JA I SZKOŁA

Materiały: arkusze papieru formatu A4, mazaki.

1. Szatnia

Każdy mówi „dzień dobry" tak, jakby:

• spędził dzień na Saharze,

• stał pod gilotyną przed wykonaniem na sobie wyroku,

• właśnie dowiedział się, że wygrał miliard.

2. W szkole nie podoba mi się...

Uczestnicy dyskutują w parach o tym, co nie podoba im się w szkole.

3. Warto chodzić do szkoły, bo...

Również w parach uczestnicy rozmawiają o szkole. Ich zadaniem jest znalezienie przynajmniej ośmiu powodów, dla których warto cho­dzić do szkoły. Następnie wszystkie znalezione powody zostają za­pisane na tablicy lub kartonie.

4. Ja jako uczeń

Uczniowie w 6-8-osobowych zespołach opracowują listę uczniow­skich obowiązków w idealnej szkole. Każdy dokonuje oceny swoje­go funkcjonowania w roli ucznia, analizuje przyczynę swoich problemów w świetle własnych zaniedbań oraz ustala program pra­cy nad swoim postępowaniem. Prowadzący czuwa, aby podejmo­wane były realne cele do realizacji w krótkim terminie, np. w ciągu tygodnia. Uczniowie dzielą się swoimi spostrzeżeniami z kolegami i wobec świadków wypowiadają swoje cele na najbliższy tydzień.

Przed tym ćwiczeniem można wprowadzić ćwiczenie Przytłacza­jące zadanie. Uczestnik ma sobie wyobrazić, że musi posprzątać cały dom. W kilkuosobowych zespołach uczestnicy planują, jak to

zrobić - ustalają zadania szczegółowe i dzielą je między członków rodziny.

5. Goofy

Wszyscy zamykają oczy. Prowadzący wybiera „Goofiego", dotyka­jąc go lekko w ramię. Goofy otwiera oczy i stoi cicho w miejscu. Na dany sygnał pozostałe osoby zaczynają chodzić z zamkniętymi oczami i szukać Goofiego. Kiedy spotkają na drodze jakąś osobę, pytają: Goofy? Jeśli to jest Goofy, osoba nie odpowiada. Trzyma Goofiego i otwiera oczy. Jeśli napotkana osoba nie jest Goofim, na pytanie odpowiada pytaniem: Goofy? Poszukiwania trwają dalej. Zabawa kończy się, kiedy wszyscy dołączą do wielkiego Goofiego i otworzą oczy.

6. Najgorszy nauczyciel

Uczestnicy siadają w parach naprzeciwko siebie z zamkniętymi ocza­mi. Każdy przypomina sobie „najgorszego nauczyciela". Stara się przywołać w szczegółach jego wygląd, przywary i przykre dla ucznia sytuacje, wywołane przez niego. Partnerzy otwierają oczy i po kolei zwracają się do siebie nawzajem, jakby mówili do tego nauczyciela. Mówią mu wszystko, czego w rzeczywistości nie powiedzieli. Na­stępuje omówienie tego ćwiczenia. Potem uczestnicy powtarzają to ćwiczenie, ale tym razem mówią do „najlepszego nauczyciela". Na koniec ćwiczenia - rundka ze zdaniem: „Odkryłem, że..." lub „ Za­uważyłem, że...".

7. W pokoju nauczycielskim

Każdy z uczestników staje się jednym ze swoich nauczycieli. Wy­obraża sobie, że po skończonej lekcji ze swoją klasą przychodzi do pokoju nauczycielskiego. Nauczyciele dyskutują, wymieniają poglą­dy. Uczestnicy dzielą się spostrzeżeniami i odczuciami.

8. Rada Pedagogiczna

Uczniowie znów stają się swoimi nauczycielami. Mają omówić wła­sne zachowanie w bieżącym roku z punktu widzenia swoich nauczy­cieli. Prowadzący pilnuje, aby zostały dostrzeżone pozytywne cechy ucznia i wszystkie jego osiągnięcia

9. Roboty

Uczestnicy dobierają się w pary. Jedna osoba jest robotem, a druga technikiem. Technik, za pomocą umówionych znaków (np. dotknię­cie ramienia), włącza robota i steruje nim. Potem następuje zmiana. Roboty mogą być starej lub nowej generacji, tzn. mogą, poruszać się szybciej lub wolniej w zależności od poleceń.

10. Na jego miejscu

Uczestnicy zastanawiają się w parach, jak czuliby się i co zrobiliby na miejscu nauczyciela, którego klasa:

• uciekła z klasówki z chemii, zapowiedzianej dwa tygodnie wcześniej,

• spaliła dziennik lekcyjny pod koniec półrocza,

• zboczyła ze szlaku podczas wycieczki w góry.

11. Ćwiczenie relaksacyjne

Zamknij oczy i ułóż się wygodnie. Wyobraź sobie, że jesteś na szczy­cie znajomych schodów. Schodów istniejących rzeczywiście lub wy­obrażonych, nie ma to większego znaczenia. Poczuj otaczającą cię przestrzeń, i jeśli chcesz, poczuj dotyk poręczy schodów w swej dło­ni. Będziesz schodzić z tych schodów. Za każdym stopniem będziesz czuć, jak twoje ciało się obniża. Będzie ono schodzić coraz głębiej do stanu relaksu, którego pragniesz.

Schody te mają dziesięć stopni. Będę dla ciebie liczyć stopnie, a ty będziesz słyszeć odgłos własnych kroków na każdym kolejnym stop­niu. W powietrzu unosi się jakiś szczególny zapach, zapach charak­terystyczny dla tego domu, dla tego miejsca. Ten zapach coś ci przypomina. Może to być np. zapach paleniska czy palonego na ko­minku drewna lub też przygotowywanego posiłku, a także inny, miły dla ciebie zapach. Słychać też może w dali dźwięki muzyki, jakiś głos. Wszystko to daje poczucie bezpieczeństwa.

Zacznę teraz liczyć za ciebie stopnie schodów i za każdym stop­niem będziesz widział, słyszał i czuł, jak bezpiecznie schodzisz do swego upragnionego stanu.

9 - głęboko,

8 - schodź i odczuwaj jednocześnie,

7

6 - głęboko,

  5

  4

  3-za każdym krokiem czujesz, jak twoje ciało ciąży do następne­go stopnia,

  2

  1 - głęboko,

  0 - przez chwilę poczuj i doceń wszystkie przyjemne doznania w cie­le. Zwróć uwagę, że ten stan zawdzięczasz własnej koncentracji. Możesz wracać do tego stanu za każdym razem, kiedy poczujesz się spięty. Powoli otwórz oczy i wypoczęty, pełen energii powróć do swoich zadań.

12. Rundka

Każdy uczestnik kończy zdanie „Dziś odkryłem, że...".

13. Iskierka

Przekazanie uścisku dłoni w kręgu.