Aby oczy moje były miłosierne.pdf

Orędzie Miłosierdzia

W SZKOLE

ŚWIĘTEJ

SIOSTRY

FAUSTYNY

ABY OCZY MOJE

BYŁY

MIŁOSIERNE

Święta Faustyna nie tylko doświadcza Bo-

żego miłosierdzia. Ogarnięta bezkresną tajem-

nicą Boga miłującego człowieka, pragnie sama

przemienić się w miłosierdzie Boże. Pragnienie

rodzi modlitwę, a w modlitwie najpierw prosi

o to, co wydaje się najbardziej potrzebne – o dar

miłosiernych oczu: Dopomóż mi do tego, o Panie,

aby oczy moje były miłosierne, bym nigdy nie po-

dejrzewała i nie sądziła według zewnętrznych po-

zorów, ale upatrywała to, co piękne w duszach bliź-

nich, i przychodziła im z pomocą (Dz. 163)

pałki w tornistrze mojego dziecka. Rodzi się po-

dejrzenie o palenie papierosów. Widzę młodą

siostrę zakonną siedzącą na ławce w parku z mło-

dym mężczyzną. Rodzi sie podejrzenie, o co im

naprawdę chodzi...

Oko ma niesamowitą zdolność nie tylko wi-

dzenia, ale i reakcji. I jest bardzo niedobrze, kiedy

tą reakcją jest podejrzenie. Podejrzenie bowiem

zabija zaufanie. Zamyka drogę do spokojnego

i logicznego myślenia. Człowiek, który ma oczy

podejrzliwe, widzi tak naprawdę tylko to, co chce

sam widzieć, a nie to, co jest naprawdę.

Mieć oczy miłosierne znaczy „patrzeć nie-

podejrzliwie”, nie szukać zła, tam, gdzie go

może nie być, nie tracić zaufania do człowieka

tylko dlatego, że się „coś” widziało, nie dać się

wciągnąć w myślenie, które zapomina, że może

być niewinne to, co wydaje się dwuznaczne. Po-

zory bowiem niejednokrotnie mylą.

1. Dlaczego oczy?

Nie bez przyczyny św. Faustyna najpierw

prosi o miłosierne oczy. Oczy są bramą czło-

wieka do świata, pierwszym pomostem do dru-

giego człowieka, światłem, które pozwala zoba-

czyć nieraz nawet to, co w duszy gra. To oczy

przekazują pierwszy sygnał o drugim, pierwsze

informacje, które mogą wpłynąć na całą posta-

wę człowieka. To oczy mogą zalać się łzami na

widok dostrzeżonej nędzy i bólu. Ale te same

oczy mogą również odwrócić się od bliźniego,

zamknąć się, by nie widzieć niewygodnej rze-

czywistości, albo tylko być lekko przymknięte,

kiedy człowiek boi się całej prawdy.

3. Nie sądzić

Kto patrzy podejrzliwie, będzie i osądzał.

Za podejrzeniem idzie bowiem najczęściej sąd.

A sąd to nic innego jak tylko skazanie winowaj-

cy. Wyrok podejmowany na podstawie oglądu ze-

wnętrznego jest prawie zawsze krzywdzący. Krzyw-

dzący, bo przedstawia drugiego człowieka jako

złoczyńcę, zanim się dojdzie do prawdy. Krzyw-

dzący, bo każdy osąd drugiego jest w pewnym

sensie zawsze przeciwny Ewangelii. Mówi Jezus:

„Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni” (Mt 7,1) .

Oko miłosierne to oko, które nie sądzi wed-

ług zewnętrznych pozorów. To oko, które wie,

że prawda o człowieku jest bardziej złożona, że

2. Nie podejrzewać

To, że podejrzenie zaczyna się od oczu,

jest dosyć oczywiste. Widzę żebraka. Rodzi się

podejrzenie, że chce mnie naciągnąć. Widzę

przez okno współmałżonka rozmawiającego na-

zbyt radośnie z lokatorką z pierwszego piętra.

Rodzi się podejrzenie o ich relacje. Widzę za-

www.faustyna.pl

lipiec, sierpień, wrzesień 2008

czasem najprawdziwsze jest to, co niewidoczne

dla oczu. Oko miłosierne to oko, które widzi

więcej niż tylko pozory. Potrafi przeniknąć ser-

ce i to mocą ewangelicznego światła. Potrafi do-

strzec człowieka tam, gdzie inni widzą tylko

problem. Bo oko miłosierne to spojrzenie sa-

mego Stwórcy na człowieka poprzez człowieka.

z pomocą duszom bliźnim. Na pierwszy rzut

oka, prośba ta wydaje się dosyć dziwna. Bo

jeśli oczy miłosierne mają wypatrywać pięk-

no, to być może, nie dostrzegą tego, co w du-

szy woła o pomoc. Pierwszą jednak formą po-

mocy duszom jest zobaczenie w nich piękna.

Człowiek jest najpierw miłosierny poprzez ak-

ceptację drugiego człowieka, poprzez powie-

dzenie drugiemu: „w tobie jest odblask chwa-

ły Ojca ”. Dostrzegać piękno w duszach ludz-

kich to pierwszy czyn miłosiernych oczu

i pierwsza forma pomocy tym duszom. Nic tak

nie męczy duszy jak poczucie, że się nie jest

kochanym, poczucie bycia sądzonym bezpod-

stawnie, z pozoru.

Chodzi tutaj jednak nie tylko o taką formę

pomocy duszom. Kto dostrzega piękno duszy ludz-

kiej, widzi automatycznie jej nędzę. Wielkość spoj-

rzenia pozytywnego na człowieka przejawia się

w tym, że nie jest to spojrzenie zaślepiające, spoj-

rzenie, które niweluje wady, udając, że dusza jest

już anielska. Kto widzi autentyczne piękno w czło-

wieku, nie może również nie dostrzec tego, czego

człowiekowi brakuje. A jeśli już dostrzeże, w czym

można pomóc duszy, to się nie zawaha, ale przyj-

dzie z pomocą, bo kto szuka piękna, nie cofnie

się przed uczynieniem tego, co piękne.

Na świecie jest dwa razy więcej oczu niż

ludzi, ale ciągle za mało jest takich oczu, które

patrzą miłosiernie. A sprawa jest naprawdę istot-

na. Bo jeśli jesteśmy ciągle jakoś nie do końca

miłosierni, to dlatego, że oczy nasze nie patrzą

miłosierdziem. Miłosierne oczy szukają piękna,

a znalazłszy je, spieszą z pomocą temu, co jesz-

cze nie jest piękne. Najpierw więc trzeba nauczyć

się właściwego spojrzenia na drugiego człowie-

ka, zanim pospieszymy mu z pomocą.

Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko

jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz

jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie

w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w to-

bie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!

(Mt 6,22-23) .

4. Wypatrywać piękno

Nie chodzi o to, że nie da się dostrzec zła,

nawet przy pozornym spojrzeniu na innych. Cho-

dzi o to, by dostrzegać dobro. Co więcej, św. Faus-

tyna modli się, by mogła „upatrywać piękno”. Kie-

dy myślimy o „upatrywaniu”, mamy na myśli pe-

wien wysiłek. Może i nieraz trzeba się wpatrywać

długo, by zobaczyć „piękno” w czymś, co z pozo-

ru wydaje się szkaradne i bezwartościowe. Może

w tym „upatrywaniu” chodzi o to, że czasem trze-

ba szukać piękna w człowieku, bo grzech przesło-

nił to, co w każdym stworzeniu jest skarbem.

Jakkolwiek by to rozumieć, oczy miłosier-

ne powinny kierować się w stronę piękna. Mocą

płynącą z miłosiernych oczu Zbawiciela winny

przenikać skorupę zła i zaniedbań, przedzierać

się przez chwaszcze grzechów i mury obojętnoś-

ci, by ujrzeć to, co w każdym człowieku jest pięk-

ne – obraz i podobieństwo do Stwórcy.

Podstawową sprawą w „upatrywaniu pięk-

na” jest proste i niezachwiane przekonanie, że

w każdym człowieku, nawet jeśli wydaje się on

być największym zbrodniarzem, jest piękno. Jeśli

brak nam tego przekonania, nie tylko ktoś obcy,

ale nawet najbliżsi mogą w pewnym momencie

być postrzegani jako wrogowie, jako ktoś obcy.

Przekonanie o „pięknie” każdego człowie-

ka bierze się z kontemplacji Jezusa Chrystusa.

Im bardziej przybliżamy się do Jezusa miłosier-

nego, tym bardziej drugi człowiek zdaje się no-

sić w sobie skarb dziecka Bożego i piękno Bo-

skiego stworzenia.

5. Przyjść z pomocą

Święta Faustyna kończy modlitwę o mi-

łosierne oczy wezwaniem, by przychodziła

ks. Wojciech Węgrzyniak

www.faustyna.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: