udział m. in. Apostołowie Miłosierdzia

Bożego z ponad 40 krajów świata, którzy uczest-

niczyli w III Międzynarodowym Kongresie Apos-

tołów Bożego Miłosierdzia. Patronował temu

przedsięwzięciu metropolita krakowski Stanisław

kard. Dziwisz i przełożona generalna Zgroma-

dzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia m. M.

Gracjana Szewc. Hasło tegorocznego Kongresu

brzmiało: „W szkole miłosierdzia św. Faustyny

i Sługi Bożego Jana Pawła II” . Choć temat do-

tyczył czasów nam współczesnych, to jednak zo-

stał ukazany w całej perspektywie dziejów, po-

czynając od Starego i Nowego Testamentu jako

źródła dla poznania miłosierdzia chrześcijańskie-

go, poprzez historię Kościoła, w której miały

miejsce różne jego modele, poprzez filozofie, któ-

re odrzucały miłosierdzie, aż po czasy współczes-

ne, które przyniosły nową, personalistyczną szkołę

miłosierdzia. Nauczycielami w tej szkole miłosier-

dzia są św. Siostra Faustyna i Jan Paweł II, każ-

dy z nich na swój sposób. Spotkanie Aposto-

łów Bożego Miłosierdzia ze wszystkich konty-

nentów przy relikwiach św. Siostry Faustyny

Upłynęło 70 lat od chwili, kiedy po raz

pierwszy ujrzałam Oblicze Miłosierdzia – tak być

może powiedziałaby sama św. Siostra Faustyna

do wszystkich, którzy 5 października 2008 roku

obchodzili okrągłą rocznicę jej narodzin dla nie-

ba. Odeszła cicho i niepostrzeżenie wyniszczo-

na chorobą gruźlicy, ale zjednoczona z Bogiem

i świadoma, że w miłości spełniła tu na ziemi Jego

świętą wolę. Sama kiedyś tak się modliła: Zbawi-

cielu mój, oddaję duszę swoją w ręce Ojca nie-

bieskiego pełna ufności w niezgłębione miłosierdzie

Twoje, a pierwszy hymn zanucę miłosierdziu Twe-

mu, gdy stanę u stóp Twego tronu (Dz. 1582) . Moż-

na więc powiedzieć, że dzień śmierci był dla niej

dniem upragnionym i oczekiwanym. Odeszła

z radością, by spojrzeć po raz pierwszy bez za-

słony wiary na oblicze umiłowanego Chrystusa

i uwielbić Jego miłosierdzie.

Rocznicę tamtego dnia, w którym św. Faus-

tyna narodziła się dla nieba, poprzedziło wiele

inicjatyw mających na celu pogłębienie ducho-

wej więzi z Apostołką Miłosierdzia i dziękczy-

nienie Bogu za dar jej życia i misji w Kościele.

W programach tych obchodów w wielu ośrod-

kach kultu Bożego Miłosierdzia w Polsce i poza

granicami były nie tylko celebracje liturgiczne,

ale także dzieła miłosierdzia, sympozja, kongre-

sy, wydarzenia artystyczne i różne publikacje po-

pularyzujące jej życie i misję. W Argentynie

otwarto „Centrum św. Siostry Faustyny”, które

będzie służyć przekazowi orędzia Bożego Mi-

www.faustyna.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: